ยาสลบระเบิดออก ทุกคนสูดเข้าไปในร่างกายไม่มากก็น้อย อย่างไม่ทันได้ระวังตัว ภายในสองวินาที แขนขาก็ไร้เรี่ยวแรงล้มลงบนพื้น
นักฆ่าหกคน คนแก่หนึ่งคน ล้มลงทั้งหมด...
พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองไปด้วยความประหลาดใจ เห็นสตรีร่างบางในชุดสีขาว สวมผ้าคลุมหน้า
“เจ้า...เป็นใคร...เหตุใดจึงต้องยุ่งเรื่องชาวบ้าน...”
หัวหน้านักฆ่าจ้องมองสตรีชุดขาวด้วยสายตาดุร้าย แต่ร่างกายที่อ่อนเพลีย ทำให้เขาไม่มีแรงโจมตี ทำได้แค่เพียงถลึงตามอง ไม่มีภัยคุกคามใด ๆ
ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองทุกคนอย่างเมินเฉยแวบหนึ่ง “เดินผ่านมาเท่านั้น”
นางไม่ได้มีเจตนาทำร้ายใคร ย่อมไม่อยากทำร้ายใครเช่นกัน
ยาสลบห่อนี้ทุกคนได้ดมแล้ว เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา ตาแก่คนนี้หนีได้ก็หนี ถ้าหนีไม่ได้ละก็ นั่นก็คือลิขิตสวรรค์
นางหันหลังกลับ เตรียมที่จะเดินออกไป
“แม่ แม่นางช้าก่อน...”
ด้านหลัง มีเสียงที่อ่อนแอจนถึงขีดสุดของชายชรา
ฉู่เชียนหลีหันหน้ากลับไป ก็เห็นชายชราคนนั้นกุมบาดแผลที่บริเวณท้องเอาไว้ เลือดสีแดงอาบมือจนแดงเถือก สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ พูดเพียงสั้น ๆ สองสามคำ ในปากก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
แค่มองก็รู้ว่าชายชราคนนี้คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นา
