เพชรนิลเดินเข้าไปหยุดที่ข้างเตียง สายตาจับจ้องลูกเมียตลอดเวลา แม้เขายืนอยู่ข้างเตียงแล้ว แต่หนูจ๋าก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา เธอยังคงก้มมองหน้าลูก ทั้งร้องเพลงกล่อมทั้งสะอื้นไห้เนื้อตัวสั่นเทา
“หนูจ๋า”
เสียงทุ้มคุ้นเคยที่เธอคิดว่าคงไม่มีวันได้ยินอีกแล้วในชีวิตนี้ ทำให้หนูจ๋าเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าเนียนใสเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาคู่งามที่เคยทอประกายสดใสแดงก่ำและบวมอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
เมื่อคนที่เธอคิดว่าได้สูญเสียเขาไปแล้วกลับมายืนอยู่ตรงหน้า เสียงร้องไห้จึงถูกกลืนหายไปในความเงียบงัน เธอนั่งนิ่ง จ้องมองเขาเต็มตา ราวกับไม่เชื่อว่านี่คือความจริง
“พี่ขอโทษ” เพชรนิลยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนสองแก้มเนียนแผ่วเบา สองสายตาสบประสานลึกซึ้ง หนูจ๋าจ้องเขานิ่ง กระทั่งเพชรนิลนั่งลงเบื้องหลัง เขาอุ้มเธอและลูกขึ้นมานั่งบนตัก โอบกอดคนสองคนที่เป็นดั่งดวงใจของเขาไว้แนบอก
ไออุ่นที่แผ่ซ่านแนบชิด กลิ่นกายและสัมผัสคุ้นเคย ทั้งถ้อยคำกระซิบปลอบโยนทำให้หนูจ๋าสูดลมหายใจลึก ถอนสะอื้นออกมาสุดแรง เขาอยู่ตรงนี้ เขายังอยู่กับเธอและลูก เธอไม่ได้สูญเสียเขาไป
“กระต่าย
