ไทธรณ์คลายอ้อมแขนออกเปลี่ยนมากอดเอวบางไว้หลวมๆ เขาทราบเรื่องราวทั้งหมดที่น้องชายโทรไปเล่าให้ฟังแล้ว ระหว่างทางที่ขับรถมา ชายหนุ่มคิดถึงแต่ใบหน้าของคนตัวเล็ก รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ ถึงน้องชายจะบอกแล้วว่าเธอปลอดภัยดี แต่เขาก็อยากเห็นกับตาตัวเองมากกว่า
“ขอบคุณมากเลยนะครับคุณภูชิต ขอบคุณจริงๆครับ” ไทธรณ์ยื่นมือเพื่อสัมผัสกับมือของภูชิต
“ไม่เป็นไรครับคุณไท ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเลยครับ ช่วยๆกันไปเรามันคนกันเองนะครับ”
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลแนนให้ดีกว่านี้” ไทธรณ์เอ่ยขึ้นเมื่อขับรถออกมาจากไร่แสงตะวันได้สักครู่
“อย่าโทษตัวเองสิคะพี่ไท ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นหรอกค่ะ” รสิตาเอื้อมมือไปวางบนมือหนาที่วางไว้บนต้นขาของชายหนุ่ม
“แต่พี่เป็นสามี พี่ควร...”
“ไม่เอาไม่พูดเรื่องนี้แล้วค่ะ เห็นไหมว่าแนนไม่เป็นอะไรสักหน่อย แนนสัญญาว่าต่อไปจะดูแลตัวเองดีๆ ไม่ให้พี่ไทต้องเป็นห่วงนะคะ” รสิตายิ้มหวาน เธอไม่อยากให้ไทธรณ์เป็นกังวลกับตัวเองมากนัก เพราะรู้ว่าเขาต้องทำงานหนัก หากจะมามัวแต่ห่วงเธออาจจะทำให้เสียการเสียงานได้
