“ตู้ม!” คนตัวใหญ่ตกน้ำเสียงดัง เสียงหัวเราะของคนตัวเล็กดังลั่นกว่า ก่อนที่ทุกอย่างรอบข้างจะเงียบสงบลงเหมือนเดิม เหลือเพียงเสียงลมพัดใบไม้ใบหญ้า และเสียงนกร้องดังแว่วอยู่ไกลๆ
พิมพ์รพีพรกวาดสายตาไปตามผืนน้ำที่นิ่งสงบ ปลัดเมฆาจมหายไปไหน ทำไมยังไม่โผล่ขึ้นมา คลองน้ำนี้ค่อนข้างลึก หรือปลัดเมฆาจะว่ายน้ำไม่เป็น หญิงสาวยืนขมวดคิ้วทำหน้าเหลอหลาตกใจ
“ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ” ร่างบางเดินลงบันได แล้วเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจ
“พี่เมฆ พี่เมฆ อย่าเล่นแบบนี้ พิมพ์ไปล่ะนะ” ก็ยังเงียบเหมือนเดิม หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี แล้วทันใดนั้นปลัดเมฆาก็โผล่ขึ้นมากลางคลอง เสียงตีน้ำกระจายพร้อมเสียงร้อง
“พิมพ์ ช่วยพี่ด้วย” พิมพ์รพีพรมองท่าทางของปลัดเมฆาอย่างจับผิด
“พิมพ์ช่วยพี่ด้วย” ร่างคนตัวโตจมหายไปน้ำอีกครั้งพร้อมกับความเงียบ พิมพ์รพีพรหันซ้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงน้ำแล้วออกแรงว่ายไปยังจุดที่ร่างของปลัดเมฆาจมลงไปเมื่อสักครู่ ร่างเล็กสมส่วนว่ายวนไปวนมาปากก็ร้องเรียกคนที่เพิ่งจมหายไป
“พี่เมฆ!” พิมพ์รพีพรลอยตัวในน้ำหันซ้ายขวา เมื่อหาไม่เจอหน้าตาก็แสดงอาการตกอกตกใจ
“น
