ตอนที่ : 3 คืนวิวาห์

2

คืนวิวาห์

            มหัศจรรย์พันลึกมากสำหรับงานแต่งที่เพิ่งผ่านพ้นไปสดๆ ร้อนๆ ก่อนหน้าที่จะมีวันนี้วิเนตย์ไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปหาเธอที่บ้านของยายนวลน้อยเลยแม้แต่วันเดียว วธุกานับหนึ่งถึงสิบทุกครั้งที่อยากจะขอยกเลิกการแต่งงานในครั้งนี้ พอมาคิดถึงเรื่องสินสอดที่ยายนวลน้อยรับมาแล้วก็ทำไม่ลงเลยจริงๆ ภายในงานเป็นไปอย่างเรียบง่ายแขกเหรื่อก็มีเพียงแค่ญาติสนิทของคู่บ่าวสาวฝั่งละไม่กี่สิบคน

            ครั้งแรกที่หญิงสาวได้เห็นหน้าเจ้าบ่าวแบบถนัดตาก็ในวันแต่งงานของตัวเองนี่แหละ อดยอมรับไม่ได้ว่าวิเนตย์เป็นชายไทยแท้ผู้มีใบหน้าเคร่งขรึม แววตาดุดันจนบางครั้งก็น่ากลัวจนเกินไป ตลอดเวลาที่อยู่ภายในงานเขาไม่ชวนเธอพูดสักคำเดียว แม้แต่รอยยิ้มนิดๆ ก็ยังไม่มี นี่มันงานแต่งประเภทไหนกันอยากรู้นัก แต่วธุกาก็มีวุฒิภาวะเพียงพอที่จะรักษาหน้าของทุกคนเอาไว้ ด้วยการนิ่งและเงียบจนกว่าจะได้ฤกษ์เข้าหอ และอยู่ด้วยกันสองต่อสองภายในห้องนอน

            “คุณเข้าใจกฎเหล็กสามข้อของผมดีหรือยัง” นี่คือคำพูดแรกของเจ้าบ่าวภายในห้องหอ เจ้าสาวคนงามถึงกับถอนหายใจเบาๆ ที่ได้ยิน

            “เข้าใจค่ะ” อาจจะเพราะเหนื่อยหรือล้าก็เป็นได้ทำให้วธุกาไม่มีแรงแม้จะโต้ตอบเขาได้มากกว่านี้

            “ก็ดี งั้นผมจะย้ำอีกทีนะคุณวาท ก่อนที่คุณจะเป็นเมียผมอย่างเต็มตัวในคืนนี้” คราวนี้เจ้าสาวแสนสวยถึงกับหันขวับไปมองคนพูด     ‘เย็นไว้วาทๆ’ ในใจก็พร่ำบอกตัวเองแบบนี้

            “ผมแต่งงานเพราะอยากได้เมีย” มันผิดปกติตรงไหน ผู้หญิงคนไหนแต่งงานก็ต้องเป็นเมียกันทั้งนั้น

            “แต่ผมไม่ต้องการแม่ของลูก หรือเพื่อนคู่ชีวิตที่จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า” อันนี้ชักไม่ปกติเสียแล้ว วธุกาคิ้วขมวดแน่นเพราะไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

            “ผมต้องการแค่เรื่องบนเตียง...ผมถึงเลือกคุณ” ตายอนาถกับความจริงข้อนี้ วธุกาเซหลุนๆ ไปด้านหลังแล้วนั่งลงบนเตียงนอนที่โรยด้วยกลีบกุหลาบแสนสวยเอาไว้ ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางไว้ยังดูออกว่าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

            “ทำไมทำหน้าแบบนั้น ป้าคุณไม่ได้บอกหรือยังไง ผมให้คนบอกเรื่องนี้ไปตั้งแต่วันที่ไปขอคุณแล้วนะคุณวาท” วิเนตย์พูดคล้ายตำหนิเจ้าสาวของตนเอง วธุกาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา แววตาไหวระริกอย่างเจ็บปวดในคำพูดของเจ้าบ่าวตัวเอง

            “คุณวิเนตย์คุณมันบ้าที่สุด ใครเขาไปขอผู้หญิงเพียงเพราะเรื่องบนเตียงกันบ้าง”

            “ผมถึงเลือกคุณยังไงล่ะ”

            “หา! เลือกฉันทำไมคะ ฉันมันมีอะไรที่ไปเตะตาต้องใจคุณเข้า” ถามแล้วก็หายใจหอบแรงเข้าอย่างโมโห

            “คุณอายุสามสิบห้าปีไม่เคยมีคนรัก ผมคิดว่าคุณน่าจะต้องการสิ่งเดียวกับผม”

            “คุณคิดว่าฉันอดอยากปากแห้งมากจนต้องมาแต่งงานกับคุณเพื่อเรื่องบนเตียงนี่เหรอ คุณเอาอะไรมาคิด จะบอกให้นะถ้าฉันรู้ก่อนหน้าว่าที่คุณอยากแต่งงานด้วยเพราะเรื่องนี้ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่แต่งหรอก!” หญิงสาวตะโกนใส่เขาจนเจ็บคอ ยกมือขึ้นกุมขมับที่เริ่มจะปวดจี๊ดๆ ขึ้นมา

            “แสดงว่าป้าคุณไม่ได้บอก” ฝ่ายเจ้าบ่าวกลับใจเย็นได้อย่างน่าประหลาดใจ ซ้ำยังเลิกคิ้วถามอย่างไม่สะทกสะท้าน

            “คุณป้าบอกแต่ไม่หมด” หญิงสาวสะบัดเสียงใส่เขาอย่างโกรธๆ

            “งั้นก็ช่วยไม่ได้”

            “อะไรนะ! นี่คุณ” วธุกานึกว่าตัวเองฟังผิดไป แต่เจ้าบ่าวของเธอกลับยืนยันด้วยคำพูดประโยคถัดมา

            “ผมจ่ายค่าสินสอดไปแล้ว คุณก็ต้องทำหน้าที่ของคุณ งานนี้รับรองใครเบี้ยวผมเอาตายแน่” มีขู่พร้อม

            “คุณหมายความว่าไง นี่อย่าบอกนะว่าคุณ...” ท่าทางของเจ้าบ่าวเธอชักเริ่มไม่ดีเสียแล้ว เขากำลังรูดเนกไทออกจากลำคอพร้อมปลดกระดุมออกหมดทุกเม็ด

            “ก็ตามที่พูดนั่นแหละคุณวาท เพราะว่ามันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว งานแต่งจัดไปแล้วทุกคนรับรู้หมดแล้วว่าคุณคือเมียของผม คุณก็ต้องทำหน้าที่ของคุณ”

            “โอ๊ะ!” ข้อมือเรียวถูกเจ้าบ่าวดึงให้ลุกขึ้นยืน วิเนตย์กระชากผ้าปูที่นอนออกจากเตียงสุดแรง กลีบกุหลาบหล่นเกลื่อนเต็มพื้นห้อง โดยที่บทสนทนาเมื่อครู่นี้ยังไม่ได้รับความกระจ่างแต่อย่างใด

            “ยืนทำบื้ออะไรอยู่ ไปหยิบผ้าปูมาเปลี่ยนสิในตู้” คนพูดชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้า วธุกายังปรับตัวและหัวใจไม่ทัน แต่ก็ยอมที่จะเดินตัวตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าปูที่นอนผืนใหม่ออกมาแบบงงๆ

            “ไม่รู้จะโรยอะไรกันนักหนาเสียเวลาชะมัด” พูดไปก็ใช้เท้าเขี่ยกลีบกุหลาบให้พ้นทางเดินไปด้วย วธุกามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ดูเขาเร่งรีบแบบแปลกๆ ชอบกล

            “เปลี่ยนทำไมคะ” ไม่อยากจะใสซื่อแต่อยากรู้จริงๆ

            “นอนทับกลีบกุหลาบนี่เข้าไปก็คันแย่ เร็วเข้าคุณวาท มาช่วยผมปูที่นอนด้วย” เขาสั่งพร้อมกับสะบัดผ้าปูไปให้หญิงสาวที่ยืนอยู่อีกฝั่ง วธุกายืนงงแค่ครู่เดียว ครั้นเจอสายตาจ้องดุใส่ก็จำต้องช่วยเขาปูผ้าปูที่นอนแบบเลี่ยงไม่ได้ จนทุกอย่างเรียบร้อยเจ้าสาวแสนสวยก็กลับมายืนมองเจ้าบ่าวที่กำลังสลัดเสื้อสีขาวออกอย่างหวั่นๆ

            “แก้ผ้าสิคุณวาท รออะไรอยู่” วิเนตย์บอกขณะที่มือก็แกะกระดุมกางเกงเจ้าบ่าวออก

            “แก้ผ้า!” วธุกาสะดุ้งจนกลัวหันมองไปรอบๆ ก็รู้สึกหวาดระแวงแบบแปลกๆ

            “ใช่มันแปลกตรงไหน วันนี้ผมเหนื่อยมามากพอแล้วรีบๆ เถอะเสร็จแล้วจะได้นอน” หญิงสาวได้ยินแล้วหนังตากระตุกถี่ๆ เคยได้ยินว่าเขาเป็นคนขวานผ่าซากคิดยังไงก็พูดยังงั้น เพิ่มเข้าไปอีกนิดว่า ห่าม ดิบ และ เถื่อนมาก! สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ จะผิดไหมหากเธอจะปฏิเสธเขาในคืนนี้

            “เอ่อ คือว่าฉัน”

            “อย่ามาบอกว่าเหนื่อยขอนอนก่อน เพราะผมคงจะเหนื่อยยิ่งกว่าคุณตอนทำ”

            “อ๊าย! คุณมันบ้าที่สุด ช่วยพูดอะไรให้มันรู้สึกดีๆ หน่อยจะได้ไหม แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่เกินจะทนไหวแล้ว” วธุกาอยากร้องไห้เหลือเกินในตอนนี้ ฟังเขาพูดสิมันน่านัก น่าเอาไม้หน้าสามมาฟาดหัวสักสองสามที เผื่อสมองของเขาจะเข้าที่เข้าทางเป็นคนปกติขึ้นมาบ้าง