บทที่ 1036

Latest chapter

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1182

  “แม้แต่ยอดฝีมือระดับควบแก่นแท้ก็ไม่กล้าบุกรุกสำนักชิงอวิ๋นของฉันโดยพลการ! แกอยู่แค่ระดับสร้างรากฐานขั้นที่เจ็ด ยังกล้ามาโอ้อวด ช่างไม่เจียมตัวซะจริง!”เมื่อเสียงชราเมื่อครู่สิ้นลง หมอกหนาทึบโดยรอบก็จางหายไปฉู่เฉินกวาดตามอง เห็นเพียงเบื้องหน้าเป็นหุบเขาลึกสุดหยั่งถึง รอบด้านเกือบทั้งหมดล้วนเป็นหน้าผาสูงชันและรอบตัวเขา มีเนินเขาเล็กๆ เจ็ดลูกที่สูงเกือบสิบเมตร แต่ละลูกมีชายชราผมขาวนั่งขัดสมาธิอยู่ชายชราผมขาวที่อยู่ตรงข้ามเขากำลังใช้มือข้างหนึ่งลูบเคราพร้อมกับยิ้มเยาะฉู่เฉินอย่างได้ใจพลังของคนทั้งเจ็ดนี้ เกือบทั้งหมดต่างอยู่ในระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุด และรอบตัวพวกเขายังมีศิษย์สำนักชิงอวิ๋นอีกกว่าร้อยคนที่อยู่ในระดับสร้างรากฐานขั้นที่สองถึงระดับสร้างรากฐานขั้นที่สี่อยู่ฉู่เฉินยิ้มจางและกล่าวว่า “ไม่แปลกใจเลยที่กล้าตะโกนโวยวายต่อหน้าสาธารณชน ที่แท้ก็เตรียมตัวมาดีนี่เอง!”ในขณะนี้ เทพสังหารและหลินเจี้ยนเฟิงทั้งสองต่างยืนอยู่กลางอากาศ มองเห็นทุกสิ่งในหุบเขาได้อย่างชัดเจน!เมื่อเห็นฉู่เฉินเข้าไปในวงล้อมของสำนักชิงอวิ๋นเพียงลำพัง ก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อตกแทนฉู่เฉิน!แต่ฉู่เฉินเคยบอก

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1181

  เมื่อฉู่เฉินและกลุ่มคนมาถึงประตูภูเขาของสำนักชิงอวิ๋น ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีดำได้นำศิษย์สำนักชิงอวิ๋นสิบกว่าคนมารออยู่ที่หน้าประตูภูเขาแล้วเมื่อเห็นฉู่เฉินและคนอื่นๆ เดินมาถึงหน้าประตู ชายวัยกลางคนก็ชี้ไปที่ฉู่เฉินแล้วกล่าวว่า “ไอ้คนแซ่ฉู่ ถ้าแกเป็นลูกผู้ชายจริงๆ อย่าพึ่งพาพลังภายนอกมาต่อสู้กับสำนักชิงอวิ๋นของฉัน!”หลังจากตะโกนคำเหล่านี้ออกไป แม้แต่ชายวัยกลางคนเองก็รู้สึกไม่มั่นใจ จึงถอยกลับไปสิบกว่าก้าว เตรียมพร้อมที่จะหนีได้ทุกเมื่อฉู่เฉินมองชายวัยกลางคนด้วยรอยยิ้มเย็นและกล่าวว่า “สำนักชิงอวิ๋นของพวกคุณช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี สำนักที่มีคนหลายร้อยคน คิดไม่ถึงว่าจะมาล่อลวงผมเข้าสู่เกมเพียงลำพัง?”“ช่างเถอะ ต่อให้สำนักชิงอวิ๋นของคุณจะมียอดฝีมือมากมายแล้วไง? ผมก็จะแสดงให้พวกขยะอย่างพวกคุณเห็นเองว่าอะไรคือลูกผู้ชายตัวจริง!”สิ้นเสียง ฉู่เฉินก็กำลังจะก้าวไปข้างหน้า“คุณฉู่ ไม่นะ!”“คุณฉู่ ระวังจะติดกับนะครับ!”เทพสังหารและหลินเจี้ยนเฟิงก้าวออกมาพร้อมกัน และขวางฉู่เฉินไว้นี่เป็นกับดักที่สำนักชิงอวิ๋นวางไว้อย่างชัดเจน ตราบใดที่ฉู่เฉินเข้าไปในสำนักชิงอวิ๋น โอกาสรอดคงริบหรี่!ฉู่เฉ

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1180

  พูดก็พูดเถอะ ฉู่เฉินลอบชื่นชมสายตาของตัวเองแล้ว หน้าอกเล็ก ๆ คู่นั้นแนบชิดกับต้นข้า เด้งดึ๋งมากจริง ๆ ด้วย! “คุณชื่ออะไร?”ฉู่เฉินบีบคางของลู่เชี่ยน แล้วถามอย่างเรียบนิ่ง“ฉะ...ฉันชื่อลู่เชี่ยนค่ะ!”ลู่เชี่ยนพูดเสียงสั่นระริก“คุณมีสายเลือดปราชญ์เต๋าเหรอ?”ดวงตาของฉู่เฉินมองลู่เชี่ยนราวกับมองทะลุเนื้อหนังของลู่เชี่ยนได้ก็ไม่ปานสายเลือดพูดได้ว่าเป็นตัวตนที่ไม่เป็นรองคุณสมบัติร่างกายเลย เพียงแต่ว่าผู้หญิงที่มีสายเลือดแตกต่างกัน เวลาบำเพ็ญคู่ก็จะเสริมสร้างคุณประโยชน์ต่อฉู่เฉินที่แตกต่างกันออกไปด้วย!อย่างเช่นสายเลือดปราชญ์เต๋าของลู่เชี่ยน ถึงแม้ไม่สามารถเสริมพลังของฉู่เนได้ แต่ทำให้ความสามารถในการเข้าใจมหาธรรมวิถีฟ้าดินของฉู่เฉินรวดเร็วมากยิ่งขึ้นจนถึงขั้นที่ทำให้ผู้คนแหงนหน้ามอง!“ฉะ...ฉันไม่รู้...” ลู่เชี่ยนไหนเลยจะรู้ว่าสายเลือดอะไรคุณสมบติร่างกายอะไร ตอนนี้เธอแค่อยากมีชีวิตรอดเท่านั้น! ฉู่เฉินหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “คุณอยากมีชีวิตอยู่หรืออยากตายล่ะ?” “ฉะ...ฉันอยากมีชีวิตอยู่!”ลู่เชี่ยนแทบจะด่าคนแล้ว ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะอ้อนวอนขอมีชีวิตอยู่ เธอจะคุกเข่าโขกศีรษะเหรอ?

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1179

  “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?!”สวีเฟิงเงยหน้ามองฉู่เฉินทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ“คุณหูหนวกหรือโง่กันแน่? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง?”ฉู่เฉินเอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าดูแคลน“ฉู่เฉิน! ผมขอเตือนคุณไว้เลยนะ ถ้าคุณกล้าลงมือกับสำนักชิงอวิ๋น สำนักหลายร้อยในภูเขาคุนหลุนไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน!” สวีเฟิงถลึงตาแทบถลน กัดฟันตวาดเสียงดังตอนนี้เขาไม่สนใจอาการบาดเจ็บบนหน้าแล้ว ถ้าเกิดฉู่เฉินถล่มสำนักชิงอวิ๋นให้ราบเป็นหน้ากลองจริง ๆ เขากับลู่เชี่ยนกลับไปที่สำนักเทียนไถแล้วจะอธิบายกับจวงชิงหยางอย่างไร? ด้วยนิสัยของจวงชิงหยาง จะฆ่าฉู่เฉินเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่พวกเขาสองคนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน! “จริงเหรอ?”ฉู่เฉินกวาดตามองสวีเฟิงอย่างเย็นชา ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างเฉยชาว่า “ไหน ๆ พวกคุณก็ไม่คิดจะปล่อยผมไปอยู่แล้ว งั้นคุณก็เดินทางไปด้วยเลยละกัน!”อะไรนะ?!เมื่อคำพูดนี้ออกมา ซ่งหนิงซวงกับถานอวี้ซานก็ตกใจจนอึ้งค้างไปแล้ว!ขวานยักษ์ในมือของเทพสังหารแทบจะร่วงลงพื้น หลินเจี้ยนเฟิงก็อ้าปากกว้างนี่ฉู่เฉินตั้งใจจะฆ่าลูกศิษย์ของจวงชิงหยางไปด้วยเหรอ?!สวีเฟิงก็มองไปทางฉู่เฉินด้วยส

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1178

  แต่เธอไม่อาจมองฉู่เฉินทำผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ตลอดพอได้ยินคำพูดของซ่งหนิงซวง ลู่เชี่ยนก็เผยสีหน้าดูแคลนทันที ก่อนจะมองไปทางฉู่เฉินแล้วพูดว่า “ฉู่เฉิน ฉันกล้ารับประกันเลยว่า ขอเพียงคุณกล้าเหยียบเข้าไปในสำนักชิงอวิ๋นสักก้าว วันหน้าคุณจะไม่มีที่ยืนในทั่วทั้งแดนมังกรอีก!” ทันทีที่สิ้นเสียงพูด ฉู่เฉินพลันหัวเราะหยัน มองลู่เชี่ยนอย่างพิจารณาแล้วพูดว่า “ไม่มีที่ให้ผมยืนเหรอ? ผมกลัวว่าทางเดินเล็ก ๆ ในป่าของคุณจะคับแคบเกินไป ไม่พอที่จะรองรับตัวของผมหรอก!”หืม?ลู่เชี่ยนกับสวีเฟิงตกตะลึงกับคำพูดของฉู่เฉินไปชั่วขณะพูดตามตรง พวกเขาสองคนยังเป็นเด็กชายเด็กหญิงอยู่เลย จะเข้าใจความหมายลึกซึ้งในคำพูดของฉู่เฉินได้ที่ไหนกัน?ทางเดินเล็ก ๆ ในป่าอะไร รองรับตัวของคุณไม่ได้อะไร“ฉู่เฉิน เราไม่มีเวลามาพูดพล่ามกับคุณที่นี่...”ยังไม่ทันที่สวีเฟิงจะพูดจบ ฉู่เฉินพลันสะบัดมือตบหน้าไปหนึ่งฉาด!เพียะ!เสียงตบดังกังวาน สวี่เฟิงหมุนสามตลบกลางอากาศก่อนจะกระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง!พอเห็นสวีเฟิงโดนตบ ลู่เชี่ยนกำลังคิดจะก้าวเข้ามา แต่ฝ่ามือที่รวดเร็วเหมือนสายฟ้าแลบก็ตบใส่หน้าเธออย่างคาดไม่ถึง!เสียงดังก

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1177

  ในความคิดของของสวีเฟิง ต่อให้เป็นเจ้าสำนักระดับแถวหน้าของภูเขาคุนหลุน เมื่อเจอพวกเขาก็ต้องไว้หน้าเล็กน้อย นับประสาอะไรกับฉู่เฉินล่ะ?ไม่เห็นเหรอว่าเทพสังหารกับหลินเจี้ยนเฟิงยืนอยู่กับที่ ไม่กล้าเคลื่อนไหวเลย? คนตัวเล็ก ๆ อย่างฉู่เฉินจะก่อเรื่องอะไรได้! “พ่อแม่พวกคุณตายไวเกินไป เลยไม่ได้สั่งสอนให้พวกคุณพูดภาษาคนสินะ?” ฉู่เฉินทำหน้าเคร่งขรึม หัวเราะหยัน เอ่ยพลางมองสวีเฟิงอย่างพิจารณา“คนแซ่ฉู่ ฉันขอเตือนไว้เลยนะ พวกเราไม่ได้เจรจากับคุณ แต่เป็นตัวแทนสำนักของเรา ขอสั่งให้คุณไสหัวไปจากภูเขาคุนหลุนเดี๋ยวนี้!” ลู่เชี่ยนเห็นฉู่เฉินยังคงดื้อดึงไม่ยอมเชื่อฟัง นัยน์ตางดงามก็ถลึงใส่ทีหนึ่ง ตวาดเสียงดังด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งฉู่เฉินได้ยินคำพูดนี้ก็อดสังเกตลู่เชี่ยนอยู่หลายครั้งไม่ได้ ภายนอกดูไม่โดดเด่น แต่ภายในกลับมีของ!เรียวขายาวขาวผ่องคู่นั้น เพียงพอให้เล่นสนุกทั้งวันเลย!เพียงแต่ปากของเธอเหม็นยิ่งกว่าห้องส้วมจริง ๆ!“ฉู่เฉิน ผมว่าคุณยังไม่เข้าใจ คุณก่อเรื่องใหญ่โตแค่ไหน ฆ่าเจ้าสำนักไปหนึ่งคนก็เป็นความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้แล้ว สำนักเราไม่ได้ตามเอาโทษคุณก็เป็นความเมตตาอย่างสูงแล้ว ดัง