บทที่ 7 ซื้อพรหมจรรย์
"กะ..แก!"
"หึ! แต่ฉันไม่ทำเธอเจ็บฟรีหรอกนะ"
"..."
"พรหมจรรย์สาววัยแรกแย้มเนี่ย..." มือหนายื่นไปลูบไล้ต้นแขนพะพายเบาๆ "ใครๆ ก็อยากได้และให้ราคาสูง..เพราะเลือดมันหอมหวานน่าริมลอง" ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาพูดใกล้ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายยืนนิ่งหากแต่ร่างกายกลับสั่นระริก สมองเธอกำลังทำงานอย่างหนักกับข้อเสนอที่ภารันให้
"แล้วฉันจะได้เท่าไหร่"
"..ถ้าฉันพอใจ เธอจะเรียกกี่ล้านก็ได้"
"แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าพ่อจะปลอดภัย"
"งั้นเธอก็ขายพรหมจรรย์ให้ฉันสิสาวน้อย จะได้รู้ว่าพ่อจะปลอดภัยไหม" น้ำเสียงและท่าทางเยือกเย็นของภารันไม่ได้ทำให้เธอมั่นใจขึ้นเลย แถมยังทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายพะพายลุกซู่อัตโนมัติ เธอกัดปากแน่นพลางหลับตาอย่างใช้ความคิด หากมันเป็นทางเลือกเดียวที่พ่อเธอจะพ้นจากอันตรายและผู้ชายคนนี้ได้ เธอยอม..
"ห้าสิบล้าน" พะพายต่อรองเสียงสั่น
"..ได้ แต่ราคาต้องขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของฉัน ถ้าฉันพอใจ ห้าสิบล้านแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าไม่พอใจ...ฉันจะตัดสินใจเองว่าจะให้เท่าไหร่ และฉันเป็นคนบอกเองว่าจะเอาเธอตอนไหน"
"ฉันต้องมีสิทธิ์ต่อรอง ไม่ใช่นายหยิบยื่นทุกอย่างแล้วคิดเองเออเองแบบนี้"
