ตำหนักชิงหลาน ยามพลบค่ำ
กลิ่นกำยานยังคละคลุ้งในอากาศ แต่บรรยากาศกลับร้อนแรงราวกับไฟเสียงของกุ้ยเฟยชวีหยาดังขึ้นอย่างเดือดดาล
“ขังนางไว้แล้ว แล้วเหตุใดนางถึงโผล่ไปยืนอยู่ใต้หอรอฝ่าบาทเช่นนั้นได้ พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน”
หรูซินคุกเข่าอยู่อย่างนอบน้อม โค้งศีรษะต่ำ น้ำเสียงสงบเยือกเย็น
“กุ้ยเฟยโปรดอภัย ข้าทำตามคำสั่ง จับตัวนางไว้แล้วจริงๆ และกำลังจะมารายงาน..กุ้ยเฟย แต่เหม่ยซูใช้อำนาจพานางออกไปก่อน”
ชวีหยากำมือแน่น ดวงตาลุกวาว
“เหม่ยซู แค่ผู้ฝึกสอนนางในนั่นกล้าแทรกแซงคำสั่งข้าเชียวหรือ”
“หลังจากข้าได้รู้เรื่อง ข้าตามหาเหม่ยซู หวังจะสอบถามที่อยู่เสี่ยวหนี่และจัดการ แต่...นางอยู่กับจ้าวหรานเจียวเสียก่อน นั่นเป็นคนของไทเฮา ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ หากข้าเข้าไปโดยไม่ได้รับบัญชาจากกุ้ยเฟยก่อน”
ชวีหยาเงียบไป ดวงตาเปล่งประกายทั้งโกรธทั้งคิดหนัก รู้ดี...คนของไทเฮา หากคิดจะตัดตอน ต้องย่ำเท้าลงกลางท้องน้ำวนใหญ่พลาดพลั้งอาจจมน้ำตาย นั่นไม่ใช่เรื่องที่นางอยากให้เกิดในตอนนี้
จี้เหวินที่ยืนข้างหลังมานานก็พูดขึ้นลนลาน เสียงติดตะกุกตะกักราวกับพยายามจะเอาตัวรอดจากเรื่องนี้จี้เหวินไม่พร้อมเสี่ยงกับอะไรทั
