พอดลฤดีกลับไปแล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ มีนาปอกผลไม้ใส่กล่องพลาสติกแช่ตู้เย็นไว้ จากนั้นก็กลับมานั่งเงียบ สายตามองระหว่างนฤดลกับมือถือสลับกันไปมา

          “มีนา มาตรงนี้หน่อย”

          “ค่ะ คุณดลมีอะไรจะใช้มีนาคะ” หญิงสาวรีบลุกมาหาเขาอย่างกระตือรือร้น

          การได้อยู่กับเขาตามลำพังมันยากกว่าที่เธอคิดไว้มาก เธอทำตัวไม่ถูก กลัวจะทำให้เขารำคาญ ถ้าเขาไม่พอใจแล้วไล่เธอกลับก็คงไม่ดีแน่ๆ

          “นั่งลงก่อน”

          “ค่ะ”

          “พี่ฤดีบอกว่าเธอจะมาดูแลฉันจนกว่าจะเปิดเทอมใช่ไหม”

          “ค่ะ”

          “ปกติแล้วปิดเทอมที่ผ่านมาเธอทำอะไรบ้าง”

          “ก็ช่วยแม่ขายของที่ร้านค่ะ”

          “มาดูแลฉันแบบนี้แล้วตอนนี้ใครช่วยแม่ล่ะ”

          “น้าศักดิ์ค่ะ”

          “ขยายความหน่อยได้ไหม น้าศักดิ์เป็นใครมาจากไหน” แม้จะรู้จากพี่สาวมาบ้างแต่เขาก็อยากฟังจากปากของเจ้าตัวอีกครั้ง

          “เรื่องมันยาวนะคะ”

          “เธอก็เห็นว่าฉันมีเวลาว่างทั้งวัน เพราะฉะนั้นอยากเล่าอะไรก็เล่ามาเลย”

          “คุณดลจะไม่รำคาญใช่ไหม”       

          “ถ้าฉันรำคาญฉันจะบอก โอเคไหม”

          “โอเคค่ะ”

          มีนาเล่าให้ชายหนุ่มฟังว่าตอนนี้ที่บ้านนอกจากจะมีเธอกับมารดาแล้วยังมีกิตติศักดิ์หรือน้าศักดิ์เข้ามาอยู่ด้วย ทำให้หญิงสาวค่อนข้างอึดอัดเพราะเขาเคยเมาแล้วเขาไปในห้องของเธอ อีกทั้งยังชอบมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เวลาที่เธอสวมกางเกงขาสั้น เรื่องนี้มีนาก็ย้ำกับชายหนุ่มว่าห้ามบอกใครโดยเฉพาะมารดาเพราะถ้ามารดาเธอรู้ก็อาจจะไล่เขาออกไปจากบ้าน

          “เขายังไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม” นฤดลถามด้วยความเป็นห่วง

          “ค่ะ เขาอาจจะแค่เมา และมีนาก็คงคิดมากไปเอง”

          “เธอไม่ชอบเขา แต่ก็ไม่อยากให้เขาออกไปจากบ้านใช่ไหม”

          “ค่ะ มีนาแค่ไม่ชอบ แต่ไม่ถึงกับเกลียดค่ะ เขาดีกับแม่นะคะ ตอนเช้าก็ตื่นตั้งแต่สี่ไปช่วยแม่ซื้อของในตลาด กลางวันก็ช่วยแม่ขายของ ล้างจาน เขาไม่เกี่ยงงานเลยค่ะ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่แม่ยอมเปิดใจ มีนาเห็นแม่มีความสุขก็เลยไม่ได้บอกเรื่องนี้กับแม่”

          “นี่เป็นเหตุผลที่เธออยากมาดูฉันหรือเปล่า เพราะจะได้ไม่ต้องอยู่ที่บ้าน”

          “ไม่ใช่นะคะ มีนาอยากมาดูแลคุณดลจริงๆ นะคะ ไม่ได้คิดว่าจะต้องมานอนที่นี่”

          “แต่เธอก็เก็บของมาแล้ว”

          “ค่ะมีมาเตรียมของมาสามวันก่อน ถ้าคุณดลยังไม่ได้กลับบ้านเร็วๆ นี้มีนาก็ไปเอาของที่บ้านมาเพิ่ม”

          “ฉันไม่ทำให้เธอลำบากใช่ไหม”

          “ไม่เลยค่ะ อยู่ที่นี่สบายกว่าอยู่ที่บ้านอีกค่ะ แอร์ก็เย็นกว่าที่ห้องของมีนาตั้งเยอะ แบบนี้ให้อยู่ตลอดเลยก็ยังได้ค่ะ”

          “เธอพูดเหมือนกับฉันจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดอย่างนั้นแหละ หรือไม่อยากให้ฉันหาย”

          “เปล่านะคะ มีนาไม่ได้คิดแบบนั้นก็แค่เปรียบเทียบเองค่ะว่าอยู่ที่นี่มีนาสบาย ไม่ได้ลำบากอะไรแล้วก็เต็มใจที่จะดูแลคุณดลนะคะ”

          “งั้นก็ดี เดี๋ยวฉันจะนอนพักนะ เธออยากออกไปเดินเล่นหรือไปหาอะไรกินก็ได้นะ”

          “งั้นมีนาขอลงไปซื้อขนมนะคะ คุณดลจะฝากเอาอะไรไหม หมอห้ามกินอะไรหรือเปล่า”

          “เอากาแฟมาให้ได้ไหม”

          “กินได้เหรอคะ แล้วถ้ากินกาแฟคุณดลจะได้นอนพักไหม จะนอนไม่หลับหรือเปล่า”

          “ถ้าไม่ได้กินกาแฟฉันจะปวดหัว แต่กินไม่เยอะหรอกน่าแค่พอจิบๆ เอง”

          “ก็ได้ค่ะ คุณดลกินกาแฟแบบไหน”

          “อเมริกาโน่เย็น”

          “ได้ค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตนเองที่วางอยู่บนโซฟา

          “มีนา เดี๋ยว”

          “จะเอาอะไรเพิ่มคะ”

          “เปิดลิ้นชักที่หัวเตียงให้หน่อย”

          “ได้ค่ะ”

          “เอาเงินในกระเป๋าไปซื้อนะ”

          “คุณดลค่ะ แค่กาแฟเองมีนาเลี้ยงได้”       

          “ก็รู้ว่าแค่กาแฟ แต่ฉันไม่อยากเอาเปรียบเธอหรอกนะ อันที่จริงฉันควรให้ค่าจ้างเธอด้วยซ้ำที่มาดูแล”

          “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณดลจ่ายค่าพยาบาลไปแล้ว และมีนาก็อาสามาเอง”        

          “เอาเงินในกระเป๋าไปสามพัน เอาไว้ซื้ออะไรกินช่วงที่อยู่ที่นี่ ถ้าไม่พอก็มาเอาเพิ่ม”

          “เยอะจังค่ะ มีนากินหมดนั่นคงได้อ้วนกันพอดี”     

          “ฉันว่ากินอีกหลายพันเลยแหละกว่าเธอจะอ้วน เอาล่ะ อย่าพูดมากเลยรีบไปได้แล้ว”

          “มีนาเอาไปสามพันตามที่คุณดลบอกนะคะ แต่มีนาจะจดไว้ว่าซื้ออะไรไปบ้าง”

          “แล้วแต่เธอเลย” นฤดลไม่ห้ามเพราะดูแล้วมีนาก็คงไม่ยอมอะไรง่ายๆ เหมือนกัน

          พอหญิงสาวเดินออกจากห้องไปแล้วเขาก็หลับตาลงอย่างอ่อนล้า นฤดลไม่เคยต้องอยู่นิ่งหลายๆ วันแบบนี้ เขารู้สึกเบื่ออยากกลับไปทำงาน แต่หมอก็ยังไม่อนุญาตให้กลับสักที

          นฤดลไม่รู้ว่าตนเองหลับไปนานแค่ไหน เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์ของตนเองดังขึ้น เขากดรับสายและคุยกับเลขาอยู่นานก่อนจะวางสาย แล้วหันมาถามคนที่นั่งกินขนมอยู่บนโซฟา

          “มีนา กลับมานานหรือยัง”

          “ไม่ค่ะ ก่อนเสียงโทรศัพท์คุณดลจะดังไม่นานค่ะ คุณดลมียาก่อนอาหารนะคะ เดี๋ยวมีนาเอาให้”

          “แล้วกาแฟฉันละ อย่าบอกนะว่าลืมซื้อมาให้”

          “มาลืมหรอกค่ะ เดี๋ยวกินข้าวกลางวันเสร็จแล้วมีนาเอาให้นะคะ”

          “แล้วเธอกินหรือยังล่ะ”

          “มีนาไม่หิวค่ะ กินขนมไปแล้ว” มีนาพูดพลางส่งยาก่อนอาหารให้เขา

พยาบาลพิเศษเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร เขาถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม นฤดลเลยบอกให้เขาพาไปเข้าห้องน้ำก่อนจะทานอาหารกลางวัน

“เดี๋ยวบ่ายโมงคุณมีนาต้องไปเรียนทำแผลนะครับ” พยาบาลพิเศษบอกหญิงสาว ก่อนจะขอตัวออกไปรอข้างนอก

นฤดลนั่งทานอาอาหารเงียบๆ ขณะที่มีนาก็นั่งเล่นมือถือไปเรื่อย เขาเงยหน้าขึ้นมามองหลายครั้งก็เห็นหญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหน้าจอจึงอดถามไม่ได้

“มีนา ดูอะไรอยู่เหรอ”

“มีนาดูซีรีส์ค่ะ”

“จอเล็กแบบนั้นสายตาไม่เสียเหรอ”

          “ไม่หรอกค่ะ มีนาไม่ได้ดูนานสักหน่อย คุณดลกินข้าวอิ่มแล้วเหรอคะ”

          “อิ่มแล้ว”

          “เอาผลไม้ไหมคะ เดี๋ยวมีนาเอาให้”

          “ได้ เอากาแฟมาด้วยเลยนะ”

          มีนาเอาผลไม้และกาแฟมาวางให้ชายหนุ่มแต่ยังไม่ทันจะเดินกลับไปเขาก็ชวนให้เธอทานผลไม้

          “คุณดลกินเถอะค่ะ มีนาไม่อยากแย่งของคนไข่กิน”

          “แย่งที่ไหนตั้งเยอะแยะ อ้อ แล้วเชอร์รี่น่ะ มีนากินได้เลยนะฉันไม่ชอบเลย”    

          “คุณดลจะไม่บอกใครใช่ไหมคะว่ามีแน่แย่งคุณดลกิน”

          “แย่งที่ไหนฉันเป็นคนอนุญาต อยากกินอะไรก็กินได้เลยทุกอย่างในตู้เย็นนั่นแหละ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอก”

          “มีนาไม่ตะกละขนาดกินของในตู้เย็นหมดหรอกนะคะ” หญิงสาวพูดพลางหยิบเชอร์รี่เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

          “ชอบไหม”

          “ค่ะ หวานอมเปรี้ยว คุณดลไม่ลองหน่อยเหรอคะ”

          “ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบผลไม้เปรี้ยว”

          มีนาพยักหน้าเข้าใจเธอกำลังเรียนรู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง เพราะเธอจะต้องอยู่กับแบบนี้ไปอีกสักพัก

          “มีนาซื้อเค้กมาด้วยคุณดลกินไหมคะ”

          “ไม่ล่ะ ฉันอิ่มแล้ว ขอบใจนะ”

          “เดี๋ยวมีนาจะเรียนทำแผลกับพี่พยาบาลนะคะ ถ้าคุณดลอยากเรียกใช้มีนาด่วนก็โทรหามีนาได้”

          “ฉันยังไม่มีเบอร์โทรของเธอเลยนะมีนา”

          “ส่งโทรศัพท์มาสิคะ เดี๋ยวมีนาเมมเบอร์ให้”