ตอนที่ 6 บางอย่างไม่เหมือนเดิม

 

          เช้าวันใหม่มีนาจัดของใช้ที่จำเป็นและเสื้อผ้าสำหรับนอนที่โรงพยาบาลลงกระเป๋าจากนั้นลงก็มานั่งรอที่หน้าร้าน ซึ่งตอนนี้มีลูกค้าขาประจำมานั่งทานตั้งแต่ร้านเปิดในเวลาเจ็ดโมงเช้า

          “ไปดูแลคุณดลจริงๆ นะมีนา ไม่ใช่ว่าเอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์นะลูก” มุกดาเตือนลูกสาวเพราะเข้าใจดีว่าเด็กวัยรุ่นมักจะติดโทรศัพท์และไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง

          “แต่ถ้าคุณดลหลับ มีนาก็เล่นได้ใช่ไหมคะ”

          “จ้ะ แล้วหนูเตรียมของไปค้างที่โรงพยาบาลกี่คืนล่ะลูก”

          “พี่ฤดีบอกสามคืนค่ะ ถ้าต้องอยู่ต่อค่อยกลับมาเอาเพิ่มค่ะแม่”

          “จ้ะลูก ถ้าหนูอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรมาบอกนะเดี๋ยวแม่จะเอาไปให้ก็ได้”

          “ค่ะแม่ มีนาไปก่อนนะคะ ตอนเย็นมีนาจะโทรหานะคะแม่” หญิงสาวรีบบอกมารดาเมื่อเห็นรถมาจอดที่หน้าร้าน

          แต่หญิงสาวยังเดินมาไม่ถึงรถดลฤดีก็เปิดประตูลงมาก่อน

          “สวัสดีค่ะพี่ฤดี” มีนายกมือไหว้อย่างนอบน้อม

          “สวัสดีจ้ะมีนา ไปรอบนรถเลยพี่ขอคุยกับแม่หนูสักหน่อย”

          “ได้ค่ะพี่ฤดี”

          พอมีนาขึ้นรถเรียบร้อยแล้วดลฤดีก็เดินมาหามุกดาที่กำลังคิดเงินลูกค้าคนหนึ่ง

          “คุณฤดี สวัสดีค่ะ”

          “สวัสดีค่ะน้ามุกดา ลูกค้าเยอะแต่เช้าเลยนะคะ ถ้ามีนาไม่อยู่น้ามุกดาคงเหนื่อยมากขึ้น”

          “ไม่หรอกคุณฤดี ลูกค้าจะเยอะแค่เช้า กลางวันเท่านั้นเองค่ะ ให้มีนาไปช่วยดูแลคุณดลดีกว่าค่ะ หรือถ้าคุณดลหายแล้วจะให้ไปช่วยงานที่บริษัทหรือที่โรงเรียนก็ได้นะคะ”

          “น้ามุกดาคะ ไม่รู้ว่าฤดีคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนน้าไม่อยากให้มีนาอยู่ที่นี่”

          “มีใครบ้างไม่อยากลูกสาวอยู่ด้วยนะคะคุณฤดี น้ากับมีนาอยู่ด้วยกันมาตลอด” พูดพลางหันไปมองสามีที่นั่งดูทีวีอยู่ในร้าน

          “แต่ตอนนี้บางอย่างมันไม่เหมือนเดิมใช่ไหมคะ” ดลฤดีพอจะมองออกว่ามุกดากำลังรู้สึกอึดอัดกับอะไรบางอย่าง

          “ค่ะ น้าเป็นห่วงมีนา”

          “ฤดีกับแม่คุยกันแล้วนะคะ เราให้มีนาไปดูแลตาดลที่โรงพยาบาลก่อน พอเขาออกจากโรงพยาบาลก็ให้ตามไปดูแลที่บ้าน ถ้าน้าไม่ว่าอะไรให้มีนาไปอยู่ที่บ้านฤดีก็ได้นะคะ ที่นั่นยังมีห้องว่างอีกเยอะ”

          “น้าคงไม่รบกวนมากขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ช่วงปิดเทอมก็พอ น้าว่าถ้าเปิดเทอมจะลองคุยกับมีนาให้ย้ายออกไปอยู่หอก่อน ไม่ใช่ว่าน้าเลือกผู้ชายมากกว่าลูกนะคะ แต่ถ้ามีนายังอยู่ที่นี่แล้วไล่เขาออกไป น้าก็กลัวเขาจะแค้นแล้วกลับมาทำอะไรเราสองแม่ลูก อีกอย่างเขาก็ช่วยงานที่ร้านได้ดี

          “จะไปอยู่หอให้เสียเงินทำไมล่ะคะ ไปอยู่ที่บ้านฤดีก็ได้”

          “น้าเกรงใจค่ะ”

          “น้ามุกดาอย่าเกรงใจเลยนะคะ ดีเสียอีกมีนาไปอยู่ที่บ้าน ฤดีจะได้เรียกให้มาช่วยงานได้สะดวก”

          “น้ายังไม่ได้คุยกับมีนาเลย”

          “ถ้าน้าไม่ว่าอะไร ฤดีขอชวนมีนาเองนะคะ”

          “ได้ค่ะ น้าตามใจลูก”

          “น้ามุกดาค่ะ ฤดีขอถามอะไรหน่อยได้ไหม มันอาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อย”

          “ได้สิคะ คุณฤดีถามน้าได้ทุกเรื่องเลยค่ะ”

          “พ่อเลี้ยงของมีนาเคยทำร้ายน้าฤดีกับมีนาไหมคะ”

          “ไม่ค่ะ เขาไม่เคยทำร้ายเราสองคนแม่ลูก น้ากับเขารู้จักกันมานานแล้วแค่ แต่ก่อนเขาขับรถให้กับบริษัทหนึ่ง แต่มีปัญหากับเจ้านายก็เลยออกมาช่วยน้าขายของ”

          ดลฤดีฟังแล้วก็โล่งใจที่อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้เลวร้าย แต่ก็ไม่วางใจเสียทีเดียว มีนานั้นไม่ใช่เด็กสาวทั่วไป เพราะเธอมีทั้งใบหน้าและเรือนร่างที่ใครเห็นก็ต้องมองเหลียวหลัง

         

          มีนาและดลฤดีมาถึงห้องพักพยาบาลเช็ดตัวชายหนุ่มเสร็จพอดี

          “สวัสดีค่ะคุณดล” มีนายกมือไหว้

          “นี่เอาจริงเหรอมีนา” นฤดลเห็นหญิงสาวถือกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาก็ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เมื่อวานเขาคิดว่าหญิงสาวพูดเล่นไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้เขาเครียด

          “ค่ะ คุณดลไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนใจแล้วนะคะ”

          “มีนานอนโรงพยาบาลมันไม่สนุกหรอกนะ น่าเบื่อจะตาย” นฤดลทำหน้าไม่ถูก ถ้าเขาให้เธออยู่ดูแล แล้วเธอต้องเช็ดตัวให้เขาเหมือนที่พยาบาลผู้ชายเพิ่งทำไปมันคงไม่ดีแน่ๆ

          “มีนาเก็บของมาแล้วจะไล่น้องกลับเหรอดล”

          “เปล่าครับ ผมก็แค่ถามเพื่อความแน่ใจเท่านั้นเอง ถ้าเกิดมานอนเฝ้าแล้วกลางคืนกลัวผีขึ้นมาละครับ”

          “มีนาใช่เด็กนะคะที่จะกลัวผี ถ้ามีจริงเมื่อคืนคุณดลก็น่าจะโดนผีหลอกไปแล้วค่ะ”

          “วันนี้พี่ไม่เข้ามาแล้วนะว่าจะไปดูโรงงานแล้วเข้าไปประชุมที่โรงเรียน เดี๋ยวช่วงบ่ายจะให้คนเอาเอกสารมาให้”

          “ครับพี่”        

          “มีนาพี่ไปก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลย ถ้าเขาดื้อมากก็จัดการได้เลย”

          “ค่ะ แล้วมีนาต้องไปเรียนทำแผลตอนไหนคะ”

          “พี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน มีนาลองไปถามที่เคาน์เตอร์พยาบาลข้างนะละกัน”

          “ได้ค่ะ งั้นมีนาขอไปถามก่อนนะคะ”

          พอมีนาออกไปแล้วดลฤดีก็เดินเข้ามาคุยกับน้องชาย

          “ดล ไม่อึดอัดใช่ไหม ถ้ามีนาจะมาอยู่ด้วย”

          “ไม่หรอกครับพี่ พี่มีอะไรหรือเปล่า”

          “พี่ไม่อยากให้เรารังเกียจน้อง พี่อยากมีนาอยู่กับดลที่นี่แล้วถ้าออกจากโรงพยาบาลก็จะให้ตามไปดูแลอย่างน้อยก็จนกว่าจะเปิดเทอม”

          “แม่เขาจะไม่ว่าเอาเหรอครับ”

          “ไม่หรอก พี่คุยกับน้ามุกดาแล้ว ตอนนี้ที่บ้านของมีนา มีสามีของน้ามุกดาย้ายเข้ามาอยู่ด้วย ก็เลยไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

          “พี่กลัวว่าพ่อเลี้ยงจะทำอะไรมีนาใช่ไหมครับ”       

          “ก็ประมาณนั้น พี่คุยกับแม่แล้วว่าอยากจะให้มีนาไปอยู่ที่บ้านเรา ดลอย่าทำให้น้องรู้สึกอึดอัดนะ อย่างน้อยที่บ้านเราก็ปลอดภัยกว่า”

          “ผมจะพยายามนะครับ แต่พี่ก็รู้ว่าผมขี้รำคาญและไม่ค่อยชอบให้ใครวุ่นวาย”

          “พี่รู้ พี่ถึงบอกให้ดลใจเย็น อะไรที่ไม่ชอบก็บอกน้องไปตรงๆ อย่าเพิ่งดุ พี่เชื่อว่ามีนาเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย คงไม่ทำให้ดลอึดอัดมากหรอก”         

          “ครับพี่” นฤดลรับปากพี่สาวทั้งๆ ที่ไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าตัวเองจะอยู่กับมีนาได้นานแค่ไหน เขากับพี่สาวต้องหยุดคุยกันก่อนเพราะมีนาเดินกลับเข้ามาพอดี

          “มีนา พยาบาลว่ายังไงบ้าง”

          “เขาบอกให้มีนาไปเรียนตอนบ่ายค่ะ ช่วงเช้าเขาไม่ว่าง แล้วพยาบาลพิเศษไปไหนแล้วล่ะคะคุณดล”

          “ฉันให้เขาออกไปรอข้างนอก”

          “เขาจะโกรธมีนาไหมคะ ที่มาแย่งงานเขา”

          “ไม่หรอก ฉันยังจ้างเขาเหมือนเดิม แต่ให้เขารอที่หน้าเคาน์เตอร์ถ้าอยากให้เขาช่วยก็แค่กดออด”

          “อ๋อ” มีนาพยักหน้าเข้าใจ