เธอรู้สึกอึดอัดจนอยากพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ เหมือนรามิลรู้ว่าเธออึดอัด เขาเลยเลื่อนมือมากุมมือของเธอเอาไว้ ไออุ่นจากฝ่ามือหนาช่วยทำให้เธอผ่อนคลาย
“อันรู้ดีค่ะว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขา ต่อให้คุณไม่พูดอันก็รู้ตัวดีค่ะ อันเข้าใจนะคะว่าพวกคุณอยากให้รามิลได้เจอผู้หญิงที่คู่ควร อันอาจจะไม่ได้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยและมีหน้ามีตาในสังคมเหมือนพวกคุณ แต่อันก็คิดว่าตัวเองมีดีพอเหมาะสมกับรามิล”
“…”
“ไม่มีใครในโลกเพอร์เฟกต์ ทุกคนล้วนมีข้อบกพร่อง พวกคุณที่อยู่ในจุดที่สูกกว่าอันก็เหมือนกัน ถ้าอันมีลูก ก็คงมีความคิดเดียวกับพวกคุณ”
“…”
“แต่อันจะมองความสุขของลูกก่อนเป็นอันดับแรก นั่นไม่ใช่สิ่งที่พ่อแม่ควรทำเหรอคะ” เธอกล้าหาญมากที่พูดแบบนั้นกับครอบครัวรามิล
เธอหันไปมองรามิล สีหน้าเขาดูอึ้งกับสิ่งที่เธอพูดออกมามาก สิ่งที่รามิลต้องการอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงที่เพอร์เฟกต์ที่สุด แค่ใครบางคนที่เข้าใจเขา
หากรามิลต้องการผู้หญิงที่เพอร์เฟกต์ที่สุด เขาคงยอมไปดูตัวกับคนที่ครอบครัวหามาให้ สิ่งที่เขาต้องการก็แค่คนที่เข้าใจ รักในสิ่งที่เขาเป็นและยอมรับข้อเสียได้
ที่สำคัญความรู้สึกต้องตรงกัน…
“อันขอโทษที่ถือวิสาสะพูดแบบนั้
