ตรู๊ดด ตรู๊ดดด
“…”
ตรู๊ดด ตรู๊ดดด
“…”
ตรู๊ดด ตรู๊ดดด
เขาเริ่มหัวเสีย พยายามโทรหาอันดาแต่เธอกลับไม่ยอมรับสาย ตอนนี้เกือบสิบสายแล้ว ตอนเช้าเขาไลน์ไปเธอไม่ตอบ อันนั้นเข้าใจได้เพราะคงยังไม่ตื่น ตอนนี้บ่ายแล้วยังไม่ได้รับการตอบกลับอะไรจากเธอ
โทรหาก็แล้ว
ไลน์หาจนแชตหนักขวาก็แล้ว
ไม่มีทีท่าว่าอันดาจะตอบกลับมาแต่อย่างใด เริ่มกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถือโทรศัพท์เดินไปมาในห้องพักส่วนตัว หากไม่มีเรื่องเมื่อคืนเข้ามาเกี่ยวข้องคงไม่รู้สึกกระวนกระวายขนาดนี้
ทำไมไม่รับสายสักที ชักใจคอไม่ดีแล้ว…
ถ้าสายนี้อันดายังไม่รับ เขาจะโทรหาอัยย์ น้องชายของเธอจริงๆ และแล้วหัวใจแกร่งก็พลันกระตุกวูบเมื่อปลายสายยอมรับสาย
“ฮัลโหล ทำไมเพิ่งรับสาย ไลน์ไปหาก็ไม่ตอบ”
(ตอนนี้ฉันอยู่หน้าโรงพยาบาลของคุณ คุณอยู่ไหน)
“มาที่นี่?”
(ค่ะ)
“อยู่ห้องพัก”
(โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปหา)
สบายใจแล้ว…
เขาทิ้งตัวนั่งลงโซฟาพร้อมกับหยิบกาแฟมาจิบอย่างอารมณ์ดี ก่อนหน้านี้ตึงเครียดเพราะอันดาไม่รับสาย แถมไม่ตอบไลน์
ถ้าวันนี้เธอเงียบและหายไปเลยตามถึงบ้านอย่างแน่นอน
ก๊อก ก๊อก
เขาเด้งตัวขึ้นจากโซฟา รีบเดินไปเปิดประตูให้เจ้าของเสียงเคาะเ
