Home / โรแมนติก / ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 / บทที่ 11 : ความจริงใจ 1

Share

บทที่ 11 : ความจริงใจ 1

last update Last Updated: 2025-02-24 18:18:32

นาฬิกาที่พนังบอกเวลาทุ่มครึ่งแล้ว กระถินมองประตูที่เปิดออกกว้างก่อนร่างแบบบางของปารดาจะเดินเข้ามาทำให้กระถินที่เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อถลาเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง

"ป่าน ไหวไหม นั่งก่อน" ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน แต่คนที่คอยห่วงใยคนอื่นไปทั่วอย่างกระถินก็อดที่จะห่วงเพื่อนใหม่ไม่ได้

"เหนื่อยจัง" ปารดาบ่นเบาๆ ทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง

"ตายแล้วป่าน ทำไมมือเป็นแบบนี้" กระถินเห็นมือเพื่อนแล้วร้องออกมาด้วยความตกใจ มือทั้งสองข้างของอีกคนแดงฉานเต็มไปด้วยเลือดที่เริ่มแห้งกรัง นี่กำด้ามจอบทั้งที่แผลเต็มมือแบบนี้ได้ยังไงกัน

"ตอนแรกมันเจ็บนะ แต่ตอนนี้มันชาจนไม่รู้สึกแล้วล่ะ" เจ้าของมือแตกลายงาบ่นเบาๆ

"ก็ชาสิ ฝืนมากี่ชั่วโมงแล้ว ข้าวก็กินไปนิดเดียว ดีไม่เป็นลมคาต้นส้มนั่น ไปอาบน้ำไป จะได้มาทำแผล" กระถินอดที่จะบ่นให้ไม่ได้ พ่อเลี้ยงก็อีกคน จะอะไรกันนักหนาก็เห็นว่าอีกคนน่ะเจ็บยังจะใจดำให้ทำงานจนเสร็จ จิตใจทำด้วยอะไร แต่จะว่าไปปกติพ่อเลี้ยงของเธอก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนี้นี่นา จู่ ๆ เกิดจะอยากสวมบทซาตานขึ้นมาหรือยังไงกัน

ปารดายันตัวเองลุกขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ทั้งหลังทั้งไหล่เมื่อยขบไปหมดทั้งตัว มือที่จริงๆแล้วก็ยังพอมีความรู้สึกอยู่บ้างเริ่มเจ็บแปลบขึ้นมาเป็นระยะ ก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำชำระล้างเหงื่อไคลที่วันนี้ตรากตรำทำงานหนักมาทั้งวัน

กลับออกมาจากห้องน้ำก็พอจะทำให้มีแรงขึ้นมาได้บ้าง รู้สึกสดชื่นและมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอีกครั้ง แต่มือนี่สิ ยับเยินเลยทีเดียว

"มานั่งนี่มา" พอเพื่อนกลับมา กระถินก็กวักมือเรียกทันที

ปารดาเอาข้าวของไปเก็บเรียบร้อยก็เดินมานั่งลงตรงหน้าเพื่อน ที่กำลังจัดเตรียมหยูกยาสำหรับทำแผลให้อีกคน

"ฉันไม่เข้าใจเลยทำไมพ่อเลี้ยงต้องจงใจให้เธอทำงานหนักขนาดนั้นด้วย" ปากก็บ่น มือก็ทำแผลที่เกิดจากการกำด้ามจอบมาทั้งวันจนโคนนิ้วด้านในบวมเป่งจนมันแตกออกเลือดซึม

"อ่ะ อูยยย" คนตัวเล็กกว่าซี้ดปากด้วยความเจ็บเมื่อถูกแอลกอฮอล์ล้างแผลจนสะดุ้งโหยง หน้าตาบิดเบี้ยวขึ้นมาอีกเมื่อถูกป้ายยา แล้วกระถินก็จัดการพันผ้าปิดแผลให้จนมือสองข้างกลายเป็นมัมมี่กระดิกได้แค่นิ้ว

"ต้องขนาดนี้เลยเหรอ" ปารดาทำตาปริบๆ มองมือตัวเองสลับกับหน้าเพื่อน

"พันแบบนี้แหละ ดูสิว่าพรุ่งนี้พ่อเลี้ยงจะแกล้งอะไรเธออีก" กระถินเก็บข้าวของเข้าที่แล้วมานั่งทำหน้ามู่ทู่อยู่ข้างๆปารดา

"หิวเหมือนกันนะ มีอะไรให้กินไหม" ปารดามองกระถินทำตาละห้อย กระถินถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะเอื้อมไปหยิบขนมปังถุงใหญ่ออกมาให้

"โห ปกติกระถินชอบกินขนมเหรอ" ปารดาอ้าปากทำตาโตมองถุงขนมถุงใหญ่ที่เพื่อนหยิบยื่นให้

"บ้าเหรอ ก็เห็นไม่ได้กินข้าวเย็น ก็เลยซื้อมาให้เนี่ย รีบกินสิ เดี๋ยวก็หิวตายพอดี" พูดพลางหลิ่วตามองอีกคนที่ทำตาระยิบระยับใส่

ปารดาเลือกขนมปังออกมาสองสามชิ้นแล้วก็ยื่นให้กระถินช่วยแกะให้ อีกคนช่วยเหลืออย่างไม่อิดออด พอเห็นปารดากินขนมอย่างเอร็ดอร่อยก็เลยฉีกถุงขนมที่เหลือกินบ้าง

"ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้กระถินป่านแย่แน่" ปารดายิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักมากในสายตากระถิน จะว่าไป ถึงจะเจอกันแค่สองวันแต่กระถินกลับรู้สึกถูกชะตากับอีกคนมากมาย ดูๆไปแล้วปารดาไม่มีพิษมีภัยอะไรเลยนี่นา

"กินเยอะๆ" พูดแล้วส่งน้ำให้อีกคน

ปารดารับน้ำมาดื่ม มีแรงขึ้นมาเยอะเลย เพราะตอนกลางวันกินข้าวไปหน่อยเดียว และเย็นก็ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปอีกเลยเอาแต่ถางหญ้า พอคิดขึ้นมาแล้วหัวเสีย ต้องหาทางรับมือพ่อเลี้ยงบ้าอำนาจนั่นหน่อยแล้ว นี่ดีนะที่เธอมีคนคอยช่วยอยู่บ้าง

"เออ วันนี้ป่านเจอชงโคแล้วนะ" พอนึกได้ก็รีบบอกกระถินด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ฮะ! จริงเหรอ แล้วยัยนั่นทำอะไรเธอหรือเปล่า" กระถินหน้าตาตกใจ มองสำรวจร่างเล็กของอีกคน จนเมื่อปารดายิ้มออกมาแล้วส่ายหน้าให้ กระถินจึงถอนหายใจอย่างโลกอก

"เขาใจดีกับป่านอยู่นะ ถุงมือนั่นก็ของเขา แล้วก็สอนงานป่านด้วย"

"จริงเหรอ แต่จริงๆยัยนั่นก็นิสัยดีอยู่บ้างน่ะนะ ถ้าไม่ติดว่าชอบเบ่งใส่คนอื่น ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก ดีนะเนี่ยที่ไม่ถูกเขม่นเอา" กระถินเล่าต่อว่า

ปกติชงโคจะไม่ชอบคนที่สวยกว่า แต่อาจจะเพราะปารดาไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาเหมือนสาวๆคนอื่นในไร่ แต่ถึงอย่างนั้นกระถินก็ไม่คิดว่าชงโคจะใจดีกับปารดา แต่เอาจริงๆ ใครๆก็ต้องใจดีกับปารดาทั้งนั้นแหละ ก็หน้าตาน่าเอ็นดูสะขนาดนี้นี่นา

กำลังฟังกระถินเพลินๆ เสียงมือถือที่ไม่ได้มีสายเข้าเลยตลอดทั้งวันของปารดาก็ดังขึ้นในกระเป๋าสะพายใบหรูที่กระถินเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นกระเป๋าจากแบรนดังราคาสูงที่ถูกห้อยเอาไว้ที่หัวเตียงของคนตัวเล็ก

"เดี๋ยวหยิบให้" กระถินอาสา คว้ากระเป๋าถือของอีกคนมาเปิดออกกว้างแล้วก็ต้องอึ้งซ้ำสองเมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องหรูจนต้องทำตาโตก่อนส่งให้เจ้าของ

"ขอบใจจ้ะ" ปารดาที่เห็นอาการของกระถินแต่แรกได้แต่ลอบถอนใจ แน่นอนกระถินคงสงสัยว่าทำไมทั้งกระเป๋าและมือถือของเธอถึงได้เป็นของมีราคา เอาไว้ค่อยอธิบายแล้วกันนะ

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" ปารดากดรับสายก่อนจะเดินออกไปด้านนอกเพื่อไม่เป็นการรบกวนกระถิน ในขณะที่อีกคนมองตามไปอย่างใช้ความคิด

"ป่านสบายดีค่ะ ค่ะ ไม่ลำบากอะไรเลยค่ะคนที่นี่ดูแลป่านดีมาก คุณพ่อสบายดีนะคะ ค่ะ ป่านจะโทรหาบ่อยๆนะคะ ค่ะ สวัสดีค่ะ" ปารดากดวางสายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกลำบากใจที่ต้องโกหกพ่อไปแบบนั้น แต่ก็คงบอกความจริงไม่ได้เพราะพ่อจะเป็นห่วง อย่างน้อยๆ ให้ท่านสบายใจว่าเธออยู่อย่างสุขสบายน่าจะดีกว่าน่ะนะ

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 134 : บทส่งท้าย 2

    ทั้งคู่มาเล่นกับหลานอยู่คู่ใหญ่ และกลับไปทำงาน ปารดาพาลูกๆเข้าบ้าน ปล่อยเด็กๆให้คลานบนเสื่อที่ปูเตรียมไว้ และมีคอกล้อมขนาดกว้างขวาง มีของเล่นที่ไม่เป็นภัยอยู่ในนั้น ทั้งสองแบ่งกันเล่น ตีกันบ้างแต่ก็ไม่หนักหนาอะไร"พี่โรมอย่ากัดน้องลูก" ปารดาหน้าเหวอที่คนพี่เริ่มจับแขนคนน้องมางับ"น้องรันอย่าดึงผมโรมพี่ค่ะ" เสียงร้องห้ามของคนเป็นแม่ดังเป็นระยะ ชนาวินที่เดินเข้ามาพร้อมป่าสนต้องอมยิ้มกับความยุ่งเหยิงของสองเสือ"วิถีลูกผู้ชายไงครับที่รัก ตีกันบ้างไม่เป็นไรหรอก" เขาเข้ามาโอบไหล่เอาไว้"พี่โรมก็งับน้องจังเลยค่ะฟันก็ไม่มี ไม่รู้คิดอะไรนะคะ สงสัยคันเหงือก" ปารดาฟ้อง"น้องก็แสบนะนั่น ดึงผมพี่แบบนั้น" ชนาวินหัวเราะออกมา"แสบทั้งคู่แหละค่ะ" ปารดาขำออกมาบ้าง"คุณหนูครับ เล่นอันนี้ไหมเอาอันนี้ไหม" คนที่ดูจะเห่อไม่น้อยไปกว่าใครก็ป่าสนนี่แหละ ตั้งแต่ที่สนามบินก็เล่นกับคุณหนูของเขาไม่หยุด นี่ก็ถึงกับปีนเข้าไปนั่งเล่นกับสองหนุ่มทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กก็ไม่ปาน"มอบหน้าที่พี่เลี้ยงให้เลยแล้วกันนะป่าสน" เจ้านายพูดแบบนี้ป่าสนมีหรือจะไม่รับ"ได้เลยครับพ่อเลี้ยง คุณหนูครับ พี่เลี้ยงป่าสนมาแล้ว"ปารดากับชนา

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 133 : บทส่งท้าย 1

    ใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลไม่กี่วันปารดาก็ได้กลับบ้าน เธอกำลังให้นมแฝดคนพี่ในอ้อมแขน ขณะที่คนน้องนอนรออยู่ในเบาะ พอคนพี่อิ่ม เธอก็ส่งให้กับสามีและอุ้มคนน้องมาเข้าเต้า ชนาวินมีหน้าที่ทำให้ลูกเลอออกมา ก่อนจะมองเมียให้นมลูกด้วยความทึ่ง แล้วยังจะตอนที่ปารดาปั๊มนมไว้ให้ลูกจนเต็มตู้ไปหมด"สุดยอดคุณแม่จริงๆ" ชนาวินพูดขึ้น"แค่ให้นมลูกเองค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย" เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ชนาวินเดินมาหอมที่หัว เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบาย เขาอยากขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่ยอมอุ้มท้องเจ้าแฝดมาตั้งเก้าเดือน มีเรื่องงอแงหงุดหงิดกันบ้างแต่ก็ยังอดทน ไม่ได้กินของที่ชอบ ไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำ แล้วก็ยังต้องให้นมลูก นอนไม่เป็นเวลาจื่นกลางดึก ปารดานั้นเป็นสุดยอดคุณแม่จริงๆ"มาขอแม่อุ้มบ้าง มาหาย่านะคะพี่โรม" รังรองรับเอาคนพี่ไปอุ้มไว้"กินนมอิ่มแล้วก็หลับเลยเหรอเสือ" ชนะพลแซวหลานชาย"วัยกำลังโตครับพ่อ อย่าแซวสิ อิ่มแล้วก็นอนไง ปกติ" ชนาวินแก้ตัวแทนลูกชาย"จะเป็นลูกหมูก่อนสิ" อดที่จะแซวอีกไม่ได้"เฮียคะเรียบร้อยค่ะ" ปารดามองทุกคนแล้วยิ้มให้ ก่อนจะส่งคนน้องให้กับสามี แล้วจัดการปั๊มนมต่ออีกหลายถุง"ให้กินไปจนโตเลยนะ" รัง

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 132 : เจ้าความรัก 2

    เขาทบทวนมาหลายวันหลังจากทราบเรื่อง มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ก่อนหน้านั้นชนะพลส่งคนไปเฝ้าดู ด้วยกลัวว่าอีกคนจะเจ็บแค้นจนคิดจะทำร้ายปารดาขึ้นมาหรือเปล่า แต่เท่าที่ได้รับรายงาน พาขวัญเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเธอเสียใจร้องไห้งานการไม่ทำให้ลูกจ้างเป็นคนจัดการทุกอย่างภายในร้าน เมาหัวราน้ำทุกวันชนะพลเข้าใจได้ว่าคนอกหักมักจะเสียศูนย์ แต่ผ่านมาร่วมสี่เดือน พาขวัญกลับยิ่งแย่ลง ลูกค้าเริ่มลดลง แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ ไฟไหม้ร้านขนมของเธอและเธอก็บาดเจ็บสาหัส“ผมพยายามแล้วพ่อ ผมพยายามทำให้เขาตัดใจแต่เขาดื้อมาก เขายึดมั่นว่ารักผมและไม่ยอมง่ายๆ ถึงแม้ว่าผมจะพูดไปตรงๆเขาก็ยังไม่ยอมแพ้” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ในสวน สีหน้าเคร่งเครียดและรู้สึกผิด เขารู้ทุกอย่างเพราะพาขวัญทำตัวเอง แต่เขาก็เป็นต้นเหตุเช่นกัน“พ่อจะบอกแกให้นะ เราไปกำหนดชีวิตใครไม่ได้ แกอาจจะเป็นสาเหตุ แต่นั่นมันจบแล้ว และเรื่องหลังจากนั้นต่างหาก ที่พาขวัญไม่ยอมรับความจริง ทำตัวเองให้กลายเป็นขี้เมาแล้วทำให้ตัวเองบาดเจ็บ”“ขวัญรักษาตัวที่ไหนครับ”“รพ.จังหวัด”“ผมอยากไปดูเธอ”“วิน ที่พ่อบอกแก เพราะพ่อไม่อยากปิดบัง แต่พ่อว่าตอนนี้ไ

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 131 : เจ้าความรัก 1

    หลังจากรู้ว่าได้ลูกแฝด คุณพ่อขี้เห่อก็เอาใจใส่ดูแลภรรยาและลูกเป็นอย่างดี ดีจนปารดาจะเสียนิสัยและต้องคอยห้ามเอาไว้ตลอดเวลา ชนาวินทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้ปารดาสบายที่สุดท้องลูกแฝดไม่เหมือนท้องปกติ ขนาดท้องที่ใหญ่โตกว่าทำให้คนตัวเล็กๆอย่างปารดามีความเสี่ยงมาก“ไหนหลานปู่ ดิ้นไหมวันนี้” ชนะพลเดินทางมาจากเชียงใหม่เดือนละครั้งเพื่อเยี่ยมลูกๆและหลานชาย ยิ่งตอนนี้เขาต้องอยู่ที่ไร่คนเดียวเพราะรังรองมาคอยดูแลคุณแม่ท้องแก่ใกล้คลอดที่กรุงเทพฯ มันทำให้เขาเหงาที่ต้องห่างจากลูกเมีย“ดิ้นเก่งมากค่ะ ไม่รู้คนพี่หรือคนน้อง” ปารดาท้องใหญ่เธอเอนตัวใช้มือหนึ่งลูบท้องอีกมือดันหลังไว้“พ่อเอาส้มมาฝากด้วยนะ” ชนะพลค่อยๆวางมือลงที่ท้องนูน เหมือนแฝดจะรับรู้ว่าปู่มา ยันเท้าทักทายเป็นการใหญ่“เจ้าแสบของปู่ ทักทายกันหน่อยทักทายกันหน่อย” รอยนูนเป็นรูปฝ่าเท้าเล็กๆยันขึ้นมา คนเป็นปู่ย่ายิ้มหน้าบาน“รู้จักเอาใจคนแก่แต่ในท้องเลยนะ” สุรเดชว่า เขามักจะมาเล่นกับเหลนเป็นประจำนั่นคือความสุขของเขาในวัยเกษียรแบบนี้“เจ็บท้องบ้างหรือยัง นี่จะครบกำหนดแล้วใช่ไหม” ชนะพลลูบเบาๆที่ท้องของปารดา“เริ่มมีบ้างแล้วค่ะ เหมือนเจ็บเตือน”“คล

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 130 : เรื่องน่ายินดี 2

    หลังจากวันนั้นชนาวินก็เริ่มทำกายภาพบำบัด เขาพักรักษาตัวในโรงพยาบาลราวสองสัปดาห์ก่อนได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ต้องมาทำกายภาพจนกว่าจะครบชั่วโมงที่หมอกำหนด"อีกนิดนะคะ" นักกายภาพกำลังช่วยหัดเดินให้กับชนาวิน คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าเขาจะเริ่มเดินได้คล่องแคล่วเช่นเดิมปารดายืนมองชนาวินทำกายภาพด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกทุกครั้ง เหมือนเธอยืนตรงนั้นแทนที่เขาและพยายามจะก้าวเดินออกไป เธอไม่เคยเหนื่อยที่จะช่วยเขาเลย บีบนวดขาให้เขาในทุกๆวันเพื่อให้กลับมาเดินได้อย่างรวดเร็วชนาวินเริ่มกลับมาเดินได้แต่ต้องใช้ไม้ค้ำเพื่อทรงตัว แต่ก็ถือว่าดีขึ้นมากจากก่อนหน้า เขาขยันทำกายภาพและฝึกเดินตลอดจนวามารถกลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน แต่ยังไม่วามารถวิ่งหรือทำกิจกรรมหนักๆได้มากเท่าไหร่นัก แต่ก็ถือว่าเป็นไปตามแผนที่วางไว้ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาชนาวินต้องข้ามผ่านความเจ็บปวดและจิตใจของตัวเองโดยมีลูกกับเมียเป็นเป้าหมาย เขาคิดว่าคงไม่ดีแน่หากไม่สามารถพาลูกวิ่งเล่นในสนามได้"ร่างกายคุณฟื้นตัวเร็วมากครับ ผมยินดีกับคุณด้วยนะครับคุณหายเป็นปกติแล้ว" หมอยิ้มให้อย่างยินดี"คือผมหายดีแล้วเหรอครับ""ใช่ครับ จากที่ทดสอบวันนี้ผ

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 129 : เรื่องน่ายินดี 1

    "เฮียจะสงสารเขาหนูเข้าใจ แต่ทำแบบนี้เขาก็ยิ่งแทรกกลางระหว่างเรา มันก็ไม่จบสักที" ปารดายังบ่นเรื่องของพาขวัญ และชนาวินก็หมดโอดาสแก้ตัวเพราะเรื่องมันเกิดจากเขาทั้งนั้น"เฮียบอกแล้วไงคะ ขวัญเขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไรที่เขาทำแบบนั้นเพราะเขารักพี่มากก็แค่นั้น""นี่แก้ตัวแทนเหรอ ใช่สิคะ เฮียกับคุณขวัญรู้จักกันมาก่อน รักกันมาก่อน หนูมันคนอื่น" กอดอกแน่นทำปากคว่ำ บอกให้รู้ว่าไม่พอใจ"ที่รักครับ มันไม่ใช่แบบนั้น" คนบนเตียงกอดเธอเอาไว้หลวมๆ คนน้องนั่งหันหน้าออกไปที่ประตู ชนาวินไม่รู้จะต้องพูดยังไงเพื่อให้อีกคนหายโกรธ"มันเป็นแบบนั้นแหละค่ะ เฮียเข้าข้างเขาเพราะรู้จักกันมานานทั้งที่เฮียก็เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่เฮียเคยรู้จัก ผู้หญิงคนนั้นดูถูกหนู ข่มขู่หนู ทำให้หนูเสียใจ แต่เฮียก็ยังเข้าข้าง ปล่อยค่ะหนูจะกลับ" ดิ้นหนีจะลงจากเตียง แต่ชนาวินไม่ยอม"ไม่เอาสิคะถ้าหนูกลับไปทั้งที่เรายังทะเลาะกันแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ" เขาพยายามพูดเสียงอ่อน เพื่อให้อีกคนเย็นลง"ถ้าเฮียยังเข้าข้างคุณขวัญ มันก็ไม่มีวันจบหรอกค่ะ" เธอพูดเสียงแข็ง ปัญหาที่ตอนนี้ยังทะเลาะกันมันเพราะชนาวินยังพูดจาปกป้องพาขวัญทั้งที่ก็เห็นว่าอีกคนทำอะไรเอ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status