ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว เพราะอีกฝ่ายย้ายตำแหน่งอยู่เรื่อย ๆ เย่เทียนหยู่จึงใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง สุดท้ายก็มาถึงที่หมายในที่สุด
นี่คืออาคารร้างแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากตัวเมืองพอสมควร
ที่สำคัญเลยคือวิศัยทัศน์รอบด้านโล่งแจ้ง ไม่มีแม้แต่ที่จะให้หลบซ่อน และยังทำให้ไม่สามารถเตรียมอะไรพื้นฐานได้มากนัก
เมื่อรถมาถึงยังหน้าประตู ยามที่อยู่หน้าประตูก็รีบให้เขาลงจากรถทันที
จากนั้นยามคนหนึ่งก็ตรวจร่างกายดูว่าเขาถือของอะไรมาด้วยไหม ส่วนอีกคนพลิกตรวจดูรอบๆ รถ ไม่พบปัญหาอะไร และไม่มีใครตามมาด้วย
หลังจากทุกอย่างเรียบร้อย ยามคนหนึ่งพาเขาเข้าไปข้างใน มีแค่คนเดียวที่ดูประตูอยู่
จากนั้นไม่นานนัก เย่เทียนหยู่ก็ได้เจอกับชายคนหนึ่งที่สวมหน้ากากอยู่ ข้าง ๆ เขาเอง ก็ยังมีชายอีกหลายคน ทั้งหมดล้วนแต่สวมหน้ากาก ไม่เห็นหน้า
เย่เทียนหยู่มองไปรอบๆ มองไม่เห็นแม้แต่เงาของเฉินเข่อซินด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องหาหรอก เฉินเข่อซินไม่ได้อยู่ที่นี่” หัวหน้าของอีกฝ่ายพูด น้ำเสียงเย็นชาไม่แยแส
“แกเป็นใครกัน เพราะอะไรถึงต้องจับตัวเธอ？”
เย่เทียนหยู่พยายามให้ตัวเองสงบสติลง ไม่ถามว่าเฉินเข่อซินเป็นยังไง ยิ่งเขาให้ความสนใจมากเท่าไ
