บทที่ 12
อีกด้าน หว่านเอ๋อร์และจูหลิงที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานมานานเกือบหนึ่งก้านธูปแล้ว ก็ไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีใครเดินเข้าหรือเดินออกร้านน้ำชาแห่งนี้มาก เพราะหญิงสาวกำลังเปิดใจให้กับเพื่อนสนิทได้ฟังว่าแท้ที่จริงแล้วนางนั้นรู้สึกเช่นไรกับโจวอี้หลง
“เจ้าจะไม่เสียดายจริง ๆ หรือที่ถูกถอนหมั้น เขาเป็นถึงแม่ทัพเชียวนะ อายุเท่านี้ก็มีตำแหน่งใหญ่โตขนาดนี้แล้ว” จูหลิงถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่หว่านเอ๋อร์กลับหลุดหัวเราะออกมาทันทีราวกับเรื่องที่สหายพูดนั้นเป็นเรื่องตลก
“เสียดายหรือ อย่ามาล้อข้าเล่นน่า ข้าจะเสียดายผู้ชายแข็งทื่อคนหนึ่งไปทำไมกัน ก่อนหน้านี้ข้าไม่พูดอะไรเพราะเกรงใจท่านพ่อท่านแม่และยังเกรงใจคนทางฝั่งตระกูลโจว” หว่านเอ๋อร์สูดหายใจยาวพลางนึกว่านางจะเล่าเรื่องใดให้กับสหายฟังก่อนดี
“ที่จริงข้าก็มิได้กังวลมาตั้งแต่แรกหรอก แต่เมื่อสองปีก่อนที่เขากลับมาแล้วก็มีข่าวลือถึงเขาเต็มไปหมด ทั้งเรื่องที่จับดาบฆ่าคนตั้งแต่เด็ก และเรื่องนิสัยเถื่อน ๆ ที่แต่ละคนนำมาพูดถึง”
“ก็เขาเป็นทหารเจ้าไม่ให้เขาจับดาบถือโล่แล้วเจ้าจะให้เขาทำอย่างไร”
“จูหลิง เขาเติบโตมาในสนามรบเช่นนั้น ข้าล่ะอดกังวลไม่ได้ว่าจะนิสั
