บทที่ 23
หว่านเอ๋อร์มองห่อยาในมือใบหน้าแดงก่ำ แม้จะกลับมาที่เรือนแล้วแต่นางก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับห่อยาที่ได้รับมาจากท่านแม่ดี
“ข้าจะต้มยาให้เอง เจ้าจะได้ไม่ต้องลำบาก" แม้น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูเหมือนไม่มีอะไรแต่หญิงสาวกลับรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่น้อย ก่อนจะปล่อยห่อยาในมือให้อีกฝ่ายไป
หว่านเอ๋อร์ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น นางไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร “พวกเราต้องกินมันจริง ๆ หรือ” อี้หลงขยับเข้าไปใกล้กับหว่านเอ๋อร์พร้อมทั้งกระซิบเบา ๆ
“หากพวกเราเอาไปทิ้ง ท่านแม่ก็จะจับได้ว่าเรายังไม่ได้เข้าหอ มิสู้แค่ต้มแล้วดื่มไปแค่นั้นก็สิ้นเรื่อง หากครั้งหน้าท่านแม่ถามเจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไร ข้าจะไม่ให้พวกท่านมาตำหนิเจ้าเด็ดขาด” หว่านเอ๋อร์ทำได้เพียงแค่พยักหน้า
ตอนนี้นางรู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ เวลาอยู่กับอีกฝ่าย มิรู้ว่าเป็นเพราะสิ่งที่ชายหนุ่มพยายามทำเพื่อให้นางพอใจมันมากจนรู้สึกลำบากใจที่จะรับ หรือเป็นเพราะความอ่อนโยนที่อี้หลงมีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้คนรับอย่างนางทำตัวไม่ถูกก็ไม่รู้ แต่ยิ่งนานหว่านเอ๋อร์ก็เริ่มรู้สึกผิดที่กลั่นแกล้งอีกคน แม้จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือเรื่องใหญ่อย่างที่นางไม่ได้ทำหน้าที่สะ
