2 ชั่วโมงต่อมา
"อื้ออ มะ..เหมิงเหมิง ฮวนฮวน ป๋ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน"
กู้อี้หานรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองมาอยู่บนเตียงนอนในห้องพัก ทั้งที่ความทรงจำสุดท้ายของเขายังอยู่ที่โต๊ะกินข้าวแท้ ๆ แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรที่เขายังไม่รู้อีกหลายอย่าง
"ปวดหัวไหมคะ ดื่มน้ำให้หมดแล้วตามหนูออกไปดูอะไรสนุก ๆ เร็วเข้า"
แก้วน้ำที่ผสมน้ำวิสุทธิ์ถูกยื่นให้อี้หานรับไปดื่ม เมื่อเห็นสายตาของภรรยากับลูกรักที่ฉายชัดว่ามีแต่ความเป็นห่วง เขาจึงรีบรับน้ำไปดื่มจนหมดแก้วแล้วอุ้มลูกน้อยเดินตามภรรยาออกไป
"ไปกังป๊ะป๋า แม่จ๋าบอกจะพาเหมิงเหมิงไปกินติม"
"หนูอยากกินไอติมเหรอลูก"
"งื้อ อยากกิงมากเยย แม่จ๋าบอกซาแดงลาคองเส็กไปกิงติมกัง"
(อยากกินมากเลย แม่จ๋าบอกแสดงละครเสร็จแล้วไปกินไอติมกัน)
"แสดงละคร นี่มันเรื่องอะไรกันฮวนฮวน อ้าว แล้วทุกคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน"
อี้หานที่กำลังเอ่ยถามภรรยา แต่พอเดินผ่านประตูห้องนอนออกมาก็พบเข้ากับผู้จัดการหวาง ผู้ช่วยไฉ่หงและเฉินเทียนยืนรออยู่
"คุณกู้ คุณนาย สามคนนั้นถูกจัดฉากให้อยู่ในบ้านชานเมืองเรียบร้อยแล้วครับ นักข่าวก็เตรียมพร้อมแล้ว ซูหร่านก็ถูกคุมตัวไว้แล้ว ส่วนเรื่องที่ประชุม ผม
