หลังจากที่ขึ้นมาถึงห้อง เสี่ยวหนิงเหมิงก็ถอดรองเท้ากับเสื้อแขนยาวแล้วอ้อนให้แม่จ๋าของเธอล็อกประตูห้องนอน แล้วพาเธอไปนอนบนเตียงทันที
"ฮึก แม่จ๋า เหมิงเหมิงไม่ชอบเยย"
"หยุดร้องแล้วรอฟังที่ป๊ะป๋าพูดก่อนดีกว่าไหมลูก"
"ฮื้อออ ม่ายเอา เหมิงเหมิงไม่อยากฟัง ป๊ะป๋ากอกคงอื่นแย้ว เหมิงเหมิงไม่ชอบ"
"เงียบก่อนลูก ใจเย็นลงก่อนนะคนเก่ง"
เฉิงฮวนลูบหลังลูกน้อยให้สงบสติอารมณ์ลง แต่ในหัวของเธอก็ยังอดคิดถึงภาพที่เห็นไม่ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ฮวนฮวน เหมิงเหมิง ขอป๊ะป๋าเข้าไปได้ไหมครับ ฟังที่ป๊ะป๋าพูดก่อนนะ เรื่องเมื่อครู่มันเป็นแค่อุบัติเหตุ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เหมิงเหมิงเด็กดี หนูกับแม่ได้ยินที่ป๊ะป๋าพูดไหมลูก ป๊ะป๋ารักหนูกับแม่จ๋าที่สุด ฟังป๊ะป๋าหน่อยนะคนดี"
กู้อี้หานพยายามเคาะประตูห้องนอนครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่มีใครตอบรับ ครั้นจะไปเอากุญแจสำรองมาเปิดประตูก็กลัวว่าลูกสาวและภรรยาจะโกรธมากกว่าเดิม ความหวังที่จะให้ทั้งสองรับฟังเหตุผลคงยากกว่าเดิมแล้ว
ในห้อง
"ไม่สงสารป๊ะป๋าเหรอคะ ให้แม่จ๋าไปเปิดประตูให้ป๊ะป๋าได้ไหม คุยกันด้วยเหตุผล เหมิงเหมิงโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก อีกหน่อยก็มีน้องเล็ก ๆ แล้ว พี่สาวต้อง
