“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีฮะ ฉันจะปล่อยให้แกท้องไม่มีพ่อแบบนี้ได้ยังไง”
ผู้เป็นแม่เอ่ยพึมพำอย่างเป็นทุกข์ แลถอนหายใจยาว ระบายความหนักอึ้งในอก ควบคุมอารมณ์อยู่นาน กว่าที่จะทำใจวางฝ่ามือลงบนศีรษะบุตรสาวหลังระงับโทสะสำเร็จ ความรักตามประสาแม่ที่มีต่อลูกทำให้ราตรีอภัยให้กับความผิดพลาดของลูกได้ไม่ยากนัก แต่เพื่อความแน่ใจ ราตรีจึงออกไปซื้ออุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์มาให้บุตรสาวทดสอบ ซึ่งผลที่แน่ชัดยิ่งทำให้พราวรุ้งปวดร้าว รู้สึกผิดบาปต่อบิดามารดาจนเกิดความเครียดขึ้นอย่างรุนแรง
บิดาของพราวรุ้งเป็นนายทหารยศนาวาอากาศเอก หากข่าวของเธอรั่วไหลออกไป ผู้เป็นพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด เสียงซุบซิบของคนหลังบ้านเหล่าลูกน้อง ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาจะสร้างความขุ่นหมองให้บิดาของเธอมากแค่ไหน...ยิ่งคิดถึงหัวอกบิดา พราวรุ้งยิ่งเครียดจนตัดสินใจที่จะยุติปัญหาทั้งหมดอย่างคนสิ้นคิด
แสงจันทร์คืนข้างขึ้นสว่างจ้าจนนายทหารหนุ่มที่เดินผ่านมา มองเห็นหญิงสาวที่กำลังเดินเหม่อจากริมตลิ่งลงไปในคลองน้ำ ลึกลงไป เรื่อย ๆ ทุกขณะอย่างแจ่มชัด หัวใจผู้กองหนุ่มหล่นวูบ รีบร้องตะโกนเรียกชื่อเธอออกไปสุดเสียงพร้อมกับออกวิ่งตามลงไปคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทันท่วงที เขาพยายามจะเหนี่ยวรั้งเธอกลับขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเล หัวใจเต้นโลดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดและใจหาย เมื่อนึกภาพใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของจรรย์อมล น้องสาวของตนที่ปลิดชีวิตตัวเองด้วยการสูดแก๊สพิษขณะหลับเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่รับประทานเข้าไป
“ฮือ ๆ ปล่อยรุ้งนะอาธาม รุ้งอยากตาย อาธามปล่อยรุ้งสิ” พราวรุ้งดิ้นพลางร้องพลางด้วยความรู้สึกอัดอั้น
“หยุดดิ้นนะรุ้ง กลับขึ้นไปคุยกันบนฝั่งดี ๆ เดี๋ยวนี้” นายทหารหนุ่มเอ่ยอย่างดุดัน
“รุ้งอยากตาย อาธามปล่อยรุ้งสิคะ” เธอร้องสะอื้นและพยายามจะดึงตัวออกจากวงแขนกว้างอย่างไม่ฟังเสียงห้ามปราม
“คิดอะไรโง่ ๆ อย่างนี้ฮะพราวรุ้ง” เขาตวาดเสียงกร้าว พลางจับเธอเขย่าตัวแรง ๆ ด้วยความโมโหพร้อมเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “การฆ่าตัวตายมันเป็นวิธีแก้ปัญหาของคนสิ้นคิดที่ไม่เคยคิดเลยว่า คนที่รักเราจะเสียใจและทุกข์ทรมานกับการตายจากไปแบบนี้ของเราแค่ไหน เธอจะปล่อยให้ทุกคนเจ็บปวดกับความคิดโง่ ๆ อย่างนี้ของเธอไปทั้งชีวิตได้จริง ๆ เหรอ คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างไหมฮะพราวรุ้ง”
ธมกรดุเสียงลั่นอย่างมีโทสะ ดวงตากร้าวจ้องมองร่างในอ้อมแขนอย่างตำหนิและใจหายกับความคิดที่ว่า หากเขาไม่บังเอิญผ่านมาพบเข้า ป่านนี้คนตรงหน้าจะยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่
“ฮือ ๆ แต่ถ้ารุ้งไม่ตาย รุ้งก็ต้องทำให้คนที่รุ้งรักเสียใจและอับอายไปจนชั่วชีวิตเหมือนกัน อาธามปล่อยให้รุ้งตาย ๆ ไปเหอะ รุ้งไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงสั่นเครือ เนื้อตัวสั่นเทาเริ่มหมดแรงในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ใต้อำนาจของโทสะ
“เลิกบ้าซะทีพราวรุ้ง! แล้วก็เลิกคิดแทน เป็นห่วงกังวลแทนคนอื่นเสียทีเถอะ” เขาจับบ่าเธอบีบพลางตวาดเตือนอย่างให้สติ “ปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ไขเสมอ กลับขึ้นไปคุยกับอาข้างบนเดี๋ยวนี้”
เขาสรุปแล้วกึ่งลากกึ่งดึงตัวเธอขึ้นจากน้ำได้ในที่สุด
“เกิดอะไรขึ้น ไหนลองเล่าให้อาฟังสิว่ามีเรื่องอะไรทำให้รุ้งคิดที่จะฆ่าตัวตายหนีปัญหาอย่างนี้”
“ฮือ ๆๆ อาธามขา รุ้งไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว”
เธอคร่ำครวญแล้วยอมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ระบายออกไปทั้งน้ำตา เธอเล่าให้เขาฟังทุกเรื่องอย่างที่ไม่เคยคิดจะเปิดเผยกับใครให้เขาฟังอย่างละเอียด
“ทำไมฮะรุ้ง ทำไมรุ้งถึงไม่แจ้งความตั้งแต่ตอนนั้น ปล่อยให้นกยูงลอยนวลไปแบบนั้นทำไม...” เขาเอ่ยอย่างหัวเสีย นึกถึงมยุเรศที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอย่างฉุนเฉียว
พราวรุ้งส่ายศีรษะพลางป้ายน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล แล้วเอ่ยอย่างอับจน “รุ้งอาย รุ้งไม่กล้าค่ะอาธาม และถ้ารุ้งทำแบบนั้น ข่าวคาว ๆ ของรุ้งก็คงจะทำให้พ่อกับแม่ขายหน้า รุ้งเลยไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น”
คำตอบของพราวรุ้งก่อให้เกิดอาการบีบคั้นในความรู้สึกของธมกร หัวใจดวงแกร่งปวดร้าวไปทั้งอก เมื่อหวนคิดถึงสาเหตุการเสียชีวิตของน้องสาว ในวันที่จรรย์อมลตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง น้องสาวของเขาคงตกอยู่ในสภาพอับจนหนทาง ไม่แตกต่างไปจากหญิงสาวที่นั่งสะอื้นอยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้เช่นกัน และหากในคืนวันนั้นเขามีโอกาสได้อยู่ข้าง ๆ กับน้องเหมือนเช่นที่อยู่กับพราวรุ้งขณะนี้ จรรย์อมลคงจะไม่ต้องจากเขากับครอบครัวไปอย่างนั้นแน่
“ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว และเราก็ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้ เราก็ควรจะอยู่กับปัจจุบัน ทำมันให้ดีที่สุดสิรุ้ง พี่หาญกับพี่ราตรีรู้หรือยังว่าเราท้อง”
เธอไม่ได้ตอบทันทีเพราะติดอาการสะอื้น แต่พอควบคุมได้ก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแผ่ว “คุณแม่ทราบค่ะ แต่เรายังไม่กล้าที่จะบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อ”
