พอเสียงของจาซุสพูดแบบนั้นกวินตาและทุกคนก็ยิ้มออกมากันทั้งห้อง รวมถึงเสียงร้องไห้ของฟาดีนที่หยุดร้องไปเช่นกัน เหมือนรับรู้ว่าพ่อของตัวเองนั้นฟื้นแล้ว ทำให้กวินตานั้นเอามือโอบกอดลูกของเธออย่างขอบคุณที่ช่วยร้องไห้จนทำให้จาซุสนั้นฟื้นขึ้นมาแบบนี้ เธอก็เอามือข้างหนึ่งของเธอไปจับมือของเขาอย่างดีใจที่เขาฟื้น
“คนบ้า…ฉันรอคุณฟื้นมาตั้งหลายวัน รู้ไหมว่าฉันใจไม่ดีแค่ไหนน่ะ…ต่อไปฉันจะไม่ให้คุณดื่มเหล้าอีกแล้วคุณจาซุส…” กวินตาพูดไปแล้วทำหน้ามุ้ยใส่เขาทั้งน้ำตา
“อือ..ผมฟื้นปุ๊บคุณก็บ่นผมเลยเหรอ อือ ขอน้ำหน่อย….” จาซุสพูดตอบไปเสียงเขาแล้วเขาก็ขอน้ำดื่มทันทีเพราะเสียงของเขามันแทบจะเปล่งไม่ออกแล้ว
“อ่อน้ำอยู่นี่ลูก อ่ะ เอาให้คุณจาซุสเขาซะ แล้วเอาฟาดีนมานี่ เดี๋ยวแม่อุ้มให้เองลูกจะได้ดูแลคุณจาซุสเขาสะดวกๆ” เพ็ญพักตร์เข้าไปหยิบแก้วน้ำให้แล้วส่งให้ลูกสาวถือไป แล้วเธอก็เอามือสอดเข้าไปอุ้มหลานชายตัวน้อยออกมา เพราะลูกสาวจะได้ดูแลจาซุสได้ถนัด
“นี่ค่ะคุณจาซุส…ค่อยๆดื่มนะคะเดี๋ยวสำลัก” พอแม่ของเธออุ้มลูกไปแล้ กวินตาก็รีบหันมาหาจาซุสแล้วเธอก็เอาน้ำให้เขาดื่มทันที จาซุสก็ดูดน้ำอย่างหิวกระหายเลยจนกวินตาต้องเอ่ยเต
