“เธอดูใจเย็นกว่าที่คิดนะคะ” เธอเอ่ยช้า ๆ
ฉันวางถ้วยชาลงเบา ๆ แล้วเลิกคิ้ว
“ร้องโวยวายมันไม่ใช่สไตล์ฉันเท่าไหร่น่ะ”
เธอยิ้มบาง แต่แววตาแข็งกร้าวขึ้น
“ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับภูริ”
ฉันจ้องตาเธอ รอยยิ้มยังค้างอยู่บนใบหน้าสงบเสงี่ยมคู่นั้น
“เพราะงั้น...เลยส่งคนมาทำร้ายฉันในวันก่อนงานเปิดตัว?”
เธอเว้นจังหวะนิ่ง ก่อนตอบอย่างเรียบ
“นั่นเป็นแค่การเตือน”
“แล้วคุณก็สั่งเก็บพวกมันด้วย?”
“ก็นะ…จะให้สาวมาถึงตัวไม่ได้นี่นา”
น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย ราวกับกำลังพูดถึงการเปลี่ยนดอกไม้แจกัน ไม่ใช่การสั่งฆ่าคน
ฉันรู้สึกเลือดร้อนวูบขึ้นมาที่ท้ายทอย แต่ยังคุมสีหน้าไว้ได้ ก่อนจะพูดเสียงนิ่ง
“คุณร่วมมือกับจงเหวิน…แล้วภารัชล่ะ? เขารู้เรื่องทั้งหมดไหม?”
คราวนี้ ลินาหัวเราะเบา ๆ
รอยยิ้มที่ดูสุภาพในตอนแรก แปรเปลี่ยนเป็นการเหยียดเบา ๆ อย่างน่าขนลุก
&ldquo
