เสิ่นอี้พยายามหว่านล้อมเท่าใดเสิ่นเป่าก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ ด้วยความเป็นห่วงบุตรชายเกรงว่าเขาจะไม่ยอมกินอาหารจนล้มป่วย เสิ่นอี้จึงตัดสินใจเรื่องหนึ่ง
หลังจากสะสางการงานเรียบร้อยแล้ว เขาจึงมาพบไป๋จินเซียงที่ร้านสุราจิ้นซือในเย็นวันนั้น ไป๋จินเซียงกำลังเก็บร้านสุรา เมื่อเห็นว่าเสิ่นอี้มา นางจึงเชิญให้เขาเข้ามานั่งด้านในร้านและยกสุรามาให้เขา เสิ่นอี้ยิ้มขอบคุณ เขามีสีหน้าประหม่าไม่เป็นตัวของตัวเอง และไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดอย่างไรดี ไป๋จินเซียงมองดูเสิ่นอี้ด้วยความสงสัย ก่อนจะถามเขาว่า
"ท่านเจ้าเมือง ท่านมีอะไรหรือเปล่า เหตุใดจึงดูมีสีหน้าลำบากใจเช่นนี้เล่า?"
เสิ่นอี้ยกจอกสุราขึ้นดื่ม ก่อนจะตัดสินใจพูดกับไป๋จินเซียง
"คือว่าหลายวันมานี้ เสิ่นเป่าไม่ยอมกินอาหารที่แม่ครัวในจวนทำเลย เขาบอกว่าอยากกินแต่อาหารฝีมือเจ้าเท่านั้น ข้าจึงตั้งใจมาเจรจาว่าจะจ้างเจ้าทำอาหารสามมื้อ ช่วยนำไปส่งที่จวนของข้าและมอบให้เสิ่นเป่าได้หรือไม่ ข้ารู้ว่าเจ้ามีงานมากมายต้องทำ หากเจ้าไม่สะดวกข้า..."
"ข้ายินดี ข้าจะทำอาหารส่งไปให้เขาสามมื้อเอง มิได้ลำบากเลยแม้แต่น้อย งานที่ร้านก็มีซินซินคอยดูแลอยู่แล้ว"
เสิ่นอี้ไม่คาดคิดว่า
