บทที่ 9 ค้าเกลือเถื่อน

ไป๋จินเซียงเริ่มมีท่าทางลนลานทำอะไรไม่ถูก เสิ่นอี้มองนางแวบหนึ่ง แล้วบอกขึ้นว่า

"ข้าให้คนเตรียมอาหารเอาไว้ให้เจ้าแล้ว เจ้ารีบไปกินเถิด"

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร คล้ายไม่ไ่ด้สนใจเลยด้วยซ้ำว่านางทำอะไร ภายในใจไป๋จินเซียงรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง แต่เพียงครู่เดียวความรู้สึกนี้ก็ก็พลันหายไป นางยิ้มให้เขาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย และไปกินอาหารที่เขาเตรียมเอาไว้ให้ เดิมทีนางไม่หิวเท่าใดนัก แต่ในเมื่อเขาทำมาให้แล้ว นางจึงมิอาจปฏิเสธน้ำใจของเขาได้

เมื่อนางกินอิ่มแล้วจึงคิดจะขอตัวกลับจวน ก่อนกลับยังกำชับอีกว่าอาหารของเสิ่นเป่านางจะทำมาให้เอง ไม่ต้องกังวล เสิ่นอี้เอ่ยขอบใจไป๋จินเซียงหลายคำ ก่อนจะให้คนไปส่งนางกลับจวน

เมื่อกับมาถึงจวน ไป๋จินเซียงจามออกมาหลายครั้ง เพราะน้ำในแม่น้ำค่อนข้างเย็นไม่น้อย นางจึงมีอาการหวัดขึ้นมา หญิงสาวยกถ้วยน้ำขิงขึ้นมาดื่มเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ก่อนจะนั่งพักต่ออีกหน่อย ก่อนจะไปที่เหลาสุราและจัดการเรื่องบัญชีต่างๆ ตกเย็นก็รีบมาทำอาหารไปส่งให้เสิ่นเป่าที่จวนเจ้าเมือง

เสิ่นเป่ารุ้สึกตัวแล้ว เด็กน้อยมีท่าทางร่าเริงเป็นอย่างมาก หลังจากกินอาหารที่นางทำก็นอนหลับไปอีกครา ไป๋จินเซี