สีหน้าท่าทางของอินชิงเสวียนเปลี่ยนไปทันที
เหตุใดไทเฮาถึงมาที่นี่ได้
เนื่องจากชุยไห่บอกว่ามีเสียงเด็กร้องไห้ เขาคงได้สืบพบเบาะแสอะไรบางอย่าง
ตัวเองช่างประมาทเกินไปจริงๆ
ในสถานที่ใหญ่โตเช่นนี้ ไม่มีทางที่เสี่ยวหนานเฟิงจะซ่อนตัวได้เลย
และไทเฮาก็รู้ว่านางเป็นใคร ดังนั้นนางจะต้องสงสัยในตัวเด็กอย่างแน่นอน
ควรทำอย่างไรดี
อินชิงเสวียนเหงื่อผุดเต็มหน้าผากอย่างอดไม่ได้
ถ้ารู้แต่แรกคงขอให้เย่จิ่งอวี้มากินข้าวในตอนเช้าด้วย เมื่อมีเขาอยู่ที่นี่ ยังพอหาข้อแก้ตัวได้
อวิ๋นฉ่ายตื่นตระหนกโดยสิ้นเชิง
“พี่ใหญ่ ควรทำอย่างไรดี”
อินชิงเสวียนกลั้นหายใจ กระซิบ “ไม่ต้องสนใจพวกเขา เรากลับไปที่ห้องโถงด้านในกันเถอะ”
ทั้งสองกลับไปที่ห้องโถงด้านในอย่างรวดเร็ว ก็เจอกับยายหลี่ก็วิ่งออกจากห้องมา
“ใครรึ”
อินชิงเสวียนกระซิบ “เป็นไทเฮา เข้าไปก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไร”
ทั้งหมดรีบปิดประตู แต่ยังคงได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ซึ่งเสียงเคาะประตูดังกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
ยายหลี่อดไม่ได้ที่จะเหงื่อออก
“นี่...ถ้าพวกเขาเข้ามาล่ะ...”
อินชิงเสวียนพูดอย่างรู้สึกผิด “อาจจะไม่ นี่คือวังเย็นเลยนะ”
ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียงอู
