8 ออกเดตกับสามหนุ่ม

หลินไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าจะหลงคารมของหนึ่งคนในนั้นและตกปากรับคำจะออกมาเที่ยวร่วมกับสามหนุ่มวัยคุณอา

ที่เขาใจอ่อนเพราะความสุภาพน่ารักของพี่เฟย์ คนที่ดูมีวาทศิลป์ที่สุดในบรรดาทั้งสาม อีกทั้งการชดเชยด้วยเงินสดในทันที กับถ้อยคำหวานที่บอกว่า

‘พวกพี่รู้สึกผิดจริง ๆ นะ เลยอยากขอโทษ หวังว่าหลินคงให้โอกาสพวกพี่ได้แก้ตัว...นะครับน้องคนดี’

หลินนึกถึงเงินสดจำนวนสามแสนบาทถ้วน มันไม่มากเลยในฐานะผู้เสียหายในเรื่องแบบนี้ แต่ก็ไม่น้อยเช่นกันหากนับว่าประสบการณ์ที่ได้กับสามคนนั้น อันที่จริงพวกเขาไม่ได้เป็นชายหนุ่มที่น่ารังเกียจแต่อย่างใด ถ้าจะให้ยอมรับตรง ๆ ก็คือสามคนนั้นคือหนุ่มใหญ่ที่ดูดีมาก ๆ ทั้งรูปร่างหน้าตา

พอคิดถึงตรงนี้หนุ่มน้อยรู้สึกคอแห้ง

รสชาติของอัลฟ่าร้อนแรงแบบนี้นี่เอง แม้เมื่อคืนจะเป็นเหตุการณ์กึ่งไม่สมยอม แต่หลินยอมรับว่าหลังจากทำกันไปสักพัก ช่วงหลัง ๆ เขาเองก็มีอารมณ์อยู่ไม่น้อย

พอมาเจอกันอีกครั้งในคืนนี้ ถึงรู้ว่าทั้งสามคนไม่ใช่แค่หล่ออย่างเดียว ยังมีฐานะดีอีกต่างหาก แม้ทั้งสามจะดูมีอายุ แต่ผิวพรรณยังเปล่งปลั่งอย่างผู้ชายที่ดูแลตัวเองดี และน่าจะใช้เงินบำรุงความหล่อไปไม่น้อย คืนนี้พวกเขามาในเครื่องแต่งกายที่พิถีพิถัน ดูออกเลยว่าอยากให้คนที่เห็นเกิดความประทับใจ ทรงผมจัดมาอย่างดี ใบหน้าของสามหนุ่มใหญ่มีออร่าความรวยที่ไม่ต้องประกาศแต่ก็เห็นได้โดยไม่ต้องสังเกต

“น้องหลินว่าไงครับ เอ้อ ชอบร้านที่พวกพี่พามาไหม” คิงเริ่มชวนคุย

อัลฟ่าคนที่ถามยิ้มให้ ตั้งแต่เจอหน้าสองหนุ่มนอกจากเฟย์รีบขอโทษขอโพยเด็กหนุ่มเสียยกใหญ่ทันทีที่เจอหน้า สำหรับความเลวร้ายของพวกตนที่กระทำกับหนุ่มโอเมก้าไปเมื่อคืน โดยเฉพาะจากดอม

‘พี่ไม่รู้จะขอโทษน้องหลินยังไงดี พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เอาเป็นว่าพี่ขอโทษอีกครั้งและพี่ยอมรับผิดทุกอย่างครับ’

ก่อนหน้าเด็กหนุ่มฟังแล้วแทบไม่เชื่อเลยว่านี่คือดอมคนเดียวกับดอมเมื่อคืน

หนุ่มน้อยมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย เลยเกือบไม่ได้ยินเสียงของคู่สนทนา พอรู้ตัวก็แอบเหลือบมองซ้ายขวาของสถานที่ที่นั่งอยู่ สามหนุ่มรวยพาเขามาร้านอาหารกึ่งผับสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนริมแม่น้ำเจ้าพระยาชื่อพาแลโม ตรงที่พวกเขานั่งอยู่เป็นดาดฟ้าที่มองออกไปเห็นวิวแสงไฟยามราตรีริมแม่น้ำของกรุงเทพฯ บรรยากาศงดงามเหลือเชื่อชวนพิศวงราวกับต้องมนตร์สะกด

“อ้อ ผมชอบมากเลยครับ พวกพี่เลือกร้านได้ดีจัง”

“พี่คิงเป็นคนเลือกเองนะ” คิงสมอ้างรับความดีความชอบ แถมฉีกยิ้มเกือบถึงใบหู

หลินนึกถึงคิงคนที่จำได้เมื่อคืน เขาเป็นคนพูดเสียงนุ่ม ดูท่าทางขี้อายและเรียบร้อยกว่าใครเพื่อน แต่เขาก็จำได้ว่าคนที่มีบุคลิกเรียบร้อยอย่างนี้ล่ะ เป็นคนแรกที่จับดุ้นตัวเองยัดใส่ปากของหลิน

“ส่วนพี่เป็นคนขับรถมา” ดอมพูดเหมือนทวงผลงานของตัวเอง

หลินมองหนุ่มหน้าดุแล้วแอบอมยิ้ม ดอมคืนนี้กับดอมคืนวานช่างต่างกันลิบลับ เด็กหนุ่มเพิ่งได้สังเกตชัด ๆ ที่รอยสักปลายแขน ที่ข้างลำคอกับแผงอกของดอม และพบว่าพวกมันสวยน่ามองอยู่ไม่น้อย แล้วเขาก็หวนนึกถึงรอยสักส่วนที่อยู่ใต้เสื้อผ้าของดอมจากความทรงจำเมื่อคืน…

“หลินอยากสั่งอาหารเพิ่มอีกไหม เครื่องดื่มล่ะ” เฟย์ขอถามบ้าง

หลินเผลอเอามือลูบท้อง อาหารที่นี่รสเลิศและแต่ละจานก็ตกแต่งอย่างงดงามตามราคา หนุ่มโอเมก้าทบทวนว่าพวกเขาสั่งอะไรมาบ้าง ซีฟู้ดใส่เห็ดทรัฟเฟิล สเต๊กวากิว สลัดผักเนื้อปูสด ค็อกเทลหลากสีสัน

“โอ้ ผมอิ่มแล้วครับ แต่ถ้าพวกพี่ยังไม่อิ่ม ผมยินดีนั่งเป็นเพื่อนไปเรื่อย ๆ นะครับ”

“พวกพี่ก็พอแล้ว แต่เห็นเรายังเด็กไงน่าจะกินได้อีกเยอะ พวกพี่เริ่มแก่แล้วกินเยอะเดี๋ยวลงพุง” เฟย์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เอามือลูบหน้าท้องที่แบนราบแถมมีซิกซ์แพ็กด้วยจากที่เด็กหนุ่มจำได้

“พวกพี่ยังดูหนุ่มมากครับ บอกใคร ๆ ว่าจะสี่สิบไม่มีคนเชื่อหรอก บอกว่าเพิ่งสามสิบยังน่าเชื่อมากกว่า” หนุ่มโอเมก้าตอบอย่างจริงใจ เพราะนั่นคือเรื่องจริง

สี่หนุ่มทำหน้าบานเหมือนดอกไม้ ส่วนคิงทำท่าเหมือนนึกเรื่องที่อยากถามออก

“เออ ว่าแต่หลินอายุเท่าไร”

“สิบเก้าครับ”

“ว้าว ยังเด็กมาก พอรู้แบบนี้พวกพี่เลยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเฒ่าหัวงู” คิงหลุดปากโดยไม่ทันคิด คำพูดนั่นส่อถึงสิ่งที่พวกเขาทั้งสามทำกับเด็กหนุ่มเมื่อคืน และนั่นทำให้หลินทำหน้าเหวอ ดอมได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ส่วนเฟย์ใช้ศอกถองสีข้างของคิง

คิงทำหน้าเลิ่กลั่กได้แต่จิบน้ำเปล่าแก้เก้อ

“คืนนี้น้องหลินแต่งตัวหล่อน่ารักจัง” เฟย์ผู้มีทักษะในการสื่อสารดีกว่าใครถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นหัวข้อที่น่ารื่นรมย์กว่า อย่างไรก็ดีเขาไม่ได้เอ่ยเกินจริง หลินใส่เสื้อเชิ้ตผ้าพลิ้วสีขาว ปลดกระดุมสองเม็ดจนเห็นร่องอกขาวเนียนน่าหลงใหล ศีรษะที่ไม่มีหมวกทำให้เห็นผมทรงคอมม่าสีดำสนิทที่ตัดกันดีกับผิวขาวเกือบเท่าน้ำนม คิ้วเรียวดกเข้มเข้ากับดวงตาคู่สวยที่มีแพขนตายาวหนา

คำพูดของเฟย์ทำให้ดอมกับคิงมองตาม แต่ทั้งคู่ไม่หยุดมองแค่ข้างบน แต่ไล่ลงมาที่กางเกงสแล็กทรงหลวมสีครีม พลางจินตนาการถึงความสวยงามของสิ่งที่ถูกซ่อนเร้นไว้ข้างใน และในฉับพลันอัลฟ่าก็ปวดตึงที่ขาหนีบขึ้นมาทันที

‘โอย เพิ่งเห็นว่าเด็กคนนี้แม่งโคตรโอปป้า หล่อน่ารักอะไรเบอร์นี้ โคตรน่า…’

ดอมไม่อยากหมกมุ่นกับความคิดลามก เขาเลยชวนเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ตกเป็นเป้าการสนทนาคุยเรื่อยเปื่อยต่อ

“วันนี้ดีจังที่หลินออกมาเที่ยวกับพวกพี่”

“ผมเองก็ดีใจที่พรุ่งนี้ได้หยุด” วันนี้คือคืนวันอังคาร เป็นคืนที่ดีสำหรับเด็กหนุ่ม เพราะพรุ่งนี้คือวันหยุดประจำสัปดาห์ เขาไม่ต้องทำงานพิเศษช่วงสายถึงค่ำเป็นพนักงานประจำเคาน์เตอร์ไอศกรีมซอฟต์เสิร์ฟที่ห้าง ก่อนจะต่อด้วยงานพิเศษช่วงกลางคืนถึงตีสามที่ผับบลู แต่วันหยุดที่เด็กหนุ่มพูด เขาหมายถึงแค่งานแรก

“พรุ่งนี้หยุดเหรอ งั้นคืนนี้ก็อยู่ดึกกับพวกพี่ได้สิ” คราวนี้ดอมเป็นคนเผลอหลุดปากบ้าง ซึ่งคำพูดนั้นส่อเจตนาคล้ายจะไม่บริสุทธิ์ และเฟย์อีกเช่นเคยที่ใช้ศอกสะกิดเพื่อน

หลินหัวเราะอย่างไม่ถือสา จิบเครื่องดื่มเพิ่ม แล้วก็ลอบมองหนุ่มใหญ่หล่อรวยทั้งสามไปด้วย ทั้งสามล้วนแต่งตัวเนี้ยบ ภูมิฐาน เสื้อเชิ้ตผ้าเนื้อดีสีเข้ม กางเกงสแล็กทรงสวย รองเท้าหนังดูมีราคา ไหนจะเครื่องประดับข้อมือกับแหวนที่ทั้งหมดน่าจะเป็นของแบรนด์เนมหรูหรามีสไตล์

และที่สำคัญกว่านั้น กลิ่นของสามหนุ่มช่างมีแรงกระตุ้นอย่างหนักหน่วง ไม่ใช่แค่กลิ่นธรรมชาติของอัลฟ่า แต่รวมถึงน้ำหอมที่ทั้งสามเลือกใช้ด้วย แล้วไหนจะฤทธิ์ของค็อกเทลที่ดื่มไปก่อนหน้ายิ่งทำให้เด็กหนุ่มรู้สึก…

หนุ่มโอเมก้าถึงกับต้องแอบเอามือกดตรงหว่างขาตัวเองไว้

“ว่าแต่น้องหลินทำงานอะไรครับ” คิงถามเพราะเกิดความเงียบนานไป

เด็กหนุ่มตอบ และบอกด้วยว่าพอเลิกงานที่นั่นแล้วก็มาทำงานที่ผับบลู

“โถน่าเห็นใจจัง แบบนี้ก็ไม่ได้พักเลยสิ” เฟย์เอ่ย

“พรุ่งนี้หลินไม่ต้องมาทำงานที่ผับบลูหรอก” ดอมรีบพูดทันที

“อ้าว ที่ผับไม่ให้ผมกลับไปทำงานเหรอครับ”

“เปล่าซะหน่อย พี่จะให้เราหยุดทำงานหนึ่งวันต่างหาก แต่ยังได้ค่าแรงบวกค่าทิปหารเฉลี่ยเท่าคนอื่นนะ” ดอมพูดอย่างเจ้าของกิจการใจป้ำ

“ฮะ? งั้นก็ดีสิครับ ว่าแต่แบบนี้ไม่เอาเปรียบพนักงานคนอื่นเหรอ”

“ไม่หรอก เพราะเงินส่วนนี้เป็นเงินส่วนตัวของพี่ดอมเอง” คนพูดกระตุกยิ้ม ทำให้เพื่อน ๆ เหล่มองอย่างหมั่นไส้

“โอ้ ไม่ต้องให้ผมถึงขนาดนั้นหรอกมั้งครับ”

ดอมโบกมือไปมาอย่างเห็นว่าเรื่องนี้แค่ขนหน้าแข้งเส้นเดียว เขาเปลี่ยนไปสู่หัวข้อที่อยากรู้แบบไม่ค่อยแนบเนียนสักเท่าใด “แล้วหลินอยู่คอนโดกับใครเหรอ”

“เอ้อ ผมอยู่คนเดียว”

“ไม่ได้อยู่กับแฟนรึ” ลูกกระเดือกของเฟย์ขยับอย่างคาดหวังกับคำตอบ

“ผมไม่มีแฟนครับ”

“อ๋อ” คราวนี้ทั้งสามหนุ่มร้องออกมาพร้อมกันอย่างโล่งอก

“แต่ที่นั่นไม่ใช่คอนโดผมหรอกครับ ของเพื่อนน่ะ เขาคิดค่าเช่าผมถูกมาก เพื่อนผมคนนี้มีฐานะดีน่ะครับ”

“วันนี้หลินไม่ได้มาสัมภาษณ์งานกับพวกเราสักหน่อย รุมซักน้องเขาอยู่ได้” เฟย์เอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” หลินหัวเราะแหะพลางเอามือลูบเส้นผมสลวยและท่าทางคงมีกลิ่นหอมน่าดมไปด้วย กิริยาขี้อายและถ่อมตัวนั่นน่ารักจนทำให้แด๊ดดี้สามหนุ่มแทบละลายเป็นน้ำ

“ว่าแต่พวกพี่ทำงานอะไรครับ ผมหมายถึงนอกจากผับบลู”

“อ้อ อันที่จริงผับบลูน่ะเป็นกิจการของพี่ดอมคนเดียว” คิงรีบพูดเพื่อมอบเครดิตให้เพื่อน

“พวกพี่สามคนทำธุรกิจอื่นร่วมกันน่ะ” เฟย์เฉลย

เด็กหนุ่มทำหน้าตื่นเต้น แล้วเฟย์ก็เล่าต่อว่า พวกเขาร่วมหุ้นกันเปิดโรงถ่ายหนังและซีรีส์ชื่อ ‘FDK Studio’ อยู่แถวปทุมธานี โรงถ่ายนั้นมีขนาดหลายร้อยไร่ และมีฉากหลายแบบ ส่วนใหญ่จะเป็นฉากบ้านหรูสไตล์ต่าง ๆ แล้วยังมีโรงถ่ายทำทางเทคนิคสำหรับงานแฟนตาซีด้วย

พอได้ยินประโยคหลังเด็กหนุ่มตาโตทันที “โอ้โห เยี่ยมเลย มีงานแฟนตาซีด้วยเหรอครับ”

“เราเพิ่งเริ่มน่ะ เพราะซีรีส์ไทยมีแต่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แฟนตาซีนี่ยังน้อยมาก แต่ทางเราก็เตรียมความพร้อมไว้”

เด็กหนุ่มเม้มปาก “อันที่จริงผมเป็นนักเขียนด้วย เอ๊ย ไม่ใช่สิ ไม่ถึงขนาดนั้น ต้องบอกว่างานอดิเรกของผมคือแต่งนิยายไซไฟแฟนตาซี”

“ว้าว เป็นนักเขียนด้วยเหรอ” ทั้งสามคนอุทานเกือบพร้อมกัน

หลินยิ้มแล้วเล่าคร่าว ๆ เกี่ยวกับนิยายที่เขาเขียนจบแล้วและเอาลงในเว็บมาสักพัก เป็นเรื่องของกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ที่แช่แข็งคนให้หลับยาวแล้วไปตื่นอีกทีในอีกพันปีข้างหน้า ซึ่งในตอนนั้นโลกใบนี้เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดดุร้ายน่ากลัว

“แต่คนอ่านไม่มากเท่าไหร่เลย” เด็กหนุ่มแลบลิ้น เอามือเกาศีรษะ “สงสัยคงต้องฝึกอีกเยอะครับ”

“พี่อยากเข้าไปอ่านจัง” คิงพูดเปรย ๆ

“จริงดิ แต่อย่าเลย ไม่เอาอะ ผมอาย”

“พี่เป็นแฟนนิยายไซไฟน่ะ” คิงพูดต่อ

“คิงเนี่ยเนิร์ดสุดในบรรดาพวกเราแล้ว” เฟย์สนับสนุน

ด้วยเหตุนี้หลินจึงยอมบอกชื่อนิยายของเขาให้คิงรู้ และหนุ่มรุ่นพี่ก็รีบเปิดแอปอ่านนิยายในมือถือของตัวเองแล้วค้นเจอในไม่กี่วินาที สองเพื่อนชะโงกมองหน้าจออย่างอยากรู้อยากเห็น

“ว่าแต่หลินอยากไปดูโรงถ่ายของพวกเราไหม เผื่อได้เป็นไอเดียในการเขียนนิยายยังไงล่ะ” ดอมรีบโยนหินถามทาง วางแผนสานสัมพันธ์กับเด็กหนุ่มต่อทันที

“โอ้ ผมไปดูได้จริง ๆ เหรอพี่”

คิงรีบตอบเพื่อโชว์ว่าเขาคือเจ้าที่ของที่นั่น “ได้สิ อันที่จริงที่นั่นน่ะคือที่นั่งประจำของพี่ ส่วนใหญ่พี่ขลุกอยู่ที่นั่น ส่วนสองคนนี้อยู่ออฟฟิศที่กรุงเทพฯ เป็นส่วนใหญ่”

“พี่คิงเขาเป็นนายช่างใหญ่ เป็นวิศวกะดูแลควบคุมเรื่องงานก่อสร้างฉากน่ะ” เฟย์อธิบาย ส่วนคิงมองค้อนกับคำว่าวิศวกะแทนที่จะเป็นวิศวกร

“อยากไปมากเลย ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน” หลินถูฝ่ามือไปมาอย่างตื่นเต้นจากใจจริง

“เดี๋ยวพวกเราพาไปดูก็ได้” คิงรีบตอบ

“เมื่อไหร่ครับ” หลินลืมตัวรีบถามต่ออย่างกระตือรือร้น

คำถามของหลินเข้าทางสามอัลฟ่าพอดี สามหนุ่มหัวใจลิงโลด นั่นแปลว่าหลินเองก็ไม่รังเกียจที่ได้มาใช้เวลากับสามหนุ่มรุ่นอาอย่างพวกเขา

“คืนนี้เลยก็ได้” ดอมผู้ใจถึงพึ่งได้ที่สุดรีบฟันธงปิดการขาย

“โห เร็วขนาดนั้นเลย แล้วจะมองเห็นฉากเหรอครับ”

“โรงถ่ายเปิดไฟได้ ไปตอนไหนก็เหมือนกัน” คิงอธิบาย

“ไปตอนกลางคืนดีนะจะได้ไม่เห็นความหยาบของงานฉาก” ดอมพูดไปด้วยแซวคิงไปด้วยในฐานะเจ้าพ่อของโรงถ่าย

คิงทำเสียงฮึดฮัด แต่ดีใจเรื่องที่จะได้รีบทำคะแนนให้หลินประทับใจกับผลงานของเขา

เฟย์มองนาฬิกาข้อมือ “ตอนนี้ยังไม่สองทุ่มเลย ไว้ดึกกว่านี้ค่อยไปที่โรงถ่ายก็ได้”

“เพราะตอนนี้พวกพี่อยากหาที่ดื่มก่อนน่ะ” ดอมพูดตามสไตล์เจ้าพ่อผับ “ไปต่ออีกที่ไหม อยู่แถวแยกราชประสงค์”

อีกสองหนุ่มเห็นด้วย “หลินไปกับพวกพี่นะ” แถมชวนอย่างมัดมือชกอีกต่างหาก

หลินเองก็ไม่อาจหาเหตุผลใดมาปฏิเสธ คลื่นความถี่ในค่ำคืนมหัศจรรย์นี้ทำให้รู้สึกคึกคักขึ้นมาอย่างประหลาด เขาจึงยิ้มแล้วพยักหน้าสองสามครั้งแทนคำตอบ

ดังนั้นสี่หนุ่มจึงลุกขึ้น คิงเดินล่วงหน้าไปก่อนเพราะเขาโทร.เรียกแท็กซี่มารับ ส่วนรถที่จอดไว้ที่ร้านอาหารจะให้คนขับรถของดอมมาขับไปเก็บ

เด็กหนุ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองเดินเซหรือไม่ รู้แต่ว่าใบหน้าเป็นสีชมพูซ่านเพราะลิ้มรสค็อกเทลอร่อยไปหลายแก้ว

แค่ไม่กี่ก้าวเขาก็สะดุดไม้ระแนงที่ปูบนดาดฟ้าโซนกลางแจ้งของร้านพาแลโม

“โอ๊ะ หลินระวัง”

มือแข็งแรงของสองหนุ่มดอมกับเฟย์มารับตัวเด็กหนุ่มไว้ได้พร้อมกันอย่างนุ่มนวล

หลินหน้าร้อนวาบตอนมองใบหน้าหล่อเหลาแบบผู้ใหญ่ของสองหนุ่ม มือแข็งแรงของใครสักคนประคองที่แผ่นหลังแคบ ๆ ของเขา อีกมือจับที่ต้นแขน ร่างกายของสองหนุ่มอุ่นจัดจนเกือบร้อน และนั่นทำให้เด็กหนุ่มถึงกับหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“อ้า ขอบคุณครับพี่ทั้งสองคน”

แล้วจู่ ๆ ดอมก็กระแอมขึ้นมา

“ว่าแต่พี่มีเรื่องอยากขอหลินน่ะ”

“หือ? เรื่องอะไรครับ”

“เรียกพี่ เอ้อ พวกพี่ว่าแด๊ดดี้แทนคำว่าพี่ได้ไหม” ดอมพูดรัวเร็วราวกับเขินอาย

“ฮะ?” เด็กหนุ่มโอเมก้าทำหน้าพิศวง คำขอนั่นอาจเร็วไปสำหรับเขา ความเงียบจึงเกิดขึ้นตามมา จนคนขอลำบากใจไปเอง

“เอ้อ งั้นไม่เป็นไร เรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้” ดอมไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงร้อนรนผิดปกติกับอีแค่เห็นท่าทางเก้อกระดากของหนุ่มน้อย

เฟย์เห็นเพื่อนหน้าเสียเลยกอดคอปลอบประโลมเพื่อนที่หน้าแตกเป็นเสี่ยง แล้วหันหน้าไปชวนเด็กหนุ่มแก้เก้อ

“ปะ เราไปกันเถอะ”