7 แด๊ดดี้ขอโอกาสอีกครั้ง

เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมง สามหนุ่มใหญ่อัลฟ่านั่งเงียบอยู่ในรถปอร์เช่คาเยนน์สีดำของดอม รถจอดสนิทอยู่ในคอนโดแห่งหนึ่งที่พวกเขาได้ข้อมูลมาจากพนักงานคนหนึ่งของผับบลูว่า ที่นี่เป็นที่พักของเด็กหนุ่มคนที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นนักล้วงกระเป๋านั่นเอง

ความคิดที่ตรงกันของสามหนุ่มคือคอนโดนี้ดูดีเกินมาตรฐานรายได้พนักงานเสิร์ฟในผับไปค่อนข้างมาก

และในรถต่างคนต่างเกี่ยงกันทำหน้าที่ที่ไม่มีใครอยากทำ

“มึงควรลงไปนะดอม เพราะมึงเป็นคนไปหาเรื่องน้องเขาก่อน” คิงกล่าวหาเพื่อน

“อ้าวไหงเป็นงั้น ที่กูทำเพราะทวงกระเป๋าตังค์ให้มึงนะไอ้เหี้ยคิง” ดอมที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยไม่ยอมแพ้

คิงจนด้วยเหตุผล เขาพ่นลมหายใจออกแรง ๆ นั่งกัดเล็บ ส่วนดอมก็ใช้สันมือเคาะพวงมาลัยไปมา

จู่ ๆ คิงก็แหกปากร้องจนสองหนุ่มสะดุ้ง

“เฮ้ย ๆ พวก น้องเขาออกมานอกตึกแล้วว่ะ ท่าทางกำลังออกไปข้างนอก” เฟย์บอกบ้าง

“เออ จริง ๆ ด้วย” สองหนุ่มที่เหลือยืดคอขึ้น กดหน้าแทบติดกับกระจกรถ

สามอัลฟ่ารุ่นคุณอาเห็นร่างเล็กบางในชุดขาวกับหมวกแก๊ปเครื่องแบบของร้าน เหมือนกำลังออกไปทำธุระข้างนอกสักอย่าง

“เร็ว ๆ สิวะ ใครจะไปคุยกับน้องเขาก็รีบ ๆ เลย” ดอมลุ้นอยู่หลังพวงมาลัย แต่จู่ ๆ เขาก็ปิ๊งไอเดีย “กูนึกได้แล้ว”

“ไอเดียอะไร” สองคนที่เหลือถามพร้อมกัน

ดอมยักคิ้วให้เพื่อน “ว่าใครควรออกไปคุยกับน้องเขาไง”

+++++

สุดท้ายกลายเป็นเฟย์ ทายาทโรงงานยาหม่องที่แทบถูกถีบกระเด็นออกนอกรถ เหตุผลที่ดอมคิดว่าเฟย์เหมาะที่สุดเพราะเขาคือคนที่ถูกศอกเด็กคนนั้นทิ่มใส่จนเลือดกำเดาไหล

‘อย่างน้อยเด็กนั่นจะได้เกรงใจ ยอมฟังที่มึงพูดไง เพราะเขาทำให้มึงเจ็บตัว’ นี่คือความเห็นของดอมหนุ่มโหด

ส่วนเหตุผลอีกข้อที่ช่วยเป็นแรงเสริมคือคำป้อยอจากคิงที่ว่า

‘มึงอ่ะมีเลือดนักขาย เป็นสุดยอดนักการตลาด เจรจาต่อรองก็เก่ง’

เฟย์ฟังแล้วแอบหน้าบาน นาน ๆ ที่เพื่อนสนิทจะชมซึ่ง ๆ หน้า

ซึ่งที่จริงถ้าเฟย์เก่งเรื่องการเจรจา คิงก็คงเด่นด้านโน้มน้าวอยู่ไม่น้อย เพราะรู้ใจว่าถ้าพูดแบบนี้จะทำให้หนุ่มนักธุรกิจผู้บ้ายอรีบทำอย่างที่เพื่อนขอ

เฟย์วิ่งเหยาะ ๆ ไปยังที่หมาย

“น้อง ๆ เอ้อ น้องครับ”

เด็กหนุ่มหันกลับมามอง แล้วเขาก็สะดุ้งเฮือก ตั้งท่าจะวิ่งหนีกลับเข้าไปในตึก แต่เฟย์ไวกว่า เขาวิ่งไปดักข้างหน้าที่ประตูทางเข้า ก่อนรีบบอกเหตุผลที่มาที่นี่

“น้องไม่ต้องกลัวพี่นะ วันนี้พี่มาดี”

เด็กหนุ่มนั่นยกมือไหว้ “พี่อย่าทำอะไรผมเลย ผมไม่ได้ขโมยของพวกพี่ไปจริง ๆ เมื่อเช้าผมออกมาเงียบ ๆ เพราะเห็นพวกพี่ยังไม่ตื่น แล้วผมก็ไม่ได้หยิบอะไรจากในห้องนั้นมาเลยด้วย”

หนุ่มนักเจรจายกสองมือห้าม “เปล่าครับ คือพี่ไม่ได้จะมาต่อว่าหรือทำอะไรไม่ดีกับเรา พี่มาขอโทษเพราะสำนึกผิดจริง ๆ”

เด็กหนุ่มอึ้งไปกับท่าทีผิดคาด

“แล้วก็มาคุยกับเราด้วย”

“หา”

“พี่รู้แล้วว่าเราไม่ใช่คนทำ ยามไปตรวจกล้องวงจรปิดและเราได้ตัวคนผิดแล้ว”

แทนที่จะมีท่าทีโกรธเคืองหรือโวยวาย เด็กหนุ่มแค่เม้มปาก กับพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงยอมรับคำขอโทษ และท่าทีสงบนิ่งเดาอารมณ์ยากนั่นกลับยิ่งประทับใจคนที่ได้เห็น

เฟย์ถามต่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุด

“ว่าแต่เราชื่ออะไร”

“ผม…เอ้อ ชื่อหลินครับ”

“โอ้ ชื่อน่ารักจัง ชื่อเหมาะกับคนหน้าตาน่ารัก ๆ อย่างน้องเลย”

“หือ” คิ้วดกเรียวหนานั่นเลิกสูงขึ้นแทบจะชนปีกหมวกสีขาวที่มีตัวหนังสือสีฟ้าที่จะเรืองแสงได้ในความมืดเขียนว่า ‘BLEU’ ตาทรงเม็ดอัลมอนด์สวยเหมือนตากวางยิ่งตราตรึงในแสงแห่งวัน

คนเป็นผู้ใหญ่เห็นภาพนั่นแล้วไม่อาจละสายตาไปทางอื่น แถมพูดติดอ่างขึ้นมาเสียอย่างนั้น “มะ…ไม่เคยมีคนชมว่าน้องน่ารักบ้างเลยเหรอ”

“เอ้อ ก็มีครับ” เด็กหนุ่มชื่อหลินก้มหน้ามองไปด้านข้างอย่างถ่อมตัว ที่น่าประหลาดคือคนชมกลับหน้าแดงเองตอนเห็นแพขนตาหนากระพือช้า ๆ เหมือนภาพสโลว์โมชั่นในหนัง

หัวใจของเฟย์พลันเต้นแรงผิดปกติ

‘เฮ้ย กูเป็นอะไรฟะเนี่ย’

“ว่าแต่พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”

“ก่อนอื่นพี่ว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าไหมหลิน”

+++++

อีกไม่นานทูตสันถวไมตรีก็กลับมาที่รถ ใบหน้าของเฟย์เรียบสนิทจนเพื่อนสองคนเดาไม่ถูก

“เล่ามาสิมึง ตกลงว่าไง”

“โอ๊ย กูเหนื่อย ร้อน หิวน้ำด้วย ไหนขอน้ำกินหน่อย”

“ลีลาจังนะมึงน่ะ” แต่ดอมก็ส่งขวดน้ำในรถให้

เฟย์จิบน้ำแล้วร้อง “ฮ้า สดชื่น คอค่อยหายแห้งหน่อย”

“ตกลงยังไง”

ทายาทโรงงานยาหม่องยักคิ้วหยอกล้อใส่เพื่อน “ตกลงว่าตกลง”

“โอ๊ย สุดยอดเพื่อน” คิงที่นั่งข้างคนขับแทบจะปีนมาที่เบาะหลังกอดคอเพื่อนรักที่ทำหน้าที่นี้ได้ดีไม่น่าเชื่อ ส่วนดอมเองก็หน้าบานไม่แพ้กัน

เฟย์ที่ถูกเพื่อนกอดชักสงสัยว่าตกลงพวกเขาสามคนอยากชดเชยความผิดให้เด็กคนนั้นขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทูตเฉพาะกิจก็บอกชื่อของเด็กหนุ่มที่พวกเขาล่วงเกินไปเมื่อคืน

“อื๊อ ชื่อหลินเหรอ ชื่อก็น่ารักตัวก็น่ารัก” คิงทำท่าเคลิ้มอย่างไม่เก็บอาการเพราะอยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิท

“น้องหลิน น้องหลิน ๆ” ส่วนดอมทวนชื่อซ้ำ ๆ เหมือนท่องจำอะไรสักอย่าง

เฟย์เล่าต่อ “กูบอกน้องไปว่า ที่มานี่ไม่ใช่แค่จะมาขอโทษ แต่พวกเราไปทำให้เขาเสียหาย เลยจะมาจ่ายค่าทำขวัญให้”

“แล้วน้องเขาว่าไง”

“ตอนแรกหลินจะไม่เอา บอกว่าพอใจแล้วแค่พวกเรารู้ว่าเขาบริสุทธิ์…” เฟย์หยุดเว้นช่วงเหมือนอยากให้คนฟังคิด

สองหนุ่มเหลือบตามองกับคำพูดกำกวมของคนเล่า

“เฮ้ย พวกมึง อย่าคิดอะไรทะลึ่งสิ อีกอย่าง ถ้าน้องเขาจะไม่บริสุทธิ์ก็เพราะพวกเราสามคนนั่นล่ะ”

คิงห่อปากจนดูตลก “โอ้ นี่ตกลงเราเป็นคนพร่าพรหมจรรย์ของน้องเขาหรือวะ”

เฟย์ยักไหล่แล้วพูด “กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ใครจะรู้ว่าน้องเคยผ่านเรื่องแบบนี้ไหม แต่หลินยังดูเด็กอยู่เลย”

“อืม แต่ความคิดว่าพวกเราคือคนแรกของน้องก็ไม่เลวเหมือนกันนะ” ดอมทำหน้าฝัน ๆ

สุดท้ายเฟย์ก็รำคาญ “ตกลงพวกมึงจะฟังต่อไหมเนี่ย”

“ฟัง ๆ” สองคนรีบพูดพร้อมกัน

“หลินบอกว่าแค่รู้ว่าเขาบริสุทธิ์ก็ดีใจแล้ว แต่กูคะยั้นคะยอเรื่องเงิน เพราะเขาควรได้รับค่าเสียหาย สุดท้ายเขาก็เลยยอมให้กูโอนเงินค่าเสียหายสามแสนเข้าบัญชี”

“ว้าว ดีมากเพื่อน น้องจะได้รู้ด้วยว่าพวกเราใจป๋า แนวแด๊ดดี้ยังไงยังงั้น” ดอมส่งเสียงลั่นอย่างลืมตัว

เพื่อนสองคนเหลือบมองหนุ่มร้ายที่เก็บทรงไม่อยู่ อีกครู่ต่อมาดอมรู้ตัวว่าเพื่อนมองเลยเขิน รีบเบือนหน้ากลับไปมองด้านหน้ารถเหมือนเดิม แถวผิวปากเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี

“นี่ ๆ ว่าแต่มึงรู้เลขที่บัญชีของเขาแปลว่ามึงก็รู้ชื่อกับนามสกุลของเขาแล้วนี่” คิงถาม

“ใช่”

“ไหนขอสิ กูจะเอามาหาไอจี”

เฟย์ให้ไป คิงหัวเราะคิก ๆ แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดอมชะโงกหน้ามาดูอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่แล้วคิงก็เบ้หน้า ดอมเองก็ทำหน้าผิดหวังไปด้วย

“หาไม่เจอว่ะ สงสัยเขาไม่ได้ใช้ชื่อนี้ในโซเชียลมีเดีย”

“โอ๊ย” เฟย์โบกมือ “มึงไม่ต้องหาข้อมูลของน้องเขาให้เสียเวลาหรอก”

“ทำไมล่ะ” คิงถาม ที่จริงเขาควรสงสัยตัวเองมากกว่าทำไมต้องกระตือรือร้นเข้าไปค้นข้อมูลของเด็กคนเมื่อวานด้วย

“ก็เพราะกูยังมีข่าวดีอีกอย่างที่ยังไม่ได้บอกพวกมึงอะสิ” เฟย์เผยไพ่ใบสุดท้าย

“อะไร ๆ คืออะไร” อีกสองคนแทบเก็บอาการไม่อยู่

“พวกมึง แล้วก็มึง…” เฟย์ชี้นิ้วสองครั้งไปหาเพื่อน “เตรียมตัวให้พร้อม ไอ้คิงจัดการจองร้านอาหารร้านเด็ดบรรยากาศดีร้านประจำของพวกเรา ส่วนไอ้ดอมเตรียมรถให้พร้อม…”

“หา นั่นแปลว่า…” สองหนุ่มห่อปากเป็นรูปตัวโออย่างคาดหวัง

“น้องหลินไม่ใช่แค่ยอมรับคำขอโทษแต่ยอมไปดินเนอร์เพื่อรับน้ำใจจากพวกเราด้วยโว้ย หกโมงเย็นเป๊ะคือเวลานัดหมาย”

“โอ้ ว้าว”

“เอาไว้เจอเขาพวกมึงอยากรู้อะไรก็เชิญสัมภาษณ์เขาได้เลย แต่อย่าทำให้เขากลัวละกัน” เฟย์ยิ้มก่อนปิดเท้า

“ไชโย” สองหนุ่มที่รอในรถถึงกับชูกำปั้นด้วยความยินดี จนข้อนิ้วกระแทกเพดานรถ เจ็บมือจนต้องสูดปาก

เฟย์มองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดีใจออกนอกหน้าขนาดนั้น

“อะไรเนี่ย พวกมึงเป็นอาราย” เฟย์ส่ายหน้าเพลีย ๆ แต่ก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้ ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้าตอนอยู่กับเด็กหนุ่ม ตัวเองก็เสียอาการไม่แพ้กัน