ตอนที่ 1 พามาให้เจอ

ตอนที่ 1 พามาให้เจอ

มหาวิทยาลัย

“ยัยหมวยร้านแกเปิดกี่โมงนะ ฉันจะไปเปลี่ยนสีแล้ว”

“เปิดตั้งแต่สิบโมงแล้วไหม แต่ฉันเข้างานบ่าย”

“งั้นฉันรอไปพร้อมแก”

“ไหนขอดูเล็บหน่อย”

พายเป็นเพื่อนสนิทของหมวยเล็ก ทั้งคู่คบกันตั้งแค่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยช่วงปีหนึ่งและคบกันอยู่แค่สองคนเท่านั้น เพื่อนในสาขาคนอื่นๆ ก็มีเที่ยวด้วยกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก

พายคนนี้รู้ความลับของหมวยเล็กทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของเพลิงแต่เธอก็เก็บความลับของเพื่อนได้ดีเช่นกัน ดีชนิดที่ว่าไม่เคยพูดเรื่องของเพลิงให้ใครฟังเลยสักครั้ง

“พอจะทำได้ไหม”

“อือ ตั้งสองเดือนกว่าแล้ว ได้แหละ” หมวยเลขว่าแล้วก็ปล่อมมือเพื่อนให้เป็นอิสระ

” ดีอะ มีเพื่อนเป็นช่างแบบนี้”

“แกว่าสีนี้โอเคไหม” หมวยเล็กเลื่อนดูแบบร้านทำเล็บที่ขึ้นตามอินเทอร์เน็ต เพื่อเป็นตัวอย่างในการออกแบบร้านของตัวเอง เน้นสีชมพูอ่อน ดูหวานๆ

“น่ารักดีนะ เหมาะกับแกเลย” เพื่อนสนิทพยักหน้าเร็วๆ

คนถูกชมทางอ้อมยิ้มกว้าง ยัยพายก็ชอบชมเธอบ่อยแบบนี้ประจำ เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เธออยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุดจนเธอไม่อยากมีเพื่อนมากมายไปกว่านี้แล้ว

“ถ้าฉันไปเปิดร้านอยู่นุ่นแล้วแกต้องไปอุดหนุนนะ”

“ฉันต้องเดินทางเกือบพันกิโลเพื่อที่จะไปทำเล็บร้านแกใช่ไหม”

หมวยเล็กหัวเราะลั่นกับคำพูดของเพื่อนสนิท เธอก็พูดไปอย่างนั้น เพราะระยะทางแปดร้อยกว่ากิโลไม่ใช่น้อยๆ ไหนจะต้องเจอรถติดก็ขับรถข้ามวัน ขึ้นเครื่องไปกลับก็หลายพัน

“ถ้าเรียนจบฉันก็คงไม่ได้เจอแกทุกวันแบบนี้แล้วสิ” หมวยเล็กเอียงศีรษะไปซบไหล่เพื่อนสนิทอย่างออดอ้อน ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เธอชอบทำประจำ

“แล้วใครบอกให้แกไปอยู่ตั้งไกลขนาดนั้นล่ะ”

ใบหน้าสวยนิ่งไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำถามจากเพื่อน ภายในอกข้างซ้ายคลายมีแรงขยับผิดปกติ ก่อนที่จะค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบางๆ ออกไประหว่างที่ตอบคำถามนั้น

“ที่นั่นน่าอยู่ ไม่วุ่นวายเท่าที่นี่ไง ฉันอยากไปหาที่ที่สงบ ไม่ต้องเจอรถติดสองชั่วโมง อีกอย่างยายกับแม่ก็อยู่ที่นั่นด้วย”

หลายครั้งที่แม่สงสัยว่าเธอเอาเงินจากไหนมากมายไปปลุกบ้านหลังนั้น แต่เธอก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบ โกหกไปบ้างเพื่อไม่ให้แม่ต้องมากังวลใจ

ตอนนี้แม่เป็นลูกจ้างร้านเสริมสวย หมวยเล็กคุยกับแม่ไว้แล้วว่าถ้าย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่จะเปิดร้านเสริมสวยด้วยกัน เธอทำเล็บ แม่ทำผม คงพอจะเรียกลูกค้าได้

ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง จะมีก็แต่หลังนี้ที่กำลังปลุกสร้าง ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่โตอะไรแต่ก็คงพออยู่กันได้สามคน

ตั้งแต่รุ่นยายที่ไม่เคยมีบ้านเป็นของตัวเอง มีเพียงที่ดินผืนหนึ่งบนทำเลทองที่ยายใช้เป็นพื้นที่ให้จอดรถ พอมีรายได้เข้ามาทุกเดือน แต่มันก็แค่พอใช้จ่ายไปวันๆ สำหรับยายตั้งแต่ไหนแต่ไร

บางทีก็นึกอยากขอบคุณเขาที่ให้เธอได้มากขนาดนี้ แต่ก็แลกมากับการอดหลับอดนอนบางคืนเหมือนกัน เพราะเพลิงไม่ได้มีเวลาว่างตรงกับเธอ บางวันเขาก็ต้องอยู่เวรเหมือนแพทย์ทั่วไป วันไหนกลับดึกเธอก็ต้องรอเจอเขาตามคำสั่ง

เพลิงเป็นผู้ชายปากร้าย เอาแต่ใจ แถมยังหน้าดุ บางทีก็ดุเหมือนหมาเวลาโกรธเธอ แต่มันก็อยู่ในระดับที่เธอรับมือได้ทั้งนั้น

“หมวย ไอ้เซฟทักมาถามถึงแกอีกแล้ว”

“...” หมวยเล็กทำเพียงหัวเราะเบาๆ กับประโยคนั้น

เซฟคือเพื่อนสมัยมัธยมของพาย เขาเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งคู่เคยเจอกันอยู่หลายครั้งแล้วไม่ว่าจะในมหาวิทยาลัยหรือข้างนอกอย่างเช่นร้านเหล้า แต่พักหลังมานี้เธอไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยว เพราะคนเอาแต่ใจคนนั้นจะเรียกหาเธอเวลาที่เขาว่าง ไหนจะต้องทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านท้เล็บอีก เวลาว่างจึงหายากเหลือเกิน

“เซฟมันก็หล่อนะ ทำไมไม่มีแฟนล่ะ น่าสงสัย” หมวยเล็กขยับแขนเล็กไปกอดอกไว้

ไอ้คำที่ว่าปลื้มเธออยู่มันดูจะเกินจริงไปสักหน่อย เซฟปลื้มเธอมาตั้งปีกว่า ระยะเวลาพอๆ กับที่เธอได้รู้จักกับเพลิง ตลอดเวลาเธอไม่เคยให้ความสนใจกับผู้ชายคนไหน เพราะแค่มีเพลิงคนเดียวเธอก็เหนื่อยจะแย่แล้ว

เรื่องที่ว่าคบหลายคนแล้วจะมาหึงหวงเธอมันคงไม่ได้อยู่ในความคิดเขาอยู่แล้ว เพลิงไม่ๆ ด้สนใจว่าเธิจะทำอะไร อยู่ที่ไหน กับใครบ้าง แต่เธอถือคติคบทีละคนมาแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้ว่าสถานะระหว่างเธอกับหนุ่มรุ่นพี่จะไม่ใช่แฟนก็ตาม

“แต่มันก็ปลื้มแกจริงๆ นะ”

“แล้วแกไม่เตือนเพื่อนหน่อยเหรอ ฉันมันผู้หญิงมีตำหนินะ” หมวยเล็กพูดพลางหัวเราะกับตัวเอง

สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ต่างจากแม่ จากยายนักหรอก

ตั้งแต่เด็กจนโตที่หมวยเล็กเฝ้าถามแม่ว่าพ่อของเธอไปไหน เขาคือใคร สุดท้ายก็ไม่เคยได้คำตอบ พอโตขึ้นจนคิดได้ถึงได้คำตอบว่าที่แม่ไม่เคยบอกเธอมันเพราะอะไร

ทั้งแม่และยาย ต่างก็เป็นตัวสำรอง

“พูดอะไรของแกเนี่ย เดี๋ยวนี้มันไม่มีใครมาคิดเรื่องแบบนี้แล้วมั้ง รอแกโสดสนิทฉันจะบอกให้มันรุกแกแบบเหยียบคันเร่งจนมิดเลย”

หมวยเล็กนั่งขำ ไม่แน่เวลานั้นมันอาจจะมาถึงในไม่ช้า ก็ในเมื่อ คนสำคัญของเขา...กลับมาแล้วนี่

@ร้านทำเล็บ J Nails

หมวยเล็กเลิกเรียนเวลาสิบเอ็ดโมงหลังจากทานข้าวกลางวันกับเพื่อนในคณะแล้วก็ออกมาทำงาน เวลาทำงานของเธอไม่แน่นอน แต่ก็มีตารางทำงานล่วงหน้าหนึ่งสัปดาห์ออกมา เหตุผลที่ร้านยังรับเธอทำงานอยู่ก็เพราะฝีมือในการทำเล็บของเธอเด่นกว่าคนอื่นๆ

ค่าจ้างของร้านนี้จะคิดตามคิวที่ได้ลงมือทำให้กับลูกค้า ซึ่งทางร้านจะแบ่งให้ 60 เปอร์เซนของราคาเต็ม รายได้ต่อวันถ้าหากมาทำงานก็ได้อย่างน้อยสองพันแล้ว ซึ่งถือว่ามันทำเงินให้เธอค่อนข้างดีทีเดียว

“น้องหมวย มีลูกค้าโทรจองคิวเราคิวแรกแล้วนะลูก” มัดหมี่เจ้าของร้านหันมาบอกหมวยเล็ก

ลูกค้าส่วนใหญ่มักดูผลงานที่ร้านคอยโพรโมททางเพจและช่องทางโซเชียลมีเดียอื่นๆ ร้านจะลงฝีมือช่างแต่ละคน หากผลงานใครถูกใจลูกค้าก็จะนัดจองคิวล่วงหน้าก่อน แต่หากลูกค้าไม่ได้จองช่างทำเล็บคนไหนไว้ หากเข้ามาทำที่ร้านก็จะให้ช่างที่ว่างทำให้

“ค่ะพี่หมี่”

“อย่างนี้ฉันก็ไม่ได้ทำกับแกแล้วสิ” พายหันมามองเพื่อนด้วยสีหน้าผิดหวัง

“แกรอไหวไหม ถ้าทำคิวแรกเสร็จฉันทำให้แก”

“แม่นัดให้ไปส่งหาหมอตอนบ่ายสองน่ะสิ ไม่เป็นไรแก ทำกับพี่คนอื่นก็ได้”

หมวยเล็กพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าหลังร้านไปใส่เสื้อคลุมกันเปื้อนที่ทางร้านมีไว้ให้ แล้วเดินออกมาเตรียมอุปกรณ์เพื่อทำเล็บลูกค้า ไม่นานก็ได้ยินเสียงมัดหมี่เดินเข้ามาเรียก

“หมวยๆ ลูกค้ามาแล้ว ทำสวยๆ เลยนะลูก ลูกค้าวีไอพี” เธอบอกกับรุ่นน้องแล้วยิ้มให้กำลังใจ

หมวยเล็กพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้สาวรุ่นพี่ที่หาลูกค้าให้ก่อนจะเดินออกมาในส่วนหน้าร้าน พอได้ยินว่าลูกค้าวีไอพีก็ทำเอาเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ประสบการณ์เกือบปีก็พอทำให้จิตใจสงบลงได้บ้าง

สองขาก้าวไปข้างหน้าและมันก็เริ่มช้าลงอย่างรู้สึกได้ เมื่อเห็นลูกค้าที่มัดหมี่บอกว่าเป็นวีไอพี เธอมากับผู้ชายอีกคนที่หมวยเล็กรู้สึกคุ้นเคยถึงแม้ว่าจะเห็นเพียงแผ่นหลังของเขา

“เชิญเลยค่ะน้องไอ ช่างคนนี้พี่รับรองถูกใจน้องไอแน่นอน”

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของหมวยเล็กค่อย ๆ ขยับแรงขึ้นกว่าเดิม มันเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อคนทั้งคู่หันมามองเธอ คนหนึ่งคือผู้ชายที่เธอนอนด้วยเกือบทุกคืน อีกคนคือผู้หญิงที่เธอแอบส่องโปรไฟล์ของหล่อนมาตลอด

“รับประกันนะคะพี่หมี่”

“รับกระกันค่ะ”

หมวยเล็กฝืนยิ้มออกไป มันเป็นรอยยิ้มที่เกิดขึ้นยากที่สุดตั้งแต่เธอเกิดมาเลยก็ว่าได้ หัวใจที่เต้นแรงอยู่นี้มันก็ไม่ได้เต้นเฉยๆ แต่มันรู้สึกจุกและเจ็บอย่างบอกไม่ถูก

เธอเผลอสบตากับเขาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบหลบไปทางอื่น หันไปมองเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังจับจ้องมา แววตาของพายคล้ายจะสื่อว่า ‘ไหวไหมเพื่อนรัก’

------------

หนีไปหมวยลูกก อีพี่เพลิงมันใจร้ายมากกก

กดเข้าชั้น กดติดตามกันน้าทุกคน