บทที่ 19 หิว
“กูก็นึกว่ามึงชอบ เห็นสนใจตั้งแต่เจอครั้งแรก ปกติมีแต่ผู้หญิงเข้าหามึงนี่มึงเป็นคนเข้าหาเขาและก็เป็นคนแรกด้วยที่มึงเข้าหา” บอสตันเอ่ยพูด
“ก็แค่สนใจไม่ได้แปลว่าชอบ”
“แต่เฮียก็ดูหวงน้องเขาดีนะ” บอมมือขวาคนสนิทของสายฟ้าที่นั่งเงียบฟังอยู่นานก็เอ่ยพูดขึ้น
“ก็ต้องหวงดิ คนของกู” คำตอบของสายฟ้าทำเอาบอสตันกระตุกยิ้มเบา ๆ เพื่อนของเขาชอบเด็กคนนั้นมากแน่ ๆ แต่แค่ไม่รู้ใจตัวเอง
“เอาเป็นว่าแค่ขอโทษน้องเขาก็พอคำพูดของสายฟ้ามันก็แรงไปจริง ๆ วิขอตัวไปดูเอกสารข้างบนต่อละ” วิเวียนปิดโทรศัพท์ลงเงยหน้าขึ้นพูดกับสายฟ้า
“อืม ขอบใจวิเวียน” สายฟ้าตอบเสียงราบเรียบ
“เฮียจะกลับเลยไหมครับ” บอมมือขวาคนสนิทหันมาเอ่ยถามมาเฟียหนุ่ม
“อีกชั่วโมงกลับ” มือหนายกแก้วสีอำพันขึ้นกระดกจิบ ในหัวฉายภาพที่เจ้าขาวิ่งร้องไห้หนีขึ้นห้องวนซ้ำ ๆ ใจแกร่งกระตุกวูบ
ปึก! เสียงวางแก้วลงกับโต๊ะดัง
“กูเปลี่ยนใจ กูว่าจะกลับเลย” เขาหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงเอ่ยบอกบอสตันที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“เออ เดี๋ยวกูก็จะขึ้นไปช่วยเมียทำงานละเดี๋ยวมันบ่น”
ณ คฤหาสน์สายฟ้า
1.00 น.
“อื้อ~~~” เสียงเล็กครางในลำคอ เปลือกตากลมหนักอึ้งบวมเปล่ง
