ตอนที่นพรดาเดินกลับไปถึงบ้านพักตากอากาศหลังงาม ก็พบว่าคนที่มามีเพียงคุณภาณีและสามีเท่านั้น แต่กลับไม่มีวี่แววของภาสกฤต
“บอสของหนูเขาบอกว่าติดงาน แต่จะตามมาทีหลังน่ะจ้ะ” คุณภาณีบอกอย่างรู้ทัน “มาทานข้าวเช้าด้วยกันกับป้าก่อนสิลูก หลานย่าหิวแย่แล้ว”
ความอ่อนโยนของอีกฝ่ายทำให้นพรดารู้สึกอบอุ่นใจเสมอ แม้พ่อของลูกจะไม่ต้องการ แต่อย่างน้อยก็มีปู่กับย่าที่ขยันเห่อหลานในท้องแทน
“เป็นไงบ้างหนูเก้า อยู่ที่นี่สบายดีไหม แล้วเจ้าตัวเล็กช่วงนี้เป็นไงบ้างลูก” คุณดัสกรถามอย่างเอ็นดู
“ซนค่ะคุณลุง ชอบดิ้นวันละหลายๆ ครั้ง บางทีก็เตะท้องจนทำเก้าจุกไปเหมือนกัน”
“โถ...หลานย่า ดิ้นเก่งแบบนี้แปลว่าต้องแข็งแรงแน่นอน ป้ากับลุงซื้อของมาฝากหนูเยอะแยะเลยนะ ให้เขาเอาไปเก็บที่ห้องหนูแล้ว นี่ก็ให้แม่ครัวเขาไปซื้อของทะเลสดๆ มา ตอนเย็นเราค่อยทำทะเลเผาทานกันดีไหม”
หญิงสาวยิ้มรับไมตรีจากอีกฝ่าย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ทั้งสองก็มักหาเวลามาเยี่ยมเธออยู่หลายครั้ง แต่กลับไร้วี่แววภาสกฤต และครั้งนี้ก็คงเป็นเช่นทุกครั้งที่เขาทำให้เธอและลูกผิดหวัง แต่ช่างเถอะ มันคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
“คุณป้าคะ หนูว่าจะกลับกรุงเทพแล้ว”
“อ้าว...ทำไม
