เมื่อได้ยินเสียงก็หันกลับไป ก็เห็นหญิงสาวในชุดสูทสีดำกยืนตรงหน้าเธออย่างเรียบร้อย
"จำฉันได้ไหม? ฉินฮวน"
อันดับที่ 3 จากการแข่งขัน
หลินจื่ออี้พยักหน้าอย่างสุภาพ "จำได้ สวัสดีค่ะ"
ฉินฮวนปรับชุดสูทของตัวเองและจัดทรงผมเล็กน้อย "ขอบคุณที่ตอนนั้นเสียสละที่ให้ฉันนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้เวลาก็ใกล้จะถึงแล้ว เราขึ้นไปกันเถอะ พอหลังจากนี้ค่อย คุยกัน"
หลินจื่ออี้มองนาฬิกา เธอไม่อยากมาถึงตรงเวลาเป๊ะในวันแรกของการฝึกงาน เพราะอย่างน้อยต้องมาก่อนเวลา 10 นาทีเพื่อทำความคุ้นเคยกับสถานที่
“อืม” ฉินฮวนเดินตามหลินจื่ออี้มา พลางพูดด้วยความตื่นเต้น “จืออี้ จริงๆ ฉันคิดว่าผลงานของเธอควรจะได้ที่หนึ่งมากกว่า”
หลินจืออี้หยุดเดิน แล้วพูดขัดขึ้น “ฉินฮวน คำนี้เก็บไว้ในใจเถอะ อย่าพูดออกมาอีก”
ซ่งหว่านชิวไม่ได้เป็นคนที่ดูเหมือนจะไม่สนใจชื่อเสียงอะไรขนาดนั้น เธอเป็นคนที่ค่อนข้างใจแคบมาก จนไม่สามารถยอมรับแม้แต่ความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือ... พอพูดจบ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก และซ่งหว่านชิวที่จอดรถใต้ดินก็เดินเข้ามาในลิฟต์
หลินจื่ออี้และฉินฮวนต่างก็ตะลึงไปชั่วขณะ
เธอคงไม่ได้ได้ยินใช่ไหม?
