และแล้วช่วงเวลาที่คณะราชทูตจะมาเยือนก็มาถึง ในวันรุ่งขึ้นเฟยเทียนและเจียวซินจะต้องออกไปต้อนรับคณะราชทูตในท้องพระโรง เจียวซินตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย แม้ว่าในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานางจะเล่าเรียนการปฏิบัติตน อ่านตำราการค้าต่างๆ มากมาย แต่นางก็กดดันไม่น้อย เพราะหากมีสิ่งใดผิดพลาด นางอาจถูกใช้เป็นหอกทิ่มแทงท่านอ๋องได้ นางมิอยากให้ท่านอ๋องต้องเดือดร้อน ความสัมพันธ์ของนางและท่านอ๋องในตอนนี้ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ นางรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกัน แม้จะเถียงกันตลอดเวลาก็เถอะ คิดเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักเจียวซินก็เข้าสู่ห้วงนิทรา รุ่งขึ้นเจียวซินตื่นขึ้นมาแต่เช้า แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวปักลายหลี่อวี๋ (ปลาคาร์ฟ) สีเงินแซมทองที่ท่านอ๋องเป็นผู้มอบให้ เพื่อแสดงถึงโชคลาภ ผลกำไรและผลประโยชน์ เจียวซินผัดหน้าทาปากด้วยตนเองแล้วให้หนิงเออร์ทำหน้าที่รวบผม
“ข้าเข้าไปได้หรือไม่” เจียวซินได้ยินเสียงท่านอ๋องดังอยู่ด้านนอกจึงเร่งให้คนสนิทเร่งมือ
“เจ้าไปเปิดประตูให้ท่านอ๋องที” นางกำนัลเดินไปเปิดประตูให้ท่านอ๋องตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
เฟยเทียนเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่มองเงาสะท้อนขอผู้เป็นชายา
“ใกล้เสร็จแล้วเพคะ ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่”
“อืม” เฟยเทียนตอบกลับทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากเงาสะท้อนบนกระจก งดงาม งดงามยิ่งนัก
“พระชายาจะปักปิ่นอันใดเพคะ” หนิงเออร์ที่รวบผมเสร็จนำปิ่นมาให้นายของตนเลือก
“มิต้อง ข้าเตรียมปิ่นมาให้เจ้าแล้ว” เฟยเทียนขยับตัวซ้อนหลังผู้เป็นชายา ปักปิ่นหยกสลักลายหงส์ลงบนมวยผมของเจียวซิน
“งดงามยิ่งเพคะพระชายา” หนิงเออร์กล่าวชม เจียวซินยิ้มรับคำชมเล็กน้อย
“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง แล้ว…ปิ่นอันนี้หม่อมฉันต้องคืนหรือไม่เพคะ” เจียวซินถามเย้าเฟยเทียน
“ข้าให้แล้วให้เลย ไม่รับคืน” เฟยเทียนพูดพรางเสมองไปทางอื่น คนทั่วเมืองต่างรู้ดีว่าการมอบปิ่น(ให้ปิ่นเพื่อเป็นของแทนใจหรือการหมั้นหมาย) ให้แก่หญิงสาวนั่นหมายถึงสิ่งใด
“ดียิ่ง…” เจียวซินกล่าวอย่างตื่นเต้น ปิ่นหยกนี้คงราคาแพงน่าดู
“แต่ห้ามเจ้านำไปขายหรือให้ผู้อื่นเด็ดขาด” เฟยเทียนกล่าวดัก เหมือนอ่านความคิดของเจียวซินออก
“เพคะๆ เราไปกันเถิดเพคะ ประเดี๋ยวจะชักช้าไปกว่านี้” เฟยเทียนและเจียวซินเดินทางเข้าวังหลวง ขุนนางในท้องพระโรงหลายคนประหลาดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเฟยเทียนพาเจียวซินเข้ามาในท้องพระโรง เดิมทีนอกจากฮ่องเต้ องค์ชาย ขุนนางรับใช้บ้านเมือง ก็มิมีผู้ใดสามารถเข้าร่วมพูดคุยการบ้านการเมืองได้ โดยเฉพาะสตรี เหล่าขุนนางน้อยใหญ่จึงคาดเดากันมั่วซั่วไปหมด
“ฮ่องเต้ เสด็จ~” เสียงของขันทีประกาศการมาถึงขององค์จักรพรรดิ
“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางกล่าวถวายพระพรองค์จักรพรรดิ
“อีกไม่นานคณะราชทูตคงจะเข้ามาแล้ว ผู้ใดมีหน้าที่ขอจงทำสิ่งนั้นให้ดี” ฮ่องเต้เฟยหลงกล่าวต่อขุนนางทั้งหลาย
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางน้อมรับคำสั่งกันอย่างถ้วนทั่ว แต่ทว่า...
“น้องสาม เจ้านำชายามาในท้องพระโรงเช่นนี้ เห็นทีคงจะไม่สมควรกระมัง หรือเจ้ามุ่งแต่รบราฆ่าฟันจนหลงลืมกฎระเบียบในวังไปเสียแล้ว” เฉินลู่เหวินหรือท่านอ๋องสองกล่าวขึ้นทำเอาเสียงขุนนางที่เห็นด้วยดังแซ่ซ้องขึ้นมา ลู่เหวินยกยิ้มมุมปากดังผู้มีชัย ไม่ทันที่เฟยเทียนจะกล่าวก็มีเสียงนุ่มนวลจากองค์ชายห้า เฉินเลี่ยงหรงดังขึ้น
“พี่รองกล่าวหนักเกินไปแล้ว พี่สามย่อมรู้กฎระเบียบ การนำพระชายามาด้วยเช่นนี้คงมีสิ่งจำเป็นแน่”
“เป็นดังน้องห้ากล่าว ข้านำชายามาด้วยครานี้เนื่องด้วยไม่สามารถหาล่ามที่จะแปลสารจากคณะราชทูตได้ ชายาของข้าที่มีความเชี่ยวชาญจึงเสนอตัวเข้ามาช่วยไว้” คำตอบของเฟยเทียนทำเอาลู่เหวินถึงกับหน้ามืดดำไม่น้อย จะไม่มีวันใดเลยหรือที่เขาจะหักหน้าเจ้าน้องบ้านี่ได้ คิดแล้วยิ่งเจ็บใจ เขาไม่เคยชนะมันได้สักครั้ง
“เป็นดังนั้นหรอกหรือ เช่นนั้นก็ฝากเจ้าช่วยแปลความให้ทุกผู้ในท้องพระโรงได้กระจ่างทีเถิด” ฮ่องเต้เฟยหลงกล่าวตัดการโต้เถียงของพี่น้องที่ถกเถียงกัน ไม่เลิก ทำเอาเจียวซินที่ตื่นตระหนกกับการหยอกเย้ากันของพี่น้องถึงกับโล่งอก
“หม่อมฉันจะมิทำให้ฝ่าบาทต้องผิดหวังเพคะ”
ไม่นานเหล่าคณะราชทูตก็เดินทางมาถึง คณะราชทูตที่มาครานี้มีจำนวนมิมากโดยรวมแล้วอาจมีไม่เกิน 20 คน เจียวซินมองสำรวจจนทั่วจึงเข้าไปแนะนำตัวโดยใช้ภาษาอังกฤษ (ขออนุญาตใช้ภาษาไทยแทน)
