บทที่ 104 สายเลือดผู้ถือครองพู่กัน
คืนนี้คือคืนเดือนดับ ห้วงเวลาที่ฟ้าไร้แสงจันทร์ ความมืดครอบคลุมอาณาบริเวณจวนแม่ทัพซู่หลิง ด้านนอกอาจมีเพียงเสียงสายลมยามค่ำที่พัดผ่านใบไผ่ให้เกิดเสียงกรุ๊งกริ๊งประหนึ่งเครื่องสาย สวรรค์เองก็เหมือนสงบเงียบราวกับรอการมาเยือนของพายุใหญ่ ภายในเรือนรับรองที่ประดับด้วยโคมไฟกระดาษสีซีดแสง เฟิงหย่าเสวี่ยก้าวย่างอย่างเงียบงันเข้าสู่ห้องของคุณชายอี้หลงที่ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่
อีกเพียงสามวันจะเป็นวันอภิเษกสมรสของชินอ๋องกับท่านแม่ของนางเฟิงซิ่วเหยา ซึ่งเป็นงานใหญ่ที่ทุกคนต่างรอคอยตัวนางไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นในวันนั้นหรือไม่ และอีกอย่างที่นางไม่สบายใจเพราะว่าหากมีสิ่งที่ไม่คาดหมายเกิดขึ้นนางจะไม่สามารถที่จะช่วยเหลือท่านแม่ได้เลย เพราะว่าตอนนี้พู่กันชิงหลงของนางยังคงไร้พลังและการตอบสนองอย่างสิ้นเชิง
เฟิงหย่าเสวี่ยค่อยๆ เดินเข้ามาภายในห้องนั้นมีร่างของคุณชายอี้หลง นอนนิ่งไร้สติอยู่บนเตียงไม้แกะสลักที่เคยหรูหรา บัดนี้กลับดูเงียบงันและหดหู่ นางมองเขาอย่างพินิจนานนับอึดใจ พลางถอนหายใจบางเบา “คุณชายอี้หลง...” นางกระซิบแผ่ว “เหตุใดท่านถึงยังไม่ฟื้นคืนสติกันนะ ข้
