หลังจากวันนั้น น้ำฟ้าก็ยังคงสนิทกับเด็ก ๆ ในค่ายเหมือนเดิม... แต่เธอเรียนรู้ที่จะไม่ให้พวกเขาเล่นจนถึงขั้นโดนดุอีก
และแน่นอนว่า... เด็ก ๆ ก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้นไปอีก เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าพูดกับธาราแบบนั้น!
หลังจากที่ถูกดุเรื่องเล่นกับเด็ก ๆ น้ำฟ้าก็ทำตัวเงียบขึ้นมานิดหน่อย แต่ไม่ได้ถึงกับเลิกยุ่งกับพวกเขาเสียทีเดียว
วันนั้นหลังเลิกซ้อม เด็ก ๆ ยังคงมากินข้าวที่โรงอาหารตามปกติ และแน่นอนว่า... เธอก็ยังลงมากินข้าวเช้า (แต่ครั้งนี้มื้อแรกเธอสายกว่าทุกวัน ตอนบ่ายสอง) ระหว่างที่กำลังกินข้าวกับเด็ก ๆ อยู่ จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นมา
"พี่น้ำฟ้า..."
เธอเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว "หืม?"
"เมื่อกี้พี่เถียงพี่ธาราได้ด้วยอะ" เด็กคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะคิกคัก
"ฮะ?" เธอเลิกคิ้ว "ก็แค่พูดตามความจริง"
"แต่ปกติพี่ธาราดุใคร ทุกคนก็ไม่เถียงเลยนะ!"
"ใช่! แต่พี่น้ำฟ้าไม่กลัวเลยอะ!"
เธอยิ้มขำ ๆ มองเด็ก ๆ ที่กำลังตื่นเต้นกันใหญ่
"เขาก็แค่ดุเฉย ๆ เอง ไม่เห็นต้องกลัวเลย"
เด็ก ๆ มองหน้ากัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพูดขึ้นมาเบา ๆ
"ก็พี่ธาราปกติเป็นคนใจดีไง..."
น้ำฟ้าชะงัก มือที่กำลังตักข้าวชะลอลงเล็กน้อย
"หืม?"
"พี่ธาราใจดีมากเลยนะ... ถึงจะดูดุ แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งพวกเราเลย"
"ใช่ ๆ เวลาใครเจ็บเขาก็พาไปหาหมอ เวลามีแข่งก็ให้กำลังใจตลอด ถึงบางทีจะดุไปหน่อยก็เถอะ"
"บางครั้งก็ให้พวกเรากินหมูกระทะด้วยนะ!"
น้ำฟ้ามองเด็ก ๆ ที่พากันพูดถึงธาราอย่างชื่นชม แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
"เหรอ..."
เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้สายตาดุ ๆ ของเขา เสียงเข้ม ๆ ที่สั่งให้ทุกคนไปซ้อม
แต่ในความเข้มงวดนั้น... มันกลับแฝงไปด้วยความห่วงใยที่เธอเพิ่งสังเกตเห็น
"แล้วทำไมตอนนั้นเขาต้องดุขนาดนั้นด้วยล่ะ?"
"ก็..."
เด็ก ๆ มองหน้ากันก่อนที่คนหนึ่งจะตอบขึ้นมา
"พี่ธาราไม่อยากให้พี่น้ำฟ้าทำตัวเป็นเด็กไปด้วยมั้ง?"
"..."
เอ้า... แล้วนี่เธอโดนเด็กดุคืนเหรอเนี่ย?
น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยักไหล่ "โอเค ๆ พี่เข้าใจแล้ว"
แต่ถึงจะเข้าใจ... เธอก็ยังคิดในใจอยู่ดีว่า
"ไหนใครบอกว่าเป็นคนใจดี? คนใจดีที่ไหนดุขนาดนั้นกันล่ะ!"
เสียงจอแจของนักมวยที่กำลังนั่งกินอาหารว่างหลังซ้อมเช้าเสร็จดังไปทั่วโรงอาหารของค่าย ธารานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง เคาะนิ้วลงบนโต๊ะอย่างใจเย็น แต่น้ำเสียงกลับไม่ใจเย็นตาม
"คุณลงมากินข้าวสายทุกวันเลยนะ รู้ตัวไหม?"
น้ำฟ้า—หญิงสาวเจ้าของผมยาวสีน้ำตาลเข้ม—หย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับเขา วางแก้วกาแฟสดลงบนโต๊ะ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาธาราแล้วยักไหล่
"ฉันไม่ใช่นักมวยนะ จะให้ตื่นตั้งแต่ตีสี่ตีห้าเหมือนพวกคุณได้ไง"
"ไม่ใช่ประเด็น นี่มันบ่ายสองแล้ว น้ำฟ้า" ธาราถอนหายใจแล้วมองจานข้าวที่เธอไม่ได้แตะเลยแม้แต่น้อย มีเพียงกาแฟแก้วใหญ่ที่เธอถือไว้แน่น
"แล้วนั่นกาแฟแก้วที่เท่าไหร่ของวัน?"
น้ำฟ้ายกแก้วขึ้นจิบ ก่อนจะวางลงแล้วตอบแบบไม่ต้องคิด "ที่สาม"
"โอ้โห จะเป็นดีไซเนอร์หรือจะเป็นเครื่องคั่วกาแฟกันแน่?" ธาราส่ายหน้า "ผมสงสัยจริง ๆ นะ ว่าคุณทำอะไรที่ดีต่อสุขภาพบ้าง นอกจากทำงานหามรุ่งหามค่ำ กินแต่กาแฟ เบียร์ก็เห็นสั่งบ่อย แล้วนี่ยังอาหารแช่แข็งอีก"
น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ แล้วเท้าแขนกับโต๊ะ "ใครจะไปมีเวลาทำอาหารคลีนแบบพวกคุณล่ะ? นักมวยก็ต้องห่วงสุขภาพอยู่แล้วไง ส่วนดีไซเนอร์อย่างฉันก็ต้องห่วงเดดไลน์มากกว่า"
"แต่นั่นไม่ได้แปลว่าคุณต้องทำร้ายร่างกายตัวเองทุกวันแบบนี้" ธารายังไม่เลิกบ่น
"ใครบอกว่าฉันทำร้ายร่างกายตัวเอง?" น้ำฟ้าเลิกคิ้ว "ฉันมีความสุขกับกาแฟ เบียร์ อาหารแช่แข็งของฉันดี"
"เดี๋ยวเหอะ..."
น้ำฟ้ายิ้มแล้วจิบกาแฟต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน ขณะที่ธาราได้แต่ส่ายหัว หยิบส้อมขึ้นมาตักข้าวในจานตัวเองต่อ พลางคิดว่า… คงต้องมีสักวันที่เขาลากเธอออกไปกินอาหารที่ดีกว่านี้ให้ได้!
เสียงพูดคุยจอแจของนักมวยคนอื่น ๆ ยังคงดังรอบตัว แต่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของโรงอาหาร ธารากับน้ำฟ้ายังคงถกเถียงกันเรื่องเดิม เรื่องสุขภาพของเธอ
ธารายังไม่ยอมแพ้ "คุณรู้มั้ยว่าสิ้นเดือนนี้พวกเราต้องตรวจสุขภาพ?"
น้ำฟ้ายกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะเลิกคิ้ว "แล้วไง? ฉันไม่ใช่นักมวย ไม่ต้องตรวจสุขภาพก็ได้นี่"
"ลองตรวจดูหน่อยมั้ย? เผื่อจะได้รู้ว่าสารคาเฟอีนในเลือดคุณมันเกินค่ามาตรฐานไปแค่ไหน" ธาราวางช้อนลงกับจานข้าวแล้วมองเธอด้วยสายตากึ่งดุ
น้ำฟ้าหัวเราะในลำคอ "ไม่เอาหรอก ฉันสบายดี"
"แน่ใจเหรอ?"
"แน่สิ ฉันแข็งแรงกว่าที่คุณคิดนะ" เธอเท้าคาง มองเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ถึงจะไม่ได้ฟิตร่างกายทุกวันแบบพวกคุณ แต่ฉันก็ยังไม่ตายง่าย ๆ หรอก"
"ยังไม่ตายตอนนี้ไง แต่ถ้าคุณยังใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ อีกไม่กี่ปีก็ไม่แน่แล้ว"
น้ำฟ้ากลอกตา "เว่อร์ไปละ ธารา ฉันก็แค่ชอบกาแฟเอง"
"แค่กาแฟ? แล้วเบียร์ล่ะ? อาหารแช่แข็ง? นอนดึกทำงานหามรุ่งหามค่ำ?"
น้ำฟ้าหัวเราะแล้วโบกมือไล่ "พอ ๆ ฉันไม่ตรวจสุขภาพทั้งนั้นแหละ ขืนไปตรวจแล้วหมอรู้ว่าฉันดื่มกาแฟวันละสามแก้ว เขาคงสั่งห้ามฉันแน่ ๆ"
"ก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่ดีค่ะ" น้ำฟ้าตอบกลับทันที ก่อนจะจิบกาแฟอีกครั้งราวกับจะประกาศให้รู้ว่าเธอจะไม่มีวันเลิกมันง่าย ๆ
ธาราได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ "สักวันเถอะ สักวันคุณต้องมายอมรับว่าผมพูดถูก"
น้ำฟ้ายักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไร—แต่ในใจเธอรู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็คงไม่ยอมง่าย ๆ หรอก!
ธารายังคงมองน้ำฟ้าด้วยสายตาแบบเดิม กึ่งดุ กึ่งเหนื่อยใจ ขณะที่เธอจิบกาแฟต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน
"คุณต้องปรับพฤติกรรมการกินบ้างจริง ๆ นะ น้ำฟ้า" เขาย้ำอีกครั้ง "ผมพูดจริง ๆ สิ้นเดือนนี้ลองไปตรวจสุขภาพดูหน่อยมั้ย?"
น้ำฟ้ายิ้มมุมปาก พลางเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ "ตอนนี้ฉันเลิกไปได้อย่างหนึ่งแล้วนะ"
ธาราขมวดคิ้ว "อะไร?"
"อาหารแช่แข็งไง" น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ "ก็คุณเอาไปแจกเด็ก ๆ หมดแล้วนี่ จะเหลือให้ฉันกินได้ยังไง?"
ธาราเลิกคิ้ว "คุณหมายถึง... ตอนนั้น?"
"ใช่ ตอนที่คุณบ่นว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ แล้วแอบเอาไปแจกเด็ก ๆ น่ะ"
ธาราไอเล็กน้อย ก่อนจะหลบตาไปทางอื่น "ผมไม่ได้แอบซะหน่อย ผมแค่...."
"อ้อ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?" น้ำฟ้าหัวเราะแล้ววางแก้วกาแฟลง "แต่อันที่จริงก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีข้ออ้างไปกินอย่างอื่นแทน"
"ของดีต่อสุขภาพหน่อยก็ดีนะ" ธาราย้ำ
น้ำฟ้าหัวเราะ "เอาไว้ค่อยคิดละกัน"
ธาราถอนหายใจ "แล้วอะไรที่คุณยังไม่เลิกอีก? กาแฟ? เบียร์?"
"กาแฟไม่มีวันเลิกค่ะ ส่วนเบียร์..." น้ำฟ้าทำท่าคิด "เอาไว้รอให้คุณแพ้ฉันก่อนละกัน ฉันถึงจะยอมเลิก"
ธาราหรี่ตา "แพ้อะไร?"
"แพ้พนันไง เอาไว้วันไหนคุณเลิกบ่นฉันได้ครบหนึ่งวันเต็ม ๆ ฉันจะลองลดกาแฟดูสักแก้ว"
ธาราหัวเราะในลำคอ "งั้นก็แปลว่าผมไม่มีวันชนะสินะ?"
น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์ "คุณฉลาดขึ้นแล้วนะ"
ธาราได้แต่ส่ายหัวอย่างจนปัญญา ขณะที่น้ำฟ้ายกกาแฟขึ้นจิบต่ออย่างสบายใจ เหมือนจะประกาศว่าเธอยังเป็นฝ่ายชนะอยู่ดี!
