ความคุ้นชิน

หลังจากวันนั้น น้ำฟ้าก็ยังคงมากินข้าว "เช้า" ตอนเที่ยงเสมอ แม้ว่าเธอจะปรับตัวให้ตื่นเช้ากว่านี้ได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันจำเป็น เพราะตารางงานของเธอไม่เหมือนนักมวยในค่าย และที่สำคัญ... เธอเป็นคนทำงานกลางคืนมากกว่าตื่นเช้า

แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือ...

นักมวยในค่ายเริ่มคุ้นชินกับเธอ

จากที่เคยมองเธอแปลก ๆ ตอนแรก กลายเป็นว่าทุกครั้งที่เธอลงมากินข้าว จะมีที่ว่างรอให้เธอนั่งเสมอ

"พี่น้ำฟ้า วันนี้ลองกินแกงพะแนงฝีมือป้าดูสิครับ อร่อยนะ"

"พี่! พรุ่งนี้มากินข้าวเช้าจริง ๆ เลยไหมครับ ผมจะตักเผื่อ!"

"วันนี้พี่ไม่ดื่มกาแฟเหรอ?"

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ขณะตักข้าวเข้าปาก ตอนแรกเธอไม่ได้คิดว่าจะสนิทกับเด็ก ๆ ในค่ายมวยได้เร็วขนาดนี้ แต่พวกเขาไม่ใช่คนที่มีอคติกับเธอเลย กลับเป็นพวกที่ทำให้เธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ได้ง่ายขึ้น

แต่ไม่ใช่กับทุกคน...

"กินข้าวเสร็จแล้วก็ตามฉันไปที่ออฟฟิศด้วย"

น้ำฟ้าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า

ธารา...

เขายืนอยู่ตรงนั้น ใส่เสื้อยืดสีดำที่แนบไปกับกล้ามเนื้อแน่น ๆ ดวงตาคมเข้มจ้องเธอเหมือนจับผิด

"มีอะไร?" เธอถาม

"เธอมาดูงานที่นี่ หรือมานั่งกินข้าวเล่นกับเด็ก ๆ ?"

"..."

น้ำฟ้าเลิกคิ้วมองเขา จะดุอะไรแต่เช้ากันอีกล่ะ?

"ฉันกินข้าวอยู่ไง คุณอยากให้ฉันอดข้าวแล้วเป็นลมรึไง?"

เด็กในค่ายเริ่มหันมามองกันไปมา บรรยากาศดูแปลก ๆ เหมือนทุกคนเริ่มรู้สึกว่าเจ้านายของพวกเขาอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ

แต่แทนที่น้ำฟ้าจะเกรงใจ เธอกลับยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มช้า ๆ

"ถ้าไม่ใช่เรื่องงานสำคัญ ฉันขอกินข้าวให้เสร็จก่อนได้ไหม?"

เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะกันใหญ่

ไม่มีใครเคยพูดกับธาราแบบนี้มาก่อน... นอกจากเธอ

ธาราขบกรามแน่น ดวงตาของเขาวาวโรจน์ขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากโรงอาหารทันที

น้ำฟ้าหันไปมองเด็ก ๆ ที่กำลังอมยิ้มกันอยู่

"พี่โหดว่ะ"

"พี่น้ำฟ้าแม่งใจกล้ามาก ผมชอบ!"

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก

"เฮ้อ... ดูท่าฉันจะงานเข้าอีกแล้วสิ"

窗体顶端

窗体底端

ในช่วงแรกที่น้ำฟ้าเข้ามาในค่าย เธอแทบไม่รู้จักใครเลย เด็ก ๆ นักมวยในค่ายเองก็ไม่ได้เข้าหาเธอมากนัก ส่วนใหญ่ก็แค่แอบมอง หรือกระซิบกระซาบกันเบา ๆ

แต่เธอไม่ใช่คนที่ปล่อยให้บรรยากาศอึดอัดอยู่นานนัก

"ใครอยากแข่งกับพี่บ้าง?"

น้ำฟ้ายืนอยู่กลางลานกว้างของค่ายมวย หลังจากอาหารมื้อแรกของเธอ เธอก็ตัดสินใจเดินไปหากลุ่มเด็กฝึกซ้อมที่นั่งพักกันอยู่

"แข่งอะไรพี่?"

เด็กคนหนึ่งหันมาถามด้วยแววตาสงสัย

"แข่งวิ่งรอบค่ายไง" เธอยิ้มกว้าง "ถ้าใครวิ่งเร็วกว่าพี่... พี่จะซื้อขนมให้กิน"

"จริงนะ!?"

เด็ก ๆ ตาโตทันที ไม่มีอะไรทำให้พวกเขาตื่นเต้นไปกว่าของกินฟรีอีกแล้ว

"จริงสิ พี่ไม่โกงหรอก!"

"พี่นี่วิ่งเร็วด้วยเหรอ?"

"หึ" น้ำฟ้ายกยิ้มมุมปาก "เคยเป็นนักกีฬาวิ่งมาก่อนนะ ไม่กลัวก็ลองดู"

เด็ก ๆ มองหน้ากัน ก่อนจะกระโดดลุกขึ้นยืนแทบจะพร้อมกัน

"เอาล่ะ! ทุกคนไปยืนตรงจุดสตาร์ท!"

พอเธอพูดจบ เด็ก ๆ ก็พากันกรูไปที่จุดเริ่มต้นข้างเวทีมวย พร้อมส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่ ไม่มีใครลังเลเลยสักคน

ผลลัพธ์ของการแข่งขัน...

น้ำฟ้า แพ้

...อย่างราบคาบ

"เฮ้ย! พี่โกหกนี่นา! บอกว่าเคยเป็นนักกีฬาวิ่ง ทำไมพี่วิ่งช้ากว่าเด็กสิบขวบอีก!?"

"ก็พี่ไม่ได้บอกว่าวิ่งเก่งนี่" น้ำฟ้าหัวเราะหอบ ๆ "อีกอย่าง พี่อุตส่าห์ให้พวกนายชนะ จะได้มีขนมกินไง"

"แหนะ! พี่แกล้งแพ้ใช่มั้ย!"

"เปล๊า~ พี่แพ้จริง ๆ" เธอยักไหล่

"แต่พี่ต้องเลี้ยงขนมพวกผมจริง ๆ นะ!"

"แน่นอน!"

ตั้งแต่วันนั้น น้ำฟ้าก็กลายเป็น "พี่สาวขี้เล่น" ของเด็กในค่าย เธอมักจะหาอะไรสนุก ๆ มาเล่นกับพวกเขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นแข่งวิ่ง (ที่เธอจะแพ้ทุกครั้ง) เล่นปาลูกบอล หรือแม้แต่ให้พวกเขาสอนเธอออกหมัดแบบนักมวยจริง ๆ

เด็ก ๆ เริ่มชอบเธอมากขึ้น เพราะเธอไม่ใช่แค่ดีไซเนอร์ที่มานั่งดูงานเฉย ๆ แต่เป็น "พวกเดียวกัน"

และไม่นานนัก... เธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของค่ายมวยนี้อย่างไม่รู้ตัว

หลังจากที่น้ำฟ้าสนิทกับเด็ก ๆ ในค่ายมากขึ้น เธอก็มักจะชวนพวกเขาทำกิจกรรมสนุก ๆ อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นแข่งวิ่ง ปาลูกบอล หรือแม้แต่เล่นซ่อนแอบกันในเวลาพัก

เด็ก ๆ ชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ และแน่นอน... ความวุ่นวายก็มากขึ้นตามไปด้วย

"เฮ้ย! วิ่งเร็ว! พี่น้ำฟ้าจะถึงเส้นชัยแล้ว!"

"ไม่ยอม! ผมต้องชนะพี่ให้ได้!"

"ระวัง!"

โครม!!!

เด็กคนหนึ่งวิ่งพลาด ลื่นล้มไปชนลังอุปกรณ์เสียงดังสนั่น ทำให้ของทั้งหมดกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

และแน่นอน...

เสียงนั้นดังพอที่จะเรียก "เจ้าของค่ายมวย" ให้ออกมาดู

"พวกนายทำบ้าอะไรกัน!"

เสียงเข้มดังขึ้นจากหน้าห้องพักนักกีฬา ทุกคนหยุดชะงักแทบจะในทันที ราวกับถูกแช่แข็งไว้กลางอากาศ

ธารา ยืนกอดอก จ้องพวกเขาด้วยสายตาดุดัน

เด็ก ๆ รีบยืนนิ่งตัวตรง หน้าซีดกันเป็นแถว

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองเด็ก ๆ ที่พยายามหลบอยู่ข้างหลังเธอ

เอาล่ะสิ... งานเข้าแล้ว

"ซ้อมกันเสร็จแล้วใช่ไหม? มีแรงเล่นกันขนาดนี้" ธาราพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความกดดันเต็มที่

"เอ่อ... พี่ธารา คือว่า..." เด็กคนหนึ่งพยายามอธิบาย

"ขอโทษค่ะ ฉันเป็นคนชวนพวกเขาเอง" น้ำฟ้ารีบพูดขึ้น

เธอรู้ว่าถ้าปล่อยให้เด็ก ๆ โดนว่าอยู่ฝ่ายเดียว พวกเขาต้องแย่แน่ ๆ

ธาราหรี่ตาลง ก่อนจะกวาดตามองเธอจากหัวจรดเท้า

"เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นกับเด็ก ๆ น้ำฟ้า"

"..."

"งานเธอเสร็จแล้วหรือไง ถึงมีเวลามาวิ่งเล่น?"

"..."

เธออ้าปากจะเถียง แต่พอเห็นสีหน้าของธาราแล้วก็ต้องเม้มปากแน่น

ให้ตายเถอะ... ผู้ชายคนนี้เวลาดุก็โหดไม่ใช่เล่น

"ส่วนพวกนาย" เขาหันไปทางเด็ก ๆ

"ไปเก็บของที่กระจัดกระจายให้เรียบร้อย แล้วกลับไปซ้อมให้หมด!"

"ครับพี่!"

เด็ก ๆ รีบวิ่งไปเก็บของแทบจะในทันที ไม่มีใครกล้าเถียงแม้แต่คำเดียว

น้ำฟ้าถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเตรียมเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน

ธาราก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็น ๆ

"ส่วนเธอ..."

เธอชะงัก หันกลับไปมองเขา

"เลิกเป็นตัวป่วนสักที"

"...?"

"ฉันไม่รู้ว่าเธอทำแบบนี้เพราะอยากสนิทกับเด็ก ๆ หรือเพราะแค่อยากหาอะไรทำ แต่ถ้าเธอมีเวลาว่างขนาดนี้ ไปเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะดีกว่า"

"...ฉันไม่ได้เป็นตัวป่วนซะหน่อย" เธอบ่นพึมพำ แต่เขายังคงมองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

เธอเบ้ปากก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้

"โอเคค่ะ ๆ ฉันจะไปทำงานแล้ว ไม่เล่นแล้วก็ได้"