จากคนนอก... กลายเป็นคนคุ้นเคย

นักมวยหลายคนที่กำลังกินข้าวอยู่เริ่มหันมามองโต๊ะของธารากับน้ำฟ้าเป็นระยะ ไม่ใช่เพราะเสียงดัง แต่เพราะมันเป็นภาพที่แปลกใหม่

ปกติแล้ว ไม่มีใครเถียงธาราแบบนี้

ชายหนุ่มเป็นทั้งโค้ชและนักมวยฝีมือดี คำพูดของเขามักหนักแน่น มีแต่คนฟัง ไม่มีใครกล้าต่อปากต่อคำมากนัก แต่วันนี้กลับมีหญิงสาวที่จิบกาแฟอยู่ตรงข้ามเขา โต้ตอบเขากลับทุกประโยคโดยไม่สะทกสะท้าน

"คุณไม่มีวันชนะพนันฉันหรอก ธารา" น้ำฟ้าเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยิ้มอย่างรู้ทัน

"งั้นก็แปลว่าคุณไม่มีวันเลิกกาแฟ?"

"ฉลาดขึ้นอีกแล้วนะ" เธอยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ

ธาราถอนหายใจ ยกมือขึ้นกอดอก สายตาหลายคู่ยังคงจับจ้องมาที่พวกเขาอย่างสนใจ บางคนแอบยิ้ม บางคนกระซิบกระซาบกันเบา ๆ

นักมวยรุ่นน้องคนหนึ่งที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ กระซิบกับเพื่อน "โห นี่พี่ธาราโดนเถียงกลับด้วยว่ะ"

อีกคนพยักหน้า "ใช่ ปกติพี่แกพูดอะไรมีแต่คนพยักหน้าหมดเลย"

ธารารับรู้ถึงบรรยากาศรอบตัวได้เต็มที่ เขาถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้า "ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณถึงดื้อขนาดนี้"

น้ำฟ้ายิ้มขำ "อ้าว ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคุณถึงต้องบ่นขนาดนี้"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากโต๊ะรอบ ๆ บรรยากาศในโรงอาหารดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นไปอีกระดับ

และแม้ว่าธาราจะดูเหนื่อยใจกับการเถียงครั้งนี้ แต่ลึก ๆ แล้ว เขากลับรู้สึกว่า… มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นก็ได้!

窗体顶端

เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ น้ำฟ้าเริ่มปรับตัวเข้ากับชีวิตในค่ายมวยได้ดีขึ้นกว่าช่วงแรกมาก

ถ้าเทียบกับตอนที่เธอเพิ่งมาถึง ที่เคยโดนดุเรื่องกินข้าวสาย เรื่องเล่นกับเด็ก ๆ จนวุ่นวาย หรือแม้แต่เรื่องที่เธอไม่ค่อยเข้าใจบรรยากาศของที่นี่      ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเยอะ

จากคนที่ลงมากินข้าวเช้าเอาตอนบ่ายสอง  เธอเริ่ม ลงมาตอนสาย ๆ หน่อย แม้จะยังไม่ตรงเวลามื้อเช้าเป๊ะ ๆ ก็ตาม แต่แม่ครัวก็ไม่บ่นแล้ว กลับกัน เธอเริ่มสนิทกับพวกแม่ครัวมากขึ้นจนบางวันช่วยหยิบจับเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้

จากคนที่เคยเล่นกับเด็ก ๆ จนทั้งค่ายโดนดุ  ตอนนี้เธอเรียนรู้จังหวะแล้วว่า เวลาไหนเล่นได้ เวลาไหนต้องจริงจัง เธอยังคงหยอกล้อกับพวกเด็ก ๆ เหมือนเดิม แต่ไม่ถึงขั้นทำให้พวกเขาละเลยการซ้อม

จากคนที่แทบไม่เข้าใจเรื่องมวยเลย  ตอนนี้เธอเริ่มแยกแยะได้แล้วว่า นักมวยแต่ละคนมีสไตล์การชกแบบไหน ใครเป็นมวยบุก ใครเป็นมวยรับ แม้จะไม่ได้รู้ลึกเท่าธาราหรือคีน แต่ก็พอจะเข้าใจว่าการแข่งขันเป็นยังไง

จากคนนอก... กลายเป็นคนที่ใคร ๆ ในค่ายเริ่มชินตา

พวกนักมวยเริ่มคุ้นเคยกับเธอมากขึ้น จากที่เคยมองว่าเธอเป็นแค่คนที่มาทำงานชั่วคราว ตอนนี้หลายคนเริ่มเห็นเธอเป็นเหมือนพี่สาวคนหนึ่งที่อยู่ในค่าย

เธอยังเป็นน้ำฟ้าคนเดิม—ที่หัวเราะเสียงดัง ที่มีชีวิตชีวา ที่ยังชอบแกล้งเด็ก ๆ

แต่เธอเปลี่ยนไปในอีกแง่หนึ่ง

เธอเข้าใจพวกเขามากขึ้น และที่สำคัญ...

เธอเข้าใจ "เขา" มากขึ้นด้วย

บรรยากาศยามค่ำคืนที่ค่ายมวยเงียบสงัด มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องแผ่วเบาเป็นจังหวะ น้ำฟ้าเดินเท้าเปล่าลงมาจากห้องพัก ร่างระหงในชุดนอนซีทรูสีดำเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าของเรือนร่างใต้แสงไฟสลัว เธอเดินตรงไปยังตู้เย็น หยิบเบียร์เย็นเฉียบออกมาขวดหนึ่ง ก่อนจะบิดฝาออก เสียง “ป๊อก” ดังขึ้นเบาๆ

ธาราเพิ่งเดินเข้ามาในห้องครัว ตั้งใจจะหาอะไรกินดับความหิวหลังจากทำงานดึก แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับร่างบางที่ยืนอยู่กลางห้องโถง ชุดที่เธอสวมอยู่ทำให้เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกระแอมเบาๆ เพื่อเรียกสติกลับมา

“ดึกแล้ว ทำไมยังไม่นอน?” เขาถาม น้ำเสียงทุ้มของเขาเจือแววตำหนิน้อยๆ

น้ำฟ้าหันมามอง ดวงตากลมโตมีแววประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “หิวน่ะค่ะ เลยลงมาหาอะไรดื่ม”

ธารามองเธอ มือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกงวอร์ม ท่าทางพยายามไม่ให้สายตาเผลอมองต่ำไปกว่าดวงตาของเธอ “ดื่มเบียร์ตอนนี้เนี่ยนะ?”

น้ำฟ้ายกขวดเบียร์ขึ้นจิบ ริมฝีปากอิ่มแนบกับปากขวด ก่อนจะส่งยิ้มบางให้ “เบียร์เย็นๆ กลางดึก มันช่วยให้หลับสบายค่ะ”

ธาราถอนหายใจเบาๆ ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบนมออกมาแล้วยื่นให้เธอ “ลองนี่แทนมั้ย? ดีกว่าเบียร์แน่นอน”

น้ำฟ้าหัวเราะเบาๆ “ฉันเคยบอกไปแล้วว่าไม่ค่อยถูกกับนม?”

เธอใส่อะไรเนี่ย?” เสียงทุ้มของเขาหนักแน่นกว่าปกติ

น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเขา ดวงตากลมโตมีแววประหลาดใจ “อ้าว... คุณ?” เธอกะพริบตาปริบๆ แล้วหัวเราะแผ่ว “ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะลงมาตอนตีสอง”

ธารากอดอก สายตากวาดมองชุดของเธอแล้วพ่นลมหายใจออกมา “นี่มันค่ายมวยนะน้ำฟ้า ไม่ใช่โรงแรมหรู ใส่อะไรให้มันเรียบร้อยหน่อยได้ไหม?”

น้ำฟ้ายกขวดเบียร์ขึ้นจิบ ก่อนจะยิ้มบาง “ฉันใส่ชุดนอนของฉัน ฉันไม่ได้ออกไปเดินข้างนอกซะหน่อย อีกอย่างที่นี่ก็มีแค่คุณกับฉัน”

“แต่เธออยู่นอกห้อง และฉันก็เห็นเธอสภาพแบบนี้” ธาราเสียงเข้มขึ้น

น้ำฟ้าเบ้ปาก “งั้นก็อย่ามองสิ”

ธาราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวกลับ ทิ้งให้เธอนั่งอยู่ตามลำพัง แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นไป เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเดินออกมาทำไม

“บ้าชะมัด...” เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วหันกลับมาเปิดตู้เย็นอีกครั้ง

น้ำฟ้าเลิกคิ้วมอง “อ้าว ไหนว่าไม่อยากเห็นฉันในชุดนี้ไง?”

ธาราเหลือบมองเธอแวบหนึ่งแล้วส่ายหน้า “ฉันหิว ฉันลงมาหาอะไรกิน”

น้ำฟ้าหัวเราะ “แล้วจะกินอะไร?”

ธาราไล่สายตาไปตามของในตู้เย็นก่อนจะหยิบขนมปังกับไข่ออกมา “อะไรก็ได้ที่มันไม่ใช่เบียร์ตอนตีสอง”

น้ำฟ้าหัวเราะเบาๆ มองเขาหยิบของออกมาทำอาหาร ดวงตาเธอฉายแววสนใจ “ทำเผื่อฉันด้วยสิ”

ธารามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจ “งั้นเอาไข่เจียวไป”

น้ำฟ้ายิ้ม “ใจดีเหมือนกันนี่”

ธาราไม่ตอบอะไร แต่ลงมือทำอาหารต่อไป ทิ้งให้บรรยากาศยามดึกเงียบสงบลงอีกครั้ง

ธารายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมไล่มองร่างบาง ตรงหน้าโดยไม่ตั้งใจ เนื้อผ้าบางเบาแนบชิดไปกับสัดส่วนของเธอจนแทบปิดอะไรไม่มิด ยิ่งแสงไฟสลัวกระทบเนื้อผิวขาวเนียนของเธอ เขาก็ยิ่งต้องพยายามควบคุมสายตาและลมหายใจให้เป็นปกติ

ให้ตายเถอะ… เธอคิดอะไรอยู่ถึงใส่ชุดนี้เดินลงมาคนเดียวตอนตีสอง?

เขากระแอมออกมาเบา ๆ พยายามเบือนสายตาหนี แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกกระวนกระวายของเขาลดลงเลย

น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองเขา พลางยกขวดเบียร์ขึ้นจิบ ดวงตากลมโตมีแววขี้เล่นเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังห้ามตัวเองอยู่ "เป็นอะไรไปคะ? ทำหน้าเหมือนเห็นผีเลย"

"น้ำฟ้า..." เขาเรียกชื่อเธอเสียงต่ำ แววตาเคร่งขรึมขึ้น "เธอไม่ควรใส่ชุดนี้เดินไปทั่วค่ายมวย โดยเฉพาะตอนนี้ที่มีแค่ฉันอยู่ที่นี่"

น้ำฟ้าเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะแอบยิ้มมุมปาก "อ้อ... คุณกลัวอะไรเหรอคะ? แล้วฉันก็ไม่ได้เดินไปทั่ว แค่เดินที่นี่ ในบ้านคุณ"