ไม่พ้นสายตา

ปลายนิ้วร้อนลากไล้ผ่านแนวกรอบหน้าลงมายังลำคอ น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสแผ่วเบานั้นไล่ต่ำลงไปถึงแผ่นหลังเปลือยที่โชว์ผ่านลูกไม้บาง

บอดี้สูทสีดำที่เธอใส่ เป็นเหมือนคำท้าทายสำหรับเขา

น้ำฟ้าเม้มปาก พยายามเก็บเสียงหายใจที่เริ่มติดขัด

“คุณ... เดี๋ยว...”

แต่ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากร้อนแตะลงที่ซอกคอ ไล้ไปตามผิวเนียนที่เขาอดใจไม่แตะต้องมาทั้งคืน

น้ำฟ้าหลับตาแน่น ฝ่ามืออุ่นสอดเข้าที่ช่วงเอว ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้า ราวกับต้องการให้แน่ใจว่าสิ่งที่อยู่ใต้ชุดนั้นจะเป็นของเขาเพียงคนเดียว

เธอรู้ดีว่าเขากำลังพยายามอดทน แต่สัมผัสที่ร้อนจัดและลมหายใจที่แผ่วกระทบผิวบอกชัดว่า... ความอดทนนั้นคงเหลือไม่มากแล้ว

ค่ำคืนนี้... คงไม่มีใครได้นอนง่าย ๆ

      แสงแดดยามบ่ายส่องลงมาเต็มที่ อากาศร้อนอบอ้าวจนทำให้พื้นปูนหน้าค่ายมวยแผ่ไอร้อน แต่สิ่งที่ร้อนยิ่งกว่านั้นคือสายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังประตูบ้านพักของธารา

เมื่อคืนนี้ไม่มีใครเห็นน้ำฟ้ากลับเข้าห้องของตัวเอง และจนถึงตอนนี้... บ่ายแล้ว คนทั้งค่ายก็ยังไม่เห็นเธอออกมา

จนกระทั่งเสียงประตูเปิดออก

ทุกสายตาหันขวับไปทางเดียวกัน

น้ำฟ้าเดินนำออกมาก่อน ชุดที่เธอใส่เป็นเสื้อยืดของธาราตัวใหญ่คลุมจนเกือบถึงต้นขา กางเกงขาสั้นโผล่มาแค่เล็กน้อย ผมยาวของเธอยังยุ่ง ๆ ราวกับเพิ่งตื่น ฝ่ามือบางยกขึ้นมาปิดปากหาวเบา ๆ

ส่วนธาราก็เดินตามออกมาในเสื้อยืดสีดำตัวเดิมกับกางเกงกีฬา ข้อมือหนายกขึ้นมาบิดขี้เกียจเหมือนคนที่เพิ่งตื่นจากการนอนเต็มอิ่ม

แต่ถึงจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่พ้นสายตาของคนในค่ายอยู่ดี

เด็กฝึกมวยบางคนมองหน้ากันไปมาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็กลั้นไว้ โค้ชเก่าของธาราแค่เลิกคิ้วมองนิ่ง ๆ ส่วนเจ้าหน้าที่ที่ดูแลค่ายมวยหันไปกระซิบกันเบา ๆ

"บ่ายแล้วนะ..."

"เมื่อคืนน้ำฟ้าไม่ได้กลับห้องตัวเองเหรอ?"

"แล้วนี่ใส่เสื้อใคร?"

น้ำฟ้าเหลือบมองคนที่ยืนข้าง ๆ เมื่อเห็นสายตาที่คนอื่นมองมา เธอก็พอจะเดาได้ว่าพวกเขาคิดอะไรกันอยู่

เธอเลยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรเล่น ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ

"อ่อ พอดีชุดนอนหมดนะก็เลยหาเสื้อยืดตัวใหญ่ ๆ มาใส่"

แต่ธารากลับเอียงหน้าเข้ามากระซิบข้างหูเสียงต่ำ

"ชุดหมด? แล้วเธอคิดว่าพวกเขาจะคิดอะไร ในเมื่อเธอใส่เสื้อฉันออกมาแบบนี้?"

น้ำฟ้าชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองเสื้อที่ตัวเองใส่ แล้วก็ได้แต่เบือนหน้าหนี ทำเป็นไม่สนใจ

ส่วนธารา... เขาไม่ได้อธิบายอะไร ไม่ได้พูดแก้ตัว ไม่ได้ปฏิเสธ

เขาแค่เดินนำออกไปอย่างใจเย็น ราวกับทุกสายตาที่จ้องมานั้นไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

           น้ำฟ้าไม่สนใจสายตาใคร เดินตรงไปที่โรงอาหารของค่ายมวยอย่างไม่รีบร้อน ท่ามกลางเสียงซุบซิบเบา ๆ ที่ยังดังตามหลัง

กลิ่นอาหารลอยอบอวลอยู่ในอากาศ เธอกวาดตามองดูเมนูง่าย ๆ ที่มีอยู่ก่อนจะหยิบขนมปังปิ้งกับโอวัลตินเย็นจากแม่ครัวมานั่งกินเงียบ ๆ ที่โต๊ะริมสุด

เธอหิว...

เมื่อคืนเธอไม่ได้กินอะไรเลยนอกจาก—

น้ำฟ้าสะบัดหัวเบา ๆ ไล่ความคิดบางอย่างออกไป ก่อนจะกัดขนมปังคำโตอย่างไม่คิดมาก

ผ่านไปไม่นาน ธาราก็ตามมานั่งลงตรงข้ามโดยไม่พูดอะไร แค่จ้องมองเธอเงียบ ๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“อะไร?” น้ำฟ้าเลิกคิ้วถามทั้งที่ยังเคี้ยวขนมปังอยู่

ธาราไม่ได้ตอบ เขาหยิบขวดน้ำจากถาดของตัวเองมาเปิด แล้วยื่นมันให้เธอ

น้ำฟ้าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปรับมาดื่มอย่างไม่คิดมาก

เธอกินขนมปังต่อไปเงียบ ๆ ส่วนเขาก็นั่งมองเธอโดยไม่พูดอะไร

จนกระทั่งเธอกินหมดและกำลังจะลุกขึ้น ธาราก็พูดขึ้นมาลอย ๆ

"ช่วงเย็นมีประชุมใช่ไหม?"

น้ำฟ้าหันมามองเขานิดหนึ่ง “อืม”

“งั้นรีบไปพัก”

เธอเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ “ทำไม? เป็นห่วง?”

ธาราไม่ตอบ แค่ดึงขวดน้ำที่เธอถืออยู่กลับไปเก็บใส่ถาดของตัวเองแทน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ค่อยดูแลตัวเอง”

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ธารานั่งอยู่ตรงนั้น พร้อมกับสายตาของคนในค่ายที่ยังจับจ้องมาที่ทั้งคู่ด้วยความสงสัยไม่จบไม่สิ้น

        น้ำฟ้าเพิ่งลุกจากโต๊ะ เดินออกจากโรงอาหารได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นร่างสูงของ "คีน"เดินเข้ามาหาธาราที่นั่งอยู่

เธอไม่ได้ตั้งใจจะฟัง แต่ก้าวช้าลงโดยอัตโนมัติ

คีนทิ้งตัวลงนั่งฝั่งเดียวกับธารา วางแขนพาดพนักเก้าอี้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบาแต่จริงจัง

"เมื่อคืนจัดหนักไปหน่อยหรือเปล่าเฮีย?"

ธาราเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มโดยไม่ตอบอะไร

คีนไม่ได้ต้องการคำตอบอยู่แล้ว เขาก้มลงหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง กดอะไรบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่

"ได้ข่าวว่าแฟนเก่าเฮียกลับมาแล้ว"

ธาราชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังคงท่าทีสงบนิ่งเหมือนเดิม

น้ำฟ้าได้ยินถึงตรงนี้ก็ชะลอฝีเท้าอีกนิด ก่อนจะหยุดเดินแล้วแสร้งทำเป็นกดโทรศัพท์อยู่ใกล้ ๆ

"โมนาคงยังไม่รู้เรื่องนี้ล่ะสิ" คีนพูดต่อ ขณะโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ "แต่ฉันว่าเธอต้องรู้เร็ว ๆ นี้แน่ เพราะเด็กในค่ายบางคนดันไปพูดเข้าหูว่าเฮียหิ้วสาวมานอนบ้าน"

น้ำฟ้ากัดริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว

"หึ..." ธาราส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ "เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน"

คีนมองหน้าเจ้านายตัวเองแล้วส่ายหัว "เฮียพูดแบบนี้ได้ แต่คิดว่าเธอจะคิดแบบเดียวกันเหรอ?"

น้ำฟ้ารู้ว่าพวกเขาหมายถึงใคร

แฟนเก่าของธารา...

คนที่อาจจะกลับมาทำให้ทุกอย่างยุ่งยากกว่าที่เป็นอยู่

ตั้งแต่วันนั้น น้ำฟ้ากลับมาให้ คีน ดูแลและเป็นที่ปรึกษาเหมือนเดิม คีนเป็นมือขวาของธารา คนที่เขาไว้ใจมากที่สุด และเป็นคนที่รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับค่ายมวยแห่งนี้

ธาราไม่คิดจะใส่ใจในตอนแรก คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องปกติ เพราะน้ำฟ้ากับคีนสนิทกันอยู่แล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป… บางอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

น้ำฟ้าใช้เวลากับคีนมากขึ้น พวกเขาพูดคุยกันแทบตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว และที่สำคัญ… เธอแทบจะไม่มองเขาแบบเดิมอีกเลย

เธอไม่ได้เลี่ยงเขา แต่เธอกลับทำเหมือนทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นไม่มีความหมาย

เธอยังคงพูดคุยกับเขาอย่างเป็นทางการ ยังคงรักษาระยะห่าง ไม่มีสายตาลึกซึ้ง ไม่มีคำพูดที่แฝงความหมาย และไม่มีอะไรที่ทำให้เขารู้สึกว่าเธอยังต้องการเขาอีก

และนั่นแหละ… ทำให้เขาเริ่มสงสัย

ทุกครั้งที่เขาเดินผ่านมาแล้วเห็นน้ำฟ้านั่งคุยกับคีน เธอดูสบายใจ ดูเป็นตัวเอง และดูเหมือนไม่มีอะไรค้างคาในใจ ผิดกับตอนที่อยู่กับเขา… ที่เธอมักจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตาเสมอ

ธาราไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ถามออกไปตรงๆ แต่ลึกๆ แล้ว เขาเริ่มไม่ชอบมันเลย

ไม่ชอบที่เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน

ไม่ชอบที่เธอกลับไปให้คีนเป็นคนที่เธอพึ่งพา ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันเคยเป็นเขา

และไม่ชอบที่หัวใจของเขาเริ่มจะไม่เป็นของตัวเอง…

ธารายืนกอดอกมองจากมุมหนึ่งของโรงยิม สายตาของเขาจับจ้องไปที่น้ำฟ้าและคีนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่มุมโต๊ะด้านใน คีนโน้มตัวไปข้างหน้า มือแตะแขนเธอเบาๆ ขณะที่น้ำฟ้ายิ้มบางๆ และพยักหน้ารับกับสิ่งที่เขาพูด 

ธาราขมวดคิ้วก่อนจะก้าวเข้าไปหาโดยไม่รู้ตัว

"คุยอะไรกัน?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ทำให้ทั้งสองชะงักไปเล็กน้อย

น้ำฟ้าหันมามองเขา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เรื่องงานค่ะ"

"งาน?" ธาราทวนคำ ดวงตาจับจ้องที่มือของคีนที่ยังวางอยู่บนโต๊ะใกล้กับเธอ "แล้วทำไมต้องให้คีนเป็นคนดูแล?"

น้ำฟ้าเลิกคิ้วกับคำถามนั้น ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ราวกับมองว่าเขากำลังพูดเรื่องไร้สาระ

"คีนเป็นมือขวาของคุณ ธารา" เธอเอ่ยพลางเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายๆ "เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอคะ ที่ฉันจะให้เขาช่วยให้คำปรึกษา?"

ธารายังมองเธอไม่วางตา รู้สึกเหมือนกำลังถูกท้าทายทางอ้อม

คีนมองระหว่างทั้งสองคน ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยและตัดสินใจพูดขึ้นมา "เฮียมีอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ฉันก็แค่สงสัย" ธาราตอบช้าๆ "เมื่อก่อนเรื่องพวกนี้ น้ำฟ้าถามฉันเองตลอด"

น้ำฟ้าหัวเราะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีแววเย้ยหยันปนอยู่เล็กน้อย "เมื่อก่อนน่ะเหรอ? อืม… แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าถามคีนสะดวกกว่าน่ะค่ะ"

ธาราเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าทำไมประโยคสั้นๆ นั้นถึงทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเข้าเต็มแรง

"งั้นก็เชิญ" เขากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

แต่น้ำฟ้ากลับมองตามเขาไปอย่างรู้สึกสะใจ… และเจ็บปวดไปพร้อมกัน

น้ำฟ้าถือแฟ้มตัวอย่างงานของเธอ เดินตรงไปยังห้องทำงานของธาราด้วยท่าทีปกติ เธอแค่ต้องเอาแบบดีไซน์ชุดกีฬามาให้เขาตรวจสอบ ตามหน้าที่ของเธอแค่นั้น

แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป…

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ

ผู้หญิงคนนั้น…

เธอจำได้ดี "โมนา" อดีตแฟนสาวของธารา คนที่เคยเป็นข่าวกับเขาเมื่อปีก่อน และตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา มือบางแตะอยู่ที่แขนของธารา ดวงตาคู่นั้นมองเขาด้วยแววออดอ้อน

"ธารา… เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?" เสียงหวานของโมนาเอ่ยขึ้นแผ่วเบา