ไม่มีสถานะ ไม่มีพันธะ

หลังจากคืนนั้น ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ น้ำฟ้ายังคงทำหน้าที่ของเธอ ศึกษาการออกแบบชุดกีฬาตามที่ได้รับมอบหมายจากภูวิน ส่วนธาราก็ยังคงเป็นเจ้าของค่ายมวยที่จริงจังกับงานของตัวเอง

ไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ไม่มีคำว่ารัก ไม่มีคำสัญญา ทุกอย่างเป็นไปอย่างเงียบงันที่ทั้งสองต่างก็ยินยอมรับมันโดยไม่ต้องเอ่ยปาก

แต่กระนั้น… ก็ไม่เคยมีครั้งเดียว

ทุกครั้งที่สายตาสบกัน ทุกครั้งที่มือสัมผัสกันโดยบังเอิญ มีบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้ความเงียบงันนั้น บางครั้งระหว่างที่น้ำฟ้ายืนร่างแบบเงียบๆ ธาราก็จะเดินเข้ามาใกล้ มองเธอด้วยสายตาที่เธอรู้ดีว่าหมายถึงอะไร

บางคืน หลังจากที่ทั้งสองต่างแยกย้ายกันไปทำงานมาทั้งวัน น้ำฟ้าก็จะพบว่าตัวเองถูกตรึงอยู่กับผนังห้อง ซุกอยู่ในอ้อมแขนของธารา ลมหายใจร้อนกระซิบอยู่ข้างใบหู ริมฝีปากคุ้นเคยแนบลงมาโดยที่ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ

และเมื่อความต้องการถูกเติมเต็ม เขาก็จะถอยออกไปอย่างเงียบๆ

ไม่มีการถามหาความหมาย ไม่มีข้อผูกมัด มีเพียงแรงดึงดูดที่รุนแรงเกินกว่าที่ทั้งคู่จะต้านทานได้

กลางวันพวกเขาคือคนรู้จักที่ร่วมงานกัน กลางคืนพวกเขาคือสิ่งที่ไม่มีชื่อเรียก...

น้ำฟ้ารู้ดีว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้ แต่เธอเองก็ไม่เคยเป็นฝ่ายผลักไสเขาออกไป

และธาราเองก็ไม่เคยหยุด…

窗体顶端

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน นานพอที่เรื่องราวบางอย่างจะเริ่มเล็ดลอดออกไป แม้จะไม่มีใครเคยเห็นด้วยตาตัวเอง แต่สายตาของคนรอบข้างก็ไม่ได้โง่ พวกเขาเริ่มสังเกตความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกของธาราและน้ำฟ้า

เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นในโรงอาหารของค่าย นักมวยหลายคนแอบกระซิบกันเบาๆ เมื่อเห็นน้ำฟ้าเดินผ่านมา บางคนแค่หรี่ตามองเธอ บางคนถึงกับหัวเราะคิกคักราวกับรู้เรื่องอะไรบางอย่าง

น้ำฟ้าทำเป็นไม่สนใจ เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเธอเองก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องอธิบาย ไม่มีสถานะ ไม่มีพันธะ และไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง

แต่วันหนึ่ง เรื่องราวเหล่านั้นก็มาถึงหูธารา

ในช่วงบ่าย หลังจากการฝึกซ้อมเสร็จ นักมวยบางคนพูดแซวกันเสียงดังจนธาราได้ยินเข้า

"เฮียธารานี่ไม่เบานะ นอกจากดูแลค่ายมวย ยังดูแลดีไซเนอร์ส่วนตัวด้วยนี่"

"คงไม่ได้แค่ดูงานล่ะมั้ง ฮ่าๆ"  ไม่ใช่ทุกคนที่นี่ ที่จะเข้ากับน้ำฟ้าได้

ธาราเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร ดวงตาคมกริบตวัดมองคนที่พูดด้วยแววตานิ่งเฉียบ บรรยากาศรอบตัวเงียบลงทันที

"ไม่มีอะไรทั้งนั้น" เสียงของเขาราบเรียบแต่หนักแน่น "ทุกคนอยู่ที่นี่เพื่อทำงาน จำไว้ให้ดี"

ความเงียบงันครอบคลุมไปทั่วห้อง เสียงนินทาหยุดลงทันที บางคนก้มหน้าหลบสายตา บางคนแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ก่อนที่ทุกคนจะสลายตัวไปในที่สุด

แต่น้ำฟ้ากลับรู้สึกเหมือนถูกมีดบางๆ บาดลงกลางใจ

เธอเข้าใจดีอยู่แล้วว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ ว่ามันเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากแรงดึงดูด ไม่ใช่ความผูกพัน แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นออกมาต่อหน้าคนอื่น มันกลับทำให้เธอเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง ธาราเองก็กำลังมองเธออยู่ แต่สายตานั้นกลับอ่านไม่ออก

เธอไม่พูดอะไร ไม่แสดงอาการผิดหวัง ไม่แม้แต่จะเถียงหรือประชดประชัน เพราะเธอเลือกมันเอง และถ้าเลือกแล้ว… ก็ต้องยอมรับให้ได้

เธอแค่หัวเราะเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และธาราก็ไม่ได้รั้งเธอไว้...

เสียงประตูห้องนอนเปิดออก น้ำฟ้าก้าวออกมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ลอยมากระทบจมูก ธารานั่งเอนตัวพิงพนักโซฟา ตาจ้องอยู่ที่จอทีวี แต่สมองกลับไม่ได้จดจ่อกับภาพตรงหน้า

ปลายหางตาเหลือบไปเห็นร่างเพรียวในเงาสลัว น้ำฟ้าอยู่ในชุดบอดี้สูทลายลูกไม้สีดำ กางเกงยีนส์เอวสูงรัดรูป โชว์สัดส่วนทุกจุดให้เด่นชัดจนธารารู้สึกเหมือนโดนต่อยเข้าที่ลำตัวเต็มแรง

เขาขมวดคิ้วทันที รู้สึกไม่ชอบใจอย่างไม่มีเหตุผล

“จะไปไหน” เสียงทุ้มถาม น้ำเสียงไม่ได้แข็ง แต่ก็ไม่ได้นุ่มนวล

น้ำฟ้าเหลือบมองคนที่ถาม ก่อนยกมือเสยผมยาวของตัวเองขึ้นรวบลวก ๆ แววตาเจ้าเล่ห์เจือรอยยิ้มขี้เล่น “ไปผับ”

ธาราเม้มปากแน่น พยายามสะกดอารมณ์ ไม่อยากเป็นคนงี่เง่า แต่แม่ง...ชุดนั้นมันเกินไป

สายตาคมกวาดมองตั้งแต่ไหล่เปลือยเปล่าของน้ำฟ้าลงมาถึงเอวคอดกิ่วกับช่วงขาเรียวยาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงยีนส์รัดรูป

“ไปกับใคร” เขาถามเสียงขรึม

“เพื่อน” น้ำฟ้ายักไหล่ รู้ว่าธารากำลังหงุดหงิด แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ หยิบลิปสติกขึ้นมาเติมสีปากตรงหน้ากระจกใกล้ประตู

ธาราละสายตาจากจอทีวี ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้าวเข้ามาใกล้จนช่องว่างระหว่างกันแทบหายไป กลิ่นน้ำหอมของน้ำฟ้ายิ่งชัดขึ้น

“เปลี่ยนชุด” เขาพูดเสียงต่ำ

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนหันมาประสานสายตา “ทำไม? นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ”

เขากัดกรามแน่น มือกำหมัดข้างตัว “รู้”

“ถ้ารู้ก็อย่ายุ่ง” น้ำฟ้าขยิบตาให้ยิ้ม ๆ ก่อนจะก้าวผ่านธาราไป แต่กลับถูกรั้งข้อมือไว้

ธาราไม่พูดอะไร แค่มองสบตาน้ำฟ้าอยู่อย่างนั้น มันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าควรเรียกว่าหวงหรือแค่หงุดหงิดที่ควบคุมอะไรไม่ได้เลย

แต่สุดท้าย...เขาก็ต้องปล่อยมือ

น้ำฟ้าหลุดออกจากการเกาะกุม เดินไปสวมรองเท้าโดยไม่หันกลับมามอง “ไม่ต้องรอนะ”

เสียงปิดประตูดังขึ้น ทิ้งให้ธารายืนอยู่กลางห้อง กรามยังคงขบแน่น ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา

คืนนี้เขาคงดูทีวีต่อไม่รู้เรื่องอีกแล้ว

รถสปอร์ตคันหรูจอดนิ่งอยู่ในเงามืด หน้าผับที่เสียงเพลงดังกระหึ่ม ผู้คนผลัดกันเดินเข้าออก บ้างหัวเราะ บ้างกอดคอกันเมามาย แต่ทั้งหมดไม่มีใครอยู่ในสายตาของธารา

เขานั่งอยู่ในรถ มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย อีกข้างเคาะเบา ๆ บนหน้าขาตัวเองเป็นจังหวะ ขากรรไกรขบแน่น ทุกครั้งที่สายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายที่เดินออกมาพร้อมผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่ ธาราก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ไม่ดี

แล้วเธอก็ออกมา

น้ำฟ้าในชุดบอดี้สูทลายลูกไม้สีดำ กางเกงยีนส์เอวสูง ผมยาวสยายเล็กน้อยจากการแดนซ์ เสียงหัวเราะของเธอแว่วมาให้ได้ยิน พร้อมกับเพื่อนที่เดินตามกันออกมา

ธาราไม่รู้ตัวเลยว่ากำพวงมาลัยแน่นขนาดไหน จนกระทั่งเสียงกริ๊กของกระดูกนิ้วดังขึ้นถึงได้ผ่อนแรง

เธอกำลังจะขึ้นรถแท็กซี่

ธาราเปิดประตูลงจากรถทันที เดินตรงไปโดยไม่สนใจว่าใครจะมองหรือคิดยังไง เขาแทรกตัวเข้ามาหาน้ำฟ้า มือคว้าข้อมือเธอไว้แน่น

“กลับ” คำสั้น ๆ ที่ออกจากปากเขา ไม่ใช่คำขอร้อง แต่เป็นคำสั่ง

น้ำฟ้าหันมามองคนตรงหน้า ตกใจกับการปรากฏตัวของเขา “คุณ? มาทำอะไรที่นี่?”

“มารับ”

น้ำฟ้าหลุดหัวเราะในลำคอ “ฉันไม่ได้บอกให้มารอนะ”

ธาราขบกรามแน่นกว่าเดิม “ฉันก็ไม่ได้ขออนุญาตว่าจะมา”

แววตาของเขามันจริงจังจนทำให้น้ำฟ้าต้องถอนหายใจ “ฉันกลับเองได้”

“ไม่ต้อง” ธาราไม่สนว่าเธอจะพูดอะไร เขาออกแรงดึงข้อมือเธอเล็กน้อย “ขึ้นไปบนรถ”

“ธารา—”

“น้ำฟ้า อย่าดื้อ”

เธอชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะเบ้ปากเหมือนรำคาญ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขัดขืน ธาราเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่งโดยไม่ปล่อยมือจากข้อมือเล็กเลยสักวินาทีเดียว

คืนนี้...เขาไม่ปล่อยให้เธอไปกับใครหน้าไหนทั้งนั้น

รถแล่นไปตามถนนยามค่ำคืน บรรยากาศในรถเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจของคนสองคนที่ดังแผ่ว ๆ

น้ำฟ้านั่งไขว่ห้าง มือเรียววางอยู่บนหน้าขาตัวเองอย่างสบาย ๆ ราวกับไม่รู้ตัวเลยว่าใครบางคนที่นั่งข้าง ๆ กำลังขบกรามแน่น มือหนาจับพวงมาลัยจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา

บอดี้สูทลูกไม้สีดำที่เธอใส่ มันแนบชิดไปทุกส่วน ลายลูกไม้ที่บางเบาทำให้เห็นผิวเนียนล่อตาล่อใจ กางเกงยีนส์รัดรูปขับให้ช่วงขาดูเรียวยาว และที่แย่ที่สุดคือเธอดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

“เธอจงใจหรือเปล่า?” ธาราถามเสียงต่ำ

น้ำฟ้าหันมามอง “อะไร?”

“ชุดนี้” เขาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนหันกลับไปที่ถนน

เธอยิ้มขำ “ฉันแต่งให้ตัวเองดูดี ไม่ได้แต่งให้ใคร”

“แต่มันทำให้ฉันแทบบ้า”

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ ไม่ทันได้ตอบอะไร รถก็เลี้ยวเข้าค่ายมวย ธาราเหยียบเบรกแรงกว่าปกติ รถหยุดนิ่งก่อนที่เขาจะดับเครื่องยนต์

เงียบ...

น้ำฟ้ากำลังจะเปิดประตู แต่ข้อมือเล็กกลับถูกดึงไว้ เธอหันกลับมาเจอกับดวงตาคมที่มืดลึกจนทำให้หัวใจเต้นแรง

“ธารา...”

ธาราไม่ได้พูดอะไร มือหนาเอื้อมมาแตะปลายคางของเธอ เชยขึ้นให้เงยหน้ามองตรง ๆ

“ฉันทนไม่ไหวตั้งแต่เธอออกจากห้องแล้ว”