ความรู้สึกที่ไม่มีชื่อเรียก

น้ำฟ้ายืนนิ่งอยู่หน้าประตู มือที่ถือแฟ้มเริ่มกำแน่นขึ้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไร—หรือจริงๆ แล้วเธอรู้… แต่เธอแค่ไม่อยากยอมรับมัน

ธาราไม่ได้ดึงมือกลับ ไม่ได้ผละออกจากโมนาทันที นั่นอาจเป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอกระตุกแรงที่สุด

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะก้าวเข้าไปวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเบาๆ

"นี่ค่ะ ตัวอย่างงาน ฉันเอามาให้คุณตรวจสอบ" น้ำเสียงของเธอราบเรียบจนน่าตกใจ

ธาราหันขวับมาทันทีเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเธออยู่ที่นี่ ดวงตาของเขามีแววผิดแปลกไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร น้ำฟ้าก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

"ถ้ายังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ"

เธอไม่แม้แต่จะรอให้เขาตอบกลับ เดินออกไปโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย

…เพราะเธอกลัวว่าถ้ามอง เธออาจจะไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป

น้ำฟ้าขับรถ กลับไปคอนโดเธอช่วงดึกคืนนั้น โดยเอารถที่เขาให้เธอไว้ใช้ไป แค่ไปสงบสติตัวเอง ระยะทางเกือบเจ็ดสิบกิโล 

  (บนถนน – เวลาห้าทุ่มกว่า)

เสียงเครื่องยนต์ดังแผ่วเบา ขับเคลื่อนไปตามถนนที่ทอดยาวไร้รถสวน น้ำฟ้านั่งหลังพวงมาลัย สายตาจดจ่ออยู่กับเส้นทางข้างหน้า แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

เธอไม่ได้ร้องไห้… แต่มันเจ็บแปลบในอกแบบที่อธิบายไม่ได้

เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้? ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่เธอกับธาราทำมันไม่ได้มีชื่อเรียก ไม่เคยมีสัญญา ไม่มีคำว่า ‘เรา’ แล้วทำไมถึงเจ็บ?

เธอกดปุ่มเปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมเย็นยามดึกปะทะใบหน้า หวังว่ามันจะช่วยให้หัวสมองโล่งขึ้น

ธาราไม่ได้ไล่ตามเธอออกมา ไม่ได้รั้งไว้ และนั่นทำให้เธอแน่ใจว่า… เธออาจจะไม่ได้สำคัญกับเขาเลยจริงๆ

เธอแค่ต้องการ ‘พื้นที่’

ขอแค่สักที่ ที่เธอจะได้อยู่กับตัวเองโดยไม่ต้องเห็นหน้าเขา ได้หายใจลึกๆ โดยไม่ต้องได้ยินเสียงทุ้มที่คอยกวนใจเธอมาหลายเดือน

คอนโดของเธออยู่ไกลจากค่ายมวยเกือบเจ็ดสิบกิโลเมตร เป็นระยะทางที่เธอขับมาโดยไม่คิดอะไร นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอกลับไปที่นั่น ไม่ใช่เพราะต้องการหนี… แต่เธอแค่อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว

แต่แม้จะหนีมาไกลขนาดนี้ หัวใจของเธอก็ยังไม่สามารถหนีไปจากธาราได้อยู่ดี…

(ค่ายมวย – เวลาห้าทุ่มครึ่ง)

ธารายืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องทำงาน มองออกไปยังถนนด้านนอกที่ว่างเปล่า ร่างสูงยืนนิ่ง คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นตั้งแต่ได้ยินเสียงรถของเธอแล่นออกไปจากค่าย

น้ำฟ้าไปแล้ว… ขับรถคันที่เขาให้เธอไว้ใช้ และมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งในยามดึก

เธอไม่ได้บอกอะไรเขาสักคำ แค่พูดจบแล้วหันหลังเดินออกไปแบบไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา

เขาควรจะปล่อยไปใช่ไหม?

แต่ทำไม… ใจมันถึงไม่ยอมปล่อย?

"เฮีย…" เสียงของคีนดังขึ้นที่หน้าประตูห้องทำงาน "น้ำฟ้าไปแล้วนะ?"

ธาราไม่ตอบ เพียงแค่หันกลับมาเผชิญหน้ากับมือขวาของตัวเอง

คีนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น "เฮียไม่คิดจะตามเธอไปเหรอ? นี่ก็ดึกมากแล้วนะ"

ธาราเลื่อนสายตาไปมองแฟ้มเอกสารที่น้ำฟ้าวางทิ้งไว้บนโต๊ะ ความรู้สึกบางอย่างในอกมันอึดอัดจนแทบระบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

"แล้วฉันต้องไปทำไม?" เขาถามเสียงเรียบ แต่คีนกลับยิ้มมุมปาก

"ผมว่าจริงๆ เฮียก็รู้อยู่แล้วนะครับ ว่าทำไม"

คำพูดนั้นทำให้ธาราเม้มปากแน่น ความเงียบปกคลุมบรรยากาศรอบตัวเขา

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไง…

แต่สิ่งเดียวที่เขารู้ตอนนี้คือ ไม่ว่าน้ำฟ้าจะขับรถไปไกลแค่ไหน เธอหนีเขาไปได้แค่ร่างกาย แต่เธอไม่มีวันหนีไปจากใจของเขาได้เลย…

(ค่ายมวย – เที่ยงคืนกว่า)

ธารายืนกดเบอร์โทรศัพท์ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก ปลายสายดังอยู่นานจนในที่สุดก็มีเสียงงัวเงียตอบกลับมา

"มีอะไรโทรมาดึกขนาดนี้วะ?" เสียงของ ภูวิน เต็มไปด้วยความสงสัย

"น้ำฟ้าอยู่ที่ไหน?" ธาราไม่อ้อมค้อม เอ่ยถามตรงๆ

"หา? น้ำฟ้า? แล้วมาถามฉันทำไม? เวลานี้น้ำฟ้าควรอยู่กับแกไม่ใช่เหรอ"

"นายเป็นคนพาเธอเข้ามาทำงาน นายต้องรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ภูวินจะถอนหายใจออกมาเบาๆ "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ นายถึงถามหาน้ำฟ้า?"

ธาราเม้มปากแน่น เขาไม่ได้อยากอธิบายอะไรมากไปกว่านี้

"ฉันแค่ต้องการรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน" น้ำเสียงของเขาเรียบ แต่แฝงความกดดันบางอย่างที่ทำให้คนฟังรับรู้ได้ว่าเขาไม่อยากเล่นเกมนี้

"ฉันเดาว่าเธออาจจะกลับคอนโด" ภูวินตอบ "แต่นายจะไปหาทำไม? น้ำฟ้าจะไปไหนก็เรื่องของเธอมั้ยวะ"

"..."

ธาราไม่ตอบ เขาแค่กดตัดสาย ก่อนจะคว้ากุญแจรถของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป

เขาไม่มีเวลามานั่งอธิบายให้ภูวินเข้าใจ

เขามีแค่ความรู้สึกเดียวตอนนี้—

เขาต้องไปหาเธอให้เจอ

หลังจากวางสายจากภูวิน ธาราไม่รอช้า ไม่ถึงนาทีข้อความแจ้งที่อยู่ของน้ำฟ้าก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอมือถือของเขา

"คอนโด Ciel Luxe Residence ชั้น 18 ห้อง 1805"

ธารายืนมองหน้าจออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก

เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงร้อนรนขนาดนี้ เขาแค่รู้ว่า… ถ้าไม่ไปหาเธอตอนนี้ เขาคงไม่มีทางหลับลงแน่

มือหนากำกุญแจรถแน่น ก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเอง สตาร์ทเครื่อง แล้วพุ่งออกไปบนถนนที่เงียบสงบยามดึก

คืนนี้… เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนอีกแล้ว

窗体顶端

窗体底端

เสียงเครื่องยนต์ดังก้องไปตามถนนโล่งยามดึก ไฟหน้ารถตัดผ่านความมืด สะท้อนเป็นแสงสีขาวทอดยาว ธารากำพวงมาลัยแน่น เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่หัวใจเต้นแรงจนเขาเองยังรู้สึกได้

เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายเพราะใครแบบนี้มาก่อน

แต่คืนนี้... แค่คิดว่าน้ำฟ้าอยู่คนเดียว แค่คิดว่าเธออาจจะกำลังคิดอะไรที่เขาไม่มีวันเข้าใจ มันก็ทำให้เขาอยู่เฉยไม่ได้

"บ้าชะมัด..." เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเหยียบคันเร่งหนักขึ้น

—30 นาทีผ่านไป—

(Ciel Luxe Residence – หน้าคอนโดของน้ำฟ้า)

รถคันหรูจอดสนิทตรงหน้าคอนโด ธาราเปิดประตูลงมาอย่างเร่งรีบ ดวงตาคมมองขึ้นไปยังตึกสูง รู้สึกหงุดหงิดที่มันใช้เวลานานเกินไปกว่าจะมาถึง

เขาตรงไปที่ล็อบบี้ บอกชื่อ และขอขึ้นไปชั้น 18 เจ้าหน้าที่มองเขาอย่างลังเลเล็กน้อย แต่เพราะรัศมีความกดดันของเขามันหนักเกินไป พวกนั้นเลยไม่กล้าห้าม

เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อประตูเปิดออกที่ชั้น 18

ธาราก้าวออกมา เดินตรงไปยังห้อง 1805 โดยไม่ลังเล

มือหนายกขึ้นเคาะประตูแรงๆ "น้ำฟ้า เปิดประตู!"

เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบกลับ ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าเดินมาที่หน้าประตู

คิ้วเข้มขมวดแน่น เขาเคาะอีกครั้ง คราวนี้หนักกว่าเดิม

"น้ำฟ้า ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนั้น เปิดเดี๋ยวนี้!" เสียงทุ้มกดต่ำ แต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดและร้อนรน

ด้านในยังคงเงียบสนิท...

ธาราสูดหายใจลึก พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะยกมือเคาะอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเคาะ เสียงคลิกของลูกบิดก็ดังขึ้น

ประตูเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างของน้ำฟ้ายืนอยู่ตรงนั้น

เธอสวมชุดนอนบางเบา ใบหน้ายังดูเรียบเฉย แต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

"คุณมาทำไม?" น้ำเสียงเธอเย็นชา และสีหน้าดูตกใจเล็กน้อย

แต่ธาราไม่ได้สนใจ เขากวาดตามองเธอเร็วๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่รอให้เธออนุญาต

"ฉันควรเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า ว่าทำไมต้องหนี?"

น้ำฟ้าหัวเราะเบาๆ พร้อมส่ายหัว "ฉันไม่ได้หนี ฉันแค่กลับมาที่ของฉัน"

"แล้วทิ้งฉันไว้แบบนั้น?" ธาราถามเสียงเข้ม

เธอชะงัก มองเขานิ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว "มันก็ไม่ต่างอะไรจากที่คุณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่คะ"

ธาราหลับตาลง พยายามสะกดอารมณ์ แต่สุดท้ายก็เดินเข้ามาประชิด คว้าข้อมือเธอไว้แน่น

"อย่าพูดแบบนั้น" เสียงเขาต่ำลงกว่าเดิม สายตาทิ่มแทงเข้าไปในดวงตาของเธอ "ฉันไม่เคยคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

น้ำฟ้าสบตาเขา ก่อนจะแค่นหัวเราะเบาๆ "แต่คุณก็เลือกที่จะไม่พูดถึงมัน"

ธาราเงียบไป... เพราะเธอพูดถูก

เขาไม่เคยพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้... ตอนที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา มองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด เขารู้แล้วว่าเขาจะปล่อยให้เธอหนีไปอีกไม่ได้

มือหนาค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจับแก้มเธอไว้ น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถอยหนี

"กลับไปกับฉัน" เขาเอ่ยช้าๆ มั่นคง

น้ำฟ้าหลุบตาลง ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ "แล้วถ้าฉันไม่กลับล่ะ?"

ธารามองเธอ ก่อนจะก้มลงกระซิบใกล้ๆ

"งั้นฉันจะอยู่ที่นี่... จนกว่าเธอจะยอมกลับเอง"