เจ้าของโชว์รูมรถยนต์ส่งยิ้มทักทายก่อนรับไหว้พี่เบ็ตตี้ขณะเดินออกมาต้อนรับพวกเธอทั้งสี่ เกวลีเปิดยิ้มกว้างรีบทำความเคารพน้าสาวซึ่งเป็นเจ้าของโชว์รูม น้าสุภาคือน้องสาวเพียงคนเดียวของมารดาและเป็นคนที่ผลักดันเธอเข้าสู่วงการเพลงผ่านทางพี่เบ็ตตี้เพื่อนรุ่นน้องร่วมสถาบันนั่นเอง
“สวัสดีครับพี่สุภา ไม่เจอกันนานแค่ไหนพี่ก็ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” เบ็ตตี้ทำตาเล็กตาน้อยเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรุ่นพี่เบา ๆ
“ไม่ต้องมาหยอดคำหวานใส่พี่เลยเบ็ตตี้ เธอต่างหากที่ดูดีไม่มีเปลี่ยน ไม่แก่ขึ้นเลยนะจ๊ะคุณผู้จัดการดารา” สุภาพรเอ่ยพลางหัวเราะพลาง
“สมัยนี้ใครจะมายอมแก่กันง่าย ๆ ละครับคุณพี่ ศูนย์ความงามโบทงโบท็อกซ์มีเปิดกันให้เกลื่อนทั่วทุกหัวมุมถนน...แต่ผมคงยังไม่จำเป็นต้องพึ่งมือหมอถ้าหลานสาวพี่จะไม่ดื้อขนาดนี้นะครับ” เบ็ตตี้อดเหน็บหลานสาวรุ่นพี่ไม่ได้
“สรุปว่าเป็นความผิดของกรีนอีกแล้วเหรอเนี่ย” เกวลียกไหล่เบา ๆ
“ตกลงจะยืนตากแดดคุยกันอีกนานไหมคะพี่เบ็ตตี้ ผิวกีย่าไม่ได้หนาทนแดดทนฝนอย่างคนบางคนหรอกนะคะ” กันยาปลายตามองเกวลีพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อยก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาตำหนิของผู้จัดการส่วนตัว
“อย่างนั้นพี่ว่าพาสี่สาวไปพักในห้องรับรองก่อนดีกว่านะจ๊ะเบ็ตตี้แล้วเราค่อยไปเช็คเวทีด้วยกัน”
สุภาพรเอ่ยพลางสบตาเพื่อนรุ่นน้องแสดงความอ่อนโยนสื่อความหมายว่าเธอเข้าใจและไม่ถือโกรธหญิงสาวแล้วจึงเป็นฝ่ายเดินนำทั้งห้าตรงไปยังห้องพักที่ทางโชว์รูมจัดเตรียมไว้ให้เป็นห้องพักของศิลปินในขณะที่ผู้จัดการหนุ่มหันไปส่งสายตากำราบกันยานักร้องในสังกัดอีกรอบจึงสะบัดหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยและก้าวตามสาวรุ่นพี่ไปติด ๆ โดยมีสี่สาวเดินตามกันไปเป็นขบวนท่ามกลางสายตาสนใจของบรรดาลูกค้าและพนักงานของโชว์รูม บางคนเปิดยิ้มร่าส่งให้ศิลปินทั้งสี่พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นเก็บภาพของพวกเธอ
เกวลีกวาดสายตามองต้นซากุระประดิษฐ์หลายต้นที่ถูกขนมาประดับโดยรอบโชว์รูมพลางแอบนึกค่อนขอดคอนเซ็ปท์ของงานวันนี้ในใจแม้ว่าอีกใจหนึ่งจะเข้าใจว่ารถที่ขายเป็นค่ายรถแบรนด์ดังของญี่ปุ่นแต่ใช่ว่าเธอจะอคติกับความเป็นญี่ปุ่น เธอแค่อยากเห็นการจัดงานอย่างมีเอกลักษณ์ของความเป็นไทยมากกว่าจะเห็นคนไทยให้การสนับสนุนชีวิตวัฒนธรรมของคนต่างชาติแทนการอนุรักษ์วิถีชีวิตแบบไทยเท่านั้นเอง
เธอไม่ได้เดินตามเพื่อนร่วมวงเข้าไปในห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้แต่กลับเดินเลยไปด้านหลังอาคารอย่างคนชำนาญทางเพราะความที่เป็นหลานสาวเจ้าของโชว์รูม ทีมงานกำลังเซ็ตเวทีกันให้วุ่นวาย ลานตรวจเช็คสภาพรถถูกปรับพื้นที่ใช้เป็นที่ตั้งโต๊ะจีนเกือบร้อยเต็มแน่นขนัดไปทั้งบริเวณ
“มายืนเตร่อะไรแถวนี้ฮะยายเด็กแสบ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายด้วยความเอ็นดูในตัวหญิงสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ลำพัง
“พี่กาย!! โอ๊ย...กลับมาอยู่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่มีใครบอกกรีนเลยสักคนฮะ พ่อกับแม่ปิดข่าวพี่กายเงียบกริบเลยนะ”
เกวลีหมุนตัวหันกลับมากระโดดกอดคอพี่ชายตัวลอยด้วยความดีใจ คาดไม่ถึงว่าจะได้พบพี่ชายซึ่งปกติจะประจำการอยู่ที่ค่ายสุรสีห์จังหวัดกาญจนบุรีทำให้ไม่ค่อยได้พบกันบ่อยนักด้วยเวลาว่างที่มักจะไม่ค่อยตรงกันทำให้พวกเธอพี่น้องแทบจะไม่ได้เจอกันเลย
“พ่อกับแม่ยังไม่รู้ต่างหากว่าพี่กลับมาแล้ว พอดีพี่มาทำธุระด่วนให้นายที่กรุงเทพเมื่อวานพอรู้จากน้าสุภาว่าเรากับเพื่อนมีงานที่โชว์รูมแล้วจะกลับไปค้างคืนกับพ่อแม่ พี่เลยขออนุญาตนายลาพักร้อนมาเยี่ยมบ้านและอยู่รอรับน้องกลับบ้านพร้อมกันด้วยเลยไง”
กฤตินยิ้มเอ็นดูขณะเอ่ยและกวาดสายตากวาดมองใบหน้าเนียนสวยตกแต่งอย่างประณีตของน้องสาวเพียงคนเดียวด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ เกวลีเรียนเก่งและมีความสามารถ กล้าแสดงออกมาแต่เล็กทำให้น้องสาวเป็นที่รักของพ่อแม่รวมทั้งตัวเขามาแต่ไหนแต่ไร
รอยยิ้มสดใสไม่เคยจางจากริมฝีปากได้รูปนี้เลย เธอชั่งน่ารักน่าเอ็นดูเสมอในสายตาของครอบครัว แม้จะเป็นคนโผงผางพูดจาขวานผ่าซากแต่ก็เป็นเด็กนิสัยดี อ่อนโยน มีน้ำใจจนเป็นที่รักของคนแถวบ้านก่อนที่เหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้นจะเกิดขึ้น…
ตราบาปที่ไม่สมควรแปดเปื้อนลงบนชีวิตสมบูรณ์แบบของเกวลีถ้าไม่ใช่เพราะความไม่เอาไหนของคนเป็นพี่เช่นเขา ไม่สมควรจริง ๆ แค่เพียงวันนั้นเขาไม่เมาจนไร้สติเกวลีซึ่งกำลังเป็นห่วงมารดาก็คงไม่ต้องตัดสินใจขับรถออกไปด้วยตนเองกระทั่งต้องประสบอุบัติเหตุโหดร้ายที่เปลี่ยนสาวน้อยสดใสในอดีตให้กลายเป็นคนเงียบขรึมหวาดระแวงมองคนที่เข้ามาข้องเกี่ยวกับตัวเองในแง่ร้ายไว้ก่อนเสมออย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
“พี่กายลางานได้กี่วันนะ กรีนว่าจะชวนพ่อกับแม่ไปถือศีลที่วัดมเหยงค์สักสามวัน อยากให้พี่กายไปด้วยกันจัง” เกวลีเอ่ยชวนพี่ชาย
“สามวันเหรอ...ก็ดีเหมือนกันนะ พักนี้เรามีเรื่องบ่อย ๆ ทำบุญล้างซวยซะบ้างก็คงจะดี” กฤตินพยักหน้าหงึกหงักขณะที่คนเป็นน้องเบ้ริมฝีปากทำหน้าง้ำเงยขึ้นมองสบตาพี่
“พี่กายอ่ะ กรีนไม่ได้จะทำบุญล้างซวยสักหน่อย แค่อยากไปทำบุญครบรอบวันตายคุณแพรไหมอุทิศส่วนกุศลให้เธอต่างหาก”
“จริงสินะ...พี่ลืมไปสนิทเลย ปีนี้เป็นปีที่เท่าไหร่แล้วนะเนี่ย” กฤตินระบายลมหายใจเบา ๆ เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่ต้องเสียชีวิตเพราะเหตุการณ์ในอดีต
“ปีที่เจ็ดแล้ว...ไวจังเนอะ ถ้าคราวนั้นกรีนไม่ประมาทป่านนี้เธออาจแต่งงานมีลูกน่ารัก ๆ หลายคนแล้วก็ได้” ดวงตาเรียวหมองหม่นไปตามความรู้สึกสลดใจเมื่อนึกถึงแพรไหม
“ไม่เอาน่า...เดี๋ยวเราต้องขึ้นเวทีไม่ใช่เหรอ จะมาทำหน้าเศร้าแบบนี้ได้ยังไงฮะ ถ้าเกิดบรรดาแฟนคลับของเรามาเห็นเข้า เขาจะหมดสนุกไปด้วยซะเปล่า ๆ นะ” กฤตินโอบบ่าน้องพร้อมกับบีบไหล่เบา ๆ เป็นการปลอบประโลม
“...ถ้าอย่างนั้นกรีนเข้าไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า พี่กายนั่งรอกรีนกับน้าสุภานะ เอาไว้เราค่อยไปคุยกันที่บ้านคืนนี้แล้วกัน”
