“เอ่อ... ฉันก็ไม่แน่ใจขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ฉันเชื่อว่าเธอเข้าใจคำพูดของทุกคน และพยายามสื่อสารกลับด้วยสายตา...” เธอรู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน
“ผม... ผมจะรีบโทรไปเล่าให้คุณอเล็กซ์ฟัง... ถ้าเขาทราบ เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ” ชายหนุ่มยิ้มแย้มดีใจ ดวงตาสีเทาคล้ายจะดูแวววาวฉ่ำชื้นกว่าปกติ
รมิตาเองไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่ดูสุขุมรอบคอบอย่างเลขาฯ หนุ่มจะออกอาการลิงโลดได้ถึงขนาดนี้ แต่ที่ตกใจกว่านั้นคือคำพูดของแดเมียน
เขาทำท่าจะหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาเจ้านายหนุ่มอย่างจริงจังจนหญิงสาวต้องลนลานห้ามเอาไว้
“แต่มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้นะคะ ดิฉันว่าอย่าเพิ่งบอกคุณอเล็กซานเดอร์เลยจะดีกว่า ไว้รอให้เรามั่นใจมากกว่านี้ หรือรอให้อาการคุณคาซานดราดีขึ้นกว่านี้ก็คงจะไม่เป็นไร”
“จริงสิครับ... ผมมัวแต่ดีใจจนลืมตัว” ใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจเบาๆ
“ถ้ามันบังเอิญเป็นแค่การเข้าใจผิด จะทำให้คุณอเล็กซ์อารมณ์เสียเปล่าๆ” และคนที่จะโชคร้ายก็คือต้นตอของความเข้าใจผิดนั้นเอง
ชายหนุ่มหญิงสาวช่วยกันประคองร่างของคาซานดราเดินกลับมายังบริเวณด้านหน้าคฤหาสน์อย่างเชื่องช้า ทั้งคู่ตั้งใจว่าจะพาเธอกล
