บทที่ 3

พานเสี่ยวเหลียนอายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี และร่างกายของเธอสุกงอมราวยั่วยวนราวลูกท้อรสหวาน สัมผัสอันอบอุ่นเกิดขึ้น และปากของหลินเฟยก็แห้งผากทันที

“พี่เสี่ยวเหลียนหยุดล้อเล่นนะ ผม... ผมจะช่วยคุณได้ยังไง ถ้าพ่อแม่สามีของคุณรู้ พวกเขาจะไม่ฆ๋าผมตายเหรอครับ!”

หลินเฟยไม่เคยมีประสบการณ์การในการขัดขืนเช่นนี้มาก่อน เขาส่ายหน้าอย่างกับกลองป๋องแป๋ง

“เสี่ยวเฟยเด็กดี ไม่ต้องกังวล พี่จะไม่บอกใครเลย แค่ช่วยพี่สักครั้ง!”

“ถ้านายไม่รับปาก ฉันจะไปหาอาของนายแล้วบอกเธอว่านายทำอะไร...”

เมื่อเห็นว่าหลินเฟยปฏิเสธหัวชนฝา พานเสี่ยวเหลียนก็รู้สึกร้อนใจ เธอข่มขู่หลินเฟยอีกครั้ง

“อย่านะ ผม...ผมรับปากคุณก็ได้”

ทันทีที่หัวของหลินเฟยเริ่มร้อนขึ้น เขาก็เริ่มถอดกางเกงออก

แบบนี้ทำเอาพานเสี่ยวเหลียนมีความสุขสุด ๆ!

แต่เธอก็หยุดลงและพูดว่า: “อย่ารีบนะเสี่ยวเฟย นี่เป็นครั้งแรกของพี่ เจ้านั่นของนายน่ากลัวมาก เข้าไปแล้วมันจะไม่ทำให้พี่ตายใช่ไหม! ถ้าอาของเธอได้ยินมันจะไม่ดีนะ”

“เอาแบบนี้แล้วกัน สองวันนี้พ่อแม่สามีของพี่ไม่อยู่บ้าน พวกเขาไปที่อื่น”

“รอตอนดึก ๆ คนน้อยแล้ว นายมาหาพี่”

“เอาตามนี้แล้วกัน ทำเบี้ยวนัดล่ะ!”

พานเสี่ยวเหลียนจูบหลินเฟยอย่างแรง จากนั้น เธอก็จัดทรงผมของเธอ จากนั้นก็บิดก้นกลมของเธอเปิดประตูเดินออกไป

“เราจะทำยังไง ดีนะ…” หลินเฟยถึงกับเครียดหัวโต

ตอนนี้หลินเฟยก็อยากลิ้มรสความเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่อีกคนหนึ่งเป็นม่าย ถ้าเธอนอนกับเธอจริงๆ ถ้าถูกคนอื่นพบว่าเขาตีท้ายครัวล่ะก็ คงได้โดนกระทืบพอดี และคุณอาก็คงจะลำบากไปด้วยเหมือนกัน

แต่เมื่อเห็นพานเสี่ยวเหลียนเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไม่เห็นด้วย อีกฝ่ายก็จะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน!

มีหวังได้โดนตามตื้อทุกวันแหง่ ๆ!

หรือว่าคืนนี้เราต้องไปจริงๆ?

หลังจากถูกพานเสี่ยวเหลียนทารุณ หลินเฟยก็รู้สึกไม่สบายตัวกว่าเดิมราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด

“ให้ตายเถอะ แม่ม่ายจะเป็นไรไป? ในเมื่อมาถึงที่ขนาดนี้แล้ว ไม่นอนด้วยก็คงเสียเที่ยว!”

หลินเฟยกัดฟันและตัดสินใจในที่สุด

เขายังอยากรู้ว่าการเป็นลูกผู้ชายจริง ๆ รู้สึกยังไง!

หลังจากส่งพานเสี่ยวเหลียนออกไปแล้ว หลินเฟยก็เริ่มนั่งรอในคลินิก

รอจนมืดเพื่อไปพบพานเสี่ยวเหลียนอย่างลับ ๆ

พูดตามตรง หลินเฟยชอบจ้าวลู่ลู่มากกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับพานเสี่ยวเหลียนแล้วจ้าวลู่ลู่อายุน้อยกว่า เธออายุเท่ากับหลินเฟย แถมยังนุ่มนิ่มกว่าด้วย

น่าเสียดายที่หลินเฟยไม่สามารถนอนกับจ้าวลู่ลู่ได้ ดังนั้นความคิดของเขาจึงไร้ผล

แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบออกไปนอกประตู

“ให้ตายเถอะ อากาศร้อนจะบ้า ไม่รู้ว่าไอ้เจ้าหลินเฟยอยู่บ้านหรือเปล่า!”

“นี่ไม่ใช่เสียงของหัวหน้าหมู่บ้านจ้าวฟู่กุ้ยเหรอ? ทำไมเขาถึงตามมาตามหาเราล่ะ?”

หลินเฟยเชิดหูของเขา เพื่อให้ได้ยินอย่างชัดเจน

หลินเฟยไม่เชื่อว่าเขามาพบแพทย์ เพราะเมื่อจ้าวฟู่กุ้ยป่วย เขามักจะไปที่เมืองหรืออำเภอ ไม่ใช่มายังสถานที่ ทุรกันดารแบบนี้

หรือว่าจ้าวลู่ลู่บอกเขาเกี่ยวกับการเรื่องตอนที่เธอไปอาบน้ำที่แม่น้ำ? แล้วจ้าวฟู่กุ้ยก็มาที่นี่เพื่อชำระบัญชีเหรอ?

ภายใต้ความสงสัย จ้าวฟู่กุ้ยก็เดินเข้าไปในคลินิก

“สวัสดีครับหัวหน้าหมู่บ้าน” หลินเฟยกล่าวสวัสดีอย่างสุภาพ

“สวัสดีหัวหน้าหมู่บ้าน…” เมื่อได้ยินเสียงของหลินเฟย ถังรั่วเสวี่ยก็ทักทายเขาเช่นกัน

“เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อจะบอกคุณเรื่องหนึ่ง” จ้าวฟู่กุ้ยเหงื่อออกโชกและโบกมืออย่างไม่อดทน

“คลินิกของคุณไม่มีใบอนุญาตทางการแพทย์ และดำเนินกิจการอย่างผิดกฎหมาย จงปิดตัวในสามวันเถอะ”

หลังจากพูดจบ จ้าวฟู่กุ้ยก็รีบเดินออกจากคลินิก

“หัวหน้าหมู่บ้าน เดี๋ยวก่อน!” ทันใดนั้นหลินเฟยก็เริ่มวิตกกังวล เขาหยุดจ้าวฟู่กุ้ยและถาม

“ฉันกับพ่อเปิดคลินิกนี้มาสิบปีแล้ว ทำไมเมื่อก่อนยังดีอยู่เลย ทำไมจู่ ๆ ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดล่ะครับ?”

คลินิกนี้เป็นมรดกที่พ่อแม่ของหลินเฟยทิ้งไว้ และยังเป็นหนทางเดียวในการอยู่รอดของหลินเฟย หากคลินิกปิด แม้แต่ข้าวเขาก็ไม่มีให้กินด้วยซ้ำ

“ไม่ได้บอกมาก่อนเหรอ? การดำเนินการโดยไม่มีใบอนุญาตทางการแพทย์ถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย!”

“นี่ไม่ใช่ข้าคิดจะทำเองหรอกนะ ผู้นำเขตออกคำสั่งทีละระดับว่าคลินิกเล็ก ๆ ที่ไม่มีใบอนุญาตทั้งหมดในหมู่บ้านห้ามเปิด!”

“มันไม่มีประโยชน์ที่จะบอกข้าหรอก! หากเจ้ามีข้อขัดข้องใด ๆ ก็ไปร้องเรียนกับผู้นำเอง!”

จ้าวฟู่กุ้ยจ้องมองและพูดอย่างไร้ความอดทน จากนั้นก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง!

“ให้ตายเถอะ จ้าวลู่ลู่คงบอกเขาเรื่องการอาบน้ำแล้วขอให้เขามาแก้แค้นเราแน่ ๆ!”

หลินเฟยกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่เชื่อคำพูดของจ้าวฟู่กุ้ยสักคำ!

ก็แค่เห็นร่างกายของเธอทั้งหมดไม่ใช่เหรอ จ้าวลู่ลู่คนนี้ใจแคบชะมัดเลย!

คลินิกไม่เปิด เขาจะหาเงินยังไงล่ะ?

“เสี่ยวเฟย ไม่ต้องกังวล หัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้บอกว่าเราต้องการใบอนุญาตทางการแพทย์เหรอ? ทำไมคุณไม่ขอล่ะ?”

ถังรั่วเสวี่ยเกลี่ยกล่อมด้วยเสียงแผ่วเบา

“ทักษะทางการแพทย์ที่ยังอ่อนหัดแบบนี้ ผมสามารถขอใบอนุญาตทางการแพทย์ได้เหรอครับ”

ใบหน้าของหลินเฟยห่อเหี่ยว จะว่าไป แม้แต่ตัวอักษรเขาก็รู้จักแค่ไม่กี่ตัว

“ยังเหลือเวลาอีกสามวัน อ่านหนังสือทางการแพทย์เพิ่มเติมและทำแบบทดสอบ หากล้มเหลวค่อยว่ากัน”

ถังรั่วเสวี่ยกล่าว

“ตกลง ผมจะฟังคุณอาครับ” หลินเฟยกัดฟันและตอบตกลง

“คุณอารอที่บ้านก่อนนะ ผมเก็บสมุนไพรแล้วลืมเอามาด้วย ผมจะกลับไปเอามา!”

แต่ว่า หลินเฟยไม่อาจกลืนความโกรธนี้ได้จริง ๆ ดังนั้น เขาจึงพูดกับถังรั่วเสวี่ยสองสามประโยค และรีบออกไปทันที

เขาไปเอาสมุนไพรที่ไหนกันล่ะ ได้ชัดว่าเขากำลังจะไปคิดบัญชีกับจ้าวลู่ลู่

“เจ้าเด็กน้อย ออกไปข้างนอกก็ระวังตัวล่ะ” ถังรั่วเสวี่ยเตือนอย่างเป็นกังวล

“รับทราบครับคุณอา รอผมกลับมาอย่างสบายใจเถอะรครับ!” หลินเฟยตะโกนโดยไม่หันกลับมามอง

……

หลินเฟยมาที่ต้นหลิ่วหลังซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าหมู่บ้านเพื่อซ่อนตัว

หลินเฟยรู้ว่าตระกูลของจ้าวลู่ลู่ร่ำรวย ทุกครั้งที่เธอกลับจากเมืองเธอมักจะมาที่นี่เพื่อซื้อขนม

เขาแน่ใจว่าฉันจะได้พบเธอถ้ารออยู่ที่นี่

แม้ว่าหลินเฟยจะหุนหันพลันแล่น แต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะวิ่งเข้าไปโต้เถียงกับจ้าวลู่ลู่ถึงในบ้าน

เป็นไปตามคิด รอไม่ถึงสิบนาที

หลินเฟยเห็นจ้าวลู่ลู่กำลังเดินมา

คราวนี้จ้าวลู่ลู่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าแบบเดิม แต่เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวและกระโปรงจีบสีดำ

แขนเรียวและขายาวขาวนวลสะท้อนแสงแวววาวเหมือนหยกภายใต้ดวงอาทิตย์ ผมสีดำขลับของเธอถูกมัดเป็นทรงหางม้าสูง และภูเขาหยกสูงตระหง่านสองลูกกับบั้นท้ายที่โค้งงอนดูโดดเด่นอย่างยิ่ง ส่วนโค้งที่เย้ายวนใจพลิ้วไหวขณะเดิน

แม้ว่าจ้าวลู่ลู่จะมาจากชนบท แต่เธอก็ยังเป็นดาวโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนที่ในเมืองอีกด้วย และเธออาจกล่าวได้ว่าเป็นสาวงามที่สมบูรณ์

แต่ว่า ในความเห็นของหลินเฟย ไม่ว่าจะมองยังไงจ้าวลู่ลู่คนนี้ก็น่าหงุดหงิดจริง ๆ!

อยากจะกัดเนื้อหนาของเธอเพื่อบรรเทาความโกรธให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!

“ร้อนจังเลย คราวนี้ฉันจะซื้อไอศกรีมสิบลูก แล้วกลับไปกินให้สบายใจเลยคอยดู!”

จ้าวลู่ลู่กำลังจะไปถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ เธอรู้สึกมีความสุขมาก แม้แต่ขณะที่เธอเดินก็ยังโดดไปมา

“กินให้สบายใจกับผีน่ะสิ!”

“มาเลย!” เมื่อเห็นเธอมีความสุข หลินเฟยก็โกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ

เขากระโดดออกมาจากด้านหลังหลิ่ว แล้วดึงเธอวิ่งไปที่ทุ่งข้าวโพด!

“หลินเฟย ไอ้เจ้าบ้า นี่นายจะทำอะไร?”

“หลินเฟย นายทำให้ฉันเจ็บ โปรดปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

จ้าวลู่ลู่กรีดร้องด้วยความตกใจ หลินเฟยแรงเยอะมากจนทำให้ข้อมือของเธอเจ็บ!

“อย่าร้อง ไม่งั้นผมจะถอดกระโปรงเธอออกซะ!”

หลินเฟยจ้องมองและขู่เธอ

“อ้าก! ไอ้สารเลวไร้ยางอาย! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของจ้าวลู่ลู่ก็เปลี่ยนไปทันที

ภายใต้ความรีบร้อน เธอจึงอ้าปากและกัดแขนของหลินเฟย!

“เอ่อ...คุณเป็นหมาเหรอ? กัดทำไมน่ะ!”

หลินเฟยเจ็บปวด แต่แทนที่จะปล่อยเธอ เขากลับมามีกำลังอีกครั้ง เขาจับขาของเธอ โอบแขนโอบไหล่ของเธอ กอดรัดเธอและกระโจนลงไปในทุ่งข้าวโพด

“หลินเฟย เจ้าสารเลวไร้ยางอาย นี่นายคงไม่ได้คิดจะมีอะไรกับฉันหรอกนะ?”

ทันทีที่เธอมาถึงสถานที่ลับตาคน จ้าวลู่ลู่ก็นึกถึงเรื่องแบบนั้นทันที

แต่แล้ว เธอก็กังวลน้อยลง

“ฉันไม่ได้อยากจะหัวเราะเยาะนายหรอกนะ แต่ถึงฉันจะถอดกระโปรงออก นายจะทำอะไรฉันได้เหรอ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป