บทที่ 4

“อะไรนะ…นี่มันอะไรกัน รีบเก็บมันออกไปเร็ว ๆ เลยนะ…”

สีหน้าของ จ้าวลู่ลู่เปลี่ยนไปทันที จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาในดวงตาของเธอ

คิดไม่ถึงว่าหลินเฟยจะหายดีแล้ว!

คงจะเป็นการโกหกถ้าบอกว่าตอนนี้เธอไม่กลัว!

“ทำไมคุณไม่ยโสต่อไปล่ะ ลองเยาะเย้ยผมอีกทีสิ!”

“ถอดกระโปรงออก มาดูกันหน่อยว่าผมจะทำอะไรคุณได้ไหม?”

หลินเฟยยิ้มและพยายามทำให้ตัวเองดูดุร้ายมากที่สุด

แม้ว่าเขาจะไม่มีความคิดแบบนั้น แต่การทำให้จ้าวลู่ลู่กลัวจนน้ำตาไหลได้ สำหรับหลินเฟยแล้วนี่มันก็คือการปลดปล่อยความโกรธที่ฝังอยู่ในอก!

จ้าวลู่ลู่ตัวหอมมาก และตอนนี้เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอนุ่มและสบายแค่ไหน เมื่อเห็นเธอร้องไห้ทั้งน้ำตา หลินเฟยก็รู้สึกสะใจสุด ๆ

“ฉัน...ฉันฮืออออ...หลินเฟย ไอ้คนชั่วช้า ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ หากกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะ...”

“ฉันจะ...” จ้าวลู่ลู่ร้องไห้อย่างหนักจนใบหน้าเปียกชุ่ม

“ผมสัมผัสคุณแล้ว คุณจะทำอะไรได้?”

หลินเฟยยกมือขึ้นแล้วตบจ้าวลู่ลู่ที่บั้นท้ายอย่างผู้ชนะ

เพียะ!

เสียงดังชัดเจน

“ฮืออออ ฉันแปดเปื้อนมลทินแล้ว ฉันอยากตาย”

จ้าวลู่ลู่ร้องไห้เสียงดัง

ในขณะที่ร้องไห้ เธอยังคงตบหน้าอกของหลินเฟยด้วยมือของเธอไม่หยุด

“อย่าร้องไห้สิ ผมไม่ได้อยากนอนกับคุณนะ!”

หลินเฟยตื่นตระหนกทันทีและรีบปิดปากของเธอ

หากเธอปล่อยให้ตะโกนต่อไปและมีคนรู้ ก็คงจะเหมือนโคลนที่โดนยัดเข้ากางเกงใน ถึงจะไม่ใช่อึคนก็ยังมองเป็นอึอยู่ดี!

ต้องโดนจ้าวฟู่กุ้ยถลกหนังออกแน่!

“แล้วนายลากฉันลงมาที่ทุ่งข้าวโพด แค่เพื่อทำให้ฉันกลัวเหรอ?”

จ้าวลู่ลู่เห็นท่าทางร้อนใจของหลินเฟย ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากทำอะไรเธอจริง ๆ เธอจึงหยุดร้องไห้และพยายามจะหนีจากเขา

แต่เธอก็ยังคงรักษาระยะห่างอย่างระมัดระวัง!

“คุณยังกล้าพูดอีกเหรอครับ ก็แค่เห็นร่างกายคุณหมดเปลือกโดยบังเอิญไม่ใช่เหรอครับ? ตอนที่คุณใส่กางเกงให้ผม คุณก็มองของผมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ!”

“เสมอกันแล้วนะ!”

หลินเฟยโกรธจัดและพูดด้วยความโมโห

“ให้พ่อมาปิดคลินิกผมเหรอ? ถ้าไม่มีคลินิก คุณจะดูแลเรื่องการกินอยู่ของผมไหม?”

“ไม่มีคลินิกละก็ คุณจะมาดูแลคุณอาให้ผมเหรอ!”

สีหน้าของจ้าวลู่ลู่ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด และเธอก็ถามด้วยความสับสน: “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ฉันบอกพ่อของฉันให้ทำเรื่องน่าละอายแบบนั้นเหรอ?”

“นายไร้ยางอาย แต่ฉันยังมียางอายนะ!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่จ้าวลู่ลู่พูด หลินเฟยก็จ้องมองและถามทันที

“แสดงว่าไม่ได้บอกพ่อเหรอ?”

“หรือว่า ผู้นำเขตออกคำสั่งให้กวาดล้างคลินิกเล็ก ๆ ที่ผิดกฎหมายจริง ๆ เหรอ?”

“แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง!” จ้าวลู่ลู่ตะโกนทันที!

“พ่อของฉันได้รับการแจ้งเตือนเมื่อไม่กี่วันก่อน ขอให้เขาแจ้งให้คุณทราบในอีกไม่กี่วันต่อมา!”

“หลินเฟย นายมันคนไร้สำนึก ไม่ขอบคุณฉันแล้วยังลากฉันเข้าไปในทุ่งข้าวโพดและเอาเปรียบฉันด้วย!”

หลังจากพูดจบ จ้าวลู่ลู่ก็ดูโกรธมาก!

“คุณดูถูกผมไม่ใช่เหรอ? คุณจะใจดีขนาดนั้นได้ยังไง? ผมไม่เชื่อ!” หลินเฟยเบะปาก

“ฉันดูถูกนายเหรอ? บอกตัวเองหน่อยสิ ว่าตั้งแต่พ่อแม่คุณจากไป คุณมีคนไข้ในคลินิกกี่คน?”

“ทุกคนต่างก็เป็นคนในหมู่บ้าน ใครจะไม่เห็นว่าคุณน่าสงสารแค่ไหนที่ต้องดูแลอาถังคนเดียว”

“แล้วต่อให้เราต้องการไปคลินิกของนายเพื่อพบแพทย์ นายจะรักษาโรคอะไรได้บ้าง”

“คนที่ไม่ได้เรียนหนังสือแบบนาย ใช้ชีวิตไปวัน ๆ และไม่แสวงหาความก้าวหน้า จะให้คนอื่น ๆ ไม่ดูถูกนายได้อย่างไร”

จ้าวลู่ลู่ดุอย่างไร้ความปราณี: “ถ้าฉันไม่คิดว่านายน่าสงสาร และขอให้พ่อของฉันไปช้าอีกวันสองวัน คลินิกของนายคงปิดไปนานแล้ว!”

“ผม…” หลินเฟยไม่สามารถหักล้างสิ่งที่พูดได้แม้แต่คำเดียว

สุดท้าย เขาก็เสียความมั่นใจและพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นตอนที่คุณอาบน้ำ ทำไมคุณต้องพูดคำดูหมิ่นแบบนั้นด้วย...“

“คุณโง่เหรอ?” จ้าวลู่ลู่ขมวดคิ้วและพูดด้วยความโกรธ

“ฉันเป็นผู้หญิงนะ ไม่เคยคบใครด้วยซ้ำ ฉันถูกนายเห็ยซะหมดเปลือก เป็นเรื่องปกติไหมที่ฉันจะพูดเพราะความโมโหน่ะ?”

“ผม…” หลินเฟยตัวแข็ง

ใช่สินะ โดยทั่วไปแล้วเป็นผู้หญิงที่ต้องทนทุกข์ถ้าข่าวแพร่ออกไป ส่วนเขาโดนด่านิดหน่อย ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก

เมื่อนึกได้แบบนี้ ความโกรธในใจก็หายไปทันที

“ลู่ลู่ ผมขอโทษจริง ๆ ผมไม่ควรทำอย่างนี้กับคุณ”

หลินเฟยก้มศีรษะลงด้วยความลำบากใจและขอโทษ

“หึ รู้ว่าตัวเองผิดก็ดีแล้ว! อย่าบอกใครเกี่ยวกับเหตุการณ์วันนี้นะ!”

ตอนนี้ใบหน้าของจ้าวลู่ลู่ดูดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว

จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและกำลังจะออกจากทุ่งนา

“ลู่ลู่ ผมมีเรื่องจะถามคุณได้หรือเปล่า? คุณช่วยขอให้พ่อของคุณมาปิดคลินิกของผมช้าหน่อยได้ไหม”

“ผมอยากเอาใบรับรองแพทย์มาเปิดคลินิกต่อ”

หลินเฟยรีบตามไปและพูดด้วยความโกรธ

“นาย...ไม่รู้ตัวอักษรเลย จะสอบใบรับรองแพทย์ได้ยังไง? คลินิกปิดแล้วก็ไปทำอย่างอื่นเถอะ!”

จ้าวลู่ลู่ขมวดคิ้วแล้วพูด

แม้ว่าเธอจะพูดความจริง แต่หลินเฟยก็ยังไม่มั่นใจและพูดว่า “ผมแค่อยากลองดู คุณช่วยผมได้ไหม”

“หากผมได้ใบรับรองคุณวุฒิทางการแพทย์จริง ๆ ผมจะขอบคุณจริง ๆ นะ”

“นั่นคือคลินิกที่พ่อแม่ทิ้งไว้ ผมยังอยากใช้มันเลี้ยงดูคุณอา”

คิ้วเรียวของจ้าวลู่ลู่ขมวดครั้งแล้วครั้งเล่า และในที่สุดก็พยักหน้าเห็นด้วย

“โอเค ฉันจะช่วยนายขอร้องพ่อฉัน”

เมื่อบทสนทนาเปลี่ยนไป เธอมองไปที่หลินเฟยแล้วพูด

“แต่ว่านายต้องสัญญาว่าจะช่วยฉันทำสามเรื่อง”

“สามเรื่องเหรอ?” หลินเฟยถามอย่างรวดเร็ว

“อย่าถาม เมื่อถึงเวลานายจะรู้เอง คุณต้องทำทุกอย่างที่ฉันขอให้คุณทำ และไม่อนุญาตให้ขมวดคิ้วด้วย!”

จ้าวลู่ลู่แสร้งทำเป็นพูดอย่างลึกลับ

“ตกลง ผมสัญญา!” ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร หลินเฟยก็ตกลง

“เอาล่ะ นายกลับไปก่อน ฉันจะไปแล้ว อย่ามาหาฉันถ้านายไม่มีธุระ!”

หลังจากที่จ้าวลู่ลู่พูดจบ เธอก็มัดผมหางม้าสูงแล้วออกจากทุ่งข้าวโพด

“จริง ๆ แล้ว จ้าวลู่ลู่ก็จิตใจดีเหมือนกัน เราเข้าใจเธอผิดไปสินะ…”

หลินเฟยมองดูแผ่นหลังที่สวยงามของเธอและเกาหัวของเขา เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

ในเวลานี้ เชือกผูกรองเท้าของจ้าวลู่ลู่ถูกวัชพืชข่วนจนเป็นรอยไปหมด เธอกำลังผูกรองเท้าทำให้ก้นของเธอยื่นออกมา!

เธอคิดว่าเธอสวมกางเกงเลกกิ้งอยู่ ไม่มีทางเปิดเผยสัดส่วน แต่ดวงตาของหลินเฟยก็ต้องเบิกกว้าง!

“สวย งดงามมาก…” หลินเฟยพึมพำโดยไม่รู้ตัว

จ้าวลู่ลู่ผูกเชือกรองเท้าแล้วยืนขึ้น เธอเหลือบมองหลินเฟย และเดินออกจากทุ่งข้าวโพดไป

โดยที่ไม่รู้เลยว่า หลินเฟยได้พิมพ์ภาพความงามของดอกท้อที่ไม่มีทางลบเลือนเอาไว้ในใจของเขาแล้ว

ทันใดนั้น หลินเฟยก็เกิดความคิดในใจ: “คงจะดีจริงๆ ถ้าจ้าวลู่ลู่มาเป็นแฟนเรา...”