MY EX-UNCLE OWN ME

Chapter 1

Zamara POV

"From now on, you're mine, Zamara."

Paulit-ulit pa rin iyong umuugong sa aking isipan kahit ilang taon na ang lumipas. Kahit anong gawin ko, hindi ko mabura ang tinig na iyon. Hindi ko matakasan ang anino ng nakaraan.

Kaya napagdesisyunan kong lumayo. Iniwan ko ang tahimik naming baryo at nakipagsapalaran sa Maynila—isang lungsod na hindi ko alam kung tatanggapin ako o lulunukin ng buo.

Ang tanging dala ko ay ilang pirasong damit, kaunting ipon, at ang pangarap kong makalaya.

Sa loob ng ilang taon, pinilit kong bumuo ng panibagong buhay. Natuto akong maging matatag sa isang lugar na puno ng ingay, mabilis ang takbo ng buhay, at walang pakialam sa mga taong tulad ko.

Pero may isang bagay akong hindi napaghandaan…

Hindi ko inakalang kahit gaano ako kalayo, may mga bagay talagang hindi basta-basta nawawala.

At isa na roon si Davis Santillian.

Nanlamig ang buo kong katawan nang makita ko siya—si Davis Santillian.

Nasa VIP section siya, nakasandal sa upuan, hawak ang isang basong alak habang nakatitig diretso sa akin. Para bang ini-scan niya ang bawat kilos ko, hinuhulaan kung sino ako sa likod ng makulay na ilaw at malamyos na tugtog.

Pero kampante ako. Hindi niya ako makikilala.

Suot ko ang itim na maskara na tumatakip sa kalahati ng aking mukha—isang parte ng persona kong si Mira. Sa mundo ng bar na ito, ako si Mira, hindi si Zamara. Isang star dancer na isa lamang sa maraming babaeng nagtatago sa likod ng mga maskara.

Pinilit kong ipagpatuloy ang pagsayaw, kahit ramdam kong hindi niya inaalis ang tingin niya sa akin. Huminga ako nang malalim, hinayaan ang musika na lamunin ang aking kaba.

"Wala siyang alam. Hindi niya ako kilala. Isa lang ako sa daan-daang babaeng dumadaan sa harapan niya."

Pero bakit may kung anong takot ang bumabalot sa akin? Bakit may isang bahagi ng isip ko na nagsasabing hindi siya aalis sa bar na ito nang hindi ako natutunton?

At bakit, sa kabila ng lahat, may parte sa akin na parang hinahanap ang presensiya niya?

Mahirap makipagsapalaran sa isang siyudad kung wala kang kakilala o kamag-anak. Ang buhay sa Maynila ay hindi katulad ng sa probinsya—walang nag-aabang na kapitbahay upang tumulong, walang palaging nakahandang pagkain sa hapag, at higit sa lahat, walang seguridad.

Dahil sa desperasyon, napilitan akong pumasok sa isang bar bilang star dancer. Hindi ito ang pangarap kong trabaho, pero ito lang ang nagbigay sa akin ng mabilisang kita upang mabuhay sa magulong lungsod.

Ginamit ko ang pangalang "Mira"—isang katauhang malayo kay Zamara Lopez. Ang babaeng lumalabas sa entablado gabi-gabi ay hindi ang dating inosenteng anak ng magsasaka. Si Mira ay malakas, mapang-akit, at may misteryong hindi dapat sinisilip ng sinuman.

Alam kong hindi ako matutunton ni Davis. Wala siyang ideya kung saan ako nagpunta, at sigurado akong hindi niya ako mahahanap sa mundong ginagalawan ko ngayon.

O ‘yun ang akala ko.

Isang gabi, habang sumasayaw ako sa entablado, may isang presensya ang nagpakitang-gilas sa madilim na sulok ng bar. Hindi ko siya makita nang buo, pero ramdam ko ang titig niya—matalim, malamig, at pamilyar.

Napahinto ako sa paggalaw ng makita kong dahan-dahang bumukas ang ilaw mula sa VIP section.

At doon, nakita ko siya.

Si Davis Santillian.

Nakatitig sa akin na para bang alam niyang matagal na niya akong hinahanap.

At ngayon, wala na akong ligtas.

Hindi ako dapat matinag. Hindi ako si Zamara Lopez sa gabing ito. Ako si Mira, ang star dancer na walang pakialam sa sinuman.

Kaya ibinaliwala ko ang presensya niya. Pinilit kong ituon ang isip ko sa musika—sa ritmo ng beat na bumabalot sa buong bar.

Bawat tunog ng bass ay sinasabayan ng aking pag-indayog. Bawat galaw ng aking balakang ay sadyang nilikha upang palakpakan ng mga nanonood. Hinimas ko ang malamig na bakal ng poste sa gitna ng dance floor, ikinulong ang sarili sa ilusyon ng mga kulay ng ilaw, sa sigawan ng mga lalaking sabik sa aliw.

Subalit kahit anong gawin ko, hindi ko maiwasang maramdaman ang titig niya.

Malamig. Matalim. Mapanganib.

Parang hinuhubaran ako ng kanyang mga mata, hindi sa paraan ng libog, kundi sa paraan ng pagsusuri. Para bang sinusuri niya ang bawat galaw ko, naghahanap ng kahit anong pahiwatig ng pamilyaridad.

"Hindi, Davis. Hindi mo ako makikilala."

Nang matapos ang sayaw ko, agad akong tumalikod at naglakad palayo. Hindi ko na siya nilingon. Hindi ko na hinayaang mas mahulog pa ang sarili ko sa bitag ng kanyang presensya.

Pero bago ako tuluyang makapasok sa backstage, may naramdaman akong malamig na hiningang bumalot sa batok ko.

Kasabay nito, isang mababang tinig ang umalingawngaw sa tenga ko—

"Ang galing mong magsayaw, Zamara."

Napatigil ako. Nanigas ang buo kong katawan.

Shit.

Napatigil ako. Nanlamig ang aking katawan, ngunit hindi ako nagpakita ng kahit anong reaksyon. Pinilit kong panatilihing normal ang aking kilos, kahit na parang sumisigaw ang utak ko sa kaba.

Ngunit sa isang iglap, napagtanto kong… hindi niya ako tinawag sa aking tunay na pangalan.

"Ang galing mong magsayaw."—iyon lang ang sinabi niya. Wala siyang binanggit na Zamara.

Nakaramdam ako ng matinding ginhawa. Buti na lang at hindi niya ako nakilala. Hindi niya narinig ang totoo kong pangalan. Ibig sabihin, hindi pa siya sigurado kung sino ako.

Dahan-dahan akong huminga nang malalim bago muling humakbang papunta sa backstage. Hindi ko na nilingon kung sino ang nagsalita, kahit na sigurado akong siya iyon—si Davis Santillian.

Pagkarating ko sa dressing room, agad akong sumandal sa pader at mariing pumikit.

"Kailangan kong lumayo. Hindi siya maaaring magduda. Hindi niya ako pwedeng mahuli."

Pero paano kung hindi na siya tumigil sa paghahanap?

Paano kung kahit hindi siya sigurado, hindi siya aalis hangga’t hindi niya ako nalalaman kung sino talaga ako?

At paano kung… kahit anong pilit kong lumayo, may bahagi pa rin sa akin ang hindi kayang takasan ang isang Davis Santillian?

Pagkatapos ng aking pagsasayaw, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Mabilis akong naglakad pabalik sa dressing room, kinuha ang aking bag, at nagpalit ng mas simpleng damit—isang oversized na jacket at cap para maitago ang aking mukha.

Ayaw kong magtagal pa sa lugar na ito, lalo na’t naroon siya—si Davis Santillian.