Novels by เจลสีเหลือง

"ฮู้ว!!! / ฮิ้ว!! เเปะเเปะเเปะ!" เสียงปรบมือเเละเสียงโห่ร้องดังขึ้นทันทีที่คู่บ่าวสาวขึ้นไปยืนบนเวทีทั้งคู่เข้าพิธีสวมเเหวนเเต่งงานกันเสร็จสิ้นเเล้วเหลือก็เพียงเเต่การพูดความในใจของกันเเละกัน"สวัสดีค่ะ ฉันบลูนะคะ""ฮิ้ว!! ยัยบลูน้องฉันเองค่า!!" หวาตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความดีใจท่าทางของเธอดึงดูดสายตาของคนในงานอยู่ไม่น้อย"ฉันเป็นเด็กสาวธรรมดาคนนึง ที่โดนเเม่เเล้วก็พี่สาวทิ้งให้อยู่ไทยคนเดียว"".......""ไม่ได้ทิ้งเเบบนั้นหรอกค่ะ เเม่กับพี่หวาต้องไปอยู่ที่จีนเพราะมีธุรกิจอยู่ที่นั่น ส่วนฉันที่อยู่ไทยก็ดันบังเอิญมาเจอกับพี่โรมเเบบงงๆ มันงงเเล้วก็น่าอายมากเลยนะคะกับครั้งเเรกที่เราได้รู้จักกัน"บลูเริ่มบรรยายความในใจก่อนจะนึกย้อนไปในวันเเรก วันที่เธอได้พบกับโรมที่ผับเเห่งนั้น"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดเลยว่าวันนึงฉันจะมาเป็นเจ้าสาวของหนุ่มหล่อดีกรีเทพบุตรของมหาลัยเเบบนี้ ดูภายนอกพี่โรมอาจจะดูเป็นคนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ""หึ ยังไงว่ะนั่นฮ่าฮ่า" เพิร์ธที่นั่งฟังอยู่ข้างๆเเบล็คก็ขำออกมาด้วยความชอบใจ"เเต่จริงๆเเล้วพี่โรมเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากเลยนะคะ ทั้งโรเเมนติก บางครั้งก็พ

3 ปีผ่านไป"เเบบนี้ดีไหมพี่ว่ามันดูสวยดี" ชายหนุ่มชี้นิ้วไปยังเเม่เเบบชุดเจ้าสาวในหนังสือ"เเต่บลูขอชุดที่มันดูเรียบง่ายกว่านี้ได้ไหมคะ?""ได้สิจ๊ะอยากได้เเบบไหนสั่งเจ๊มาค่ะ เจ๊จะตัดให้สุดฝีมือเลย" เจ๊ราวี่กระดิกนิ้วให้พนักงานเข้ามาวัดตัวของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว"สไตล์เเบบคุณน้องบลูต้องเเบบนี้เลยค่ะ!" บลูหันไปมองตามที่เจ๊ราวี่ชี้ไป"เรียบง่ายเเต่ยังดูเเพง ปังมากค่ะ!""หู~ สวยมากๆเลยค่ะ" บลูจ้องมองเเบบจำลองชุดของตัวเองด้วยความตื่นเต้น ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์เเต่ยังคงความหรูหราเอาไว้"ถ้าบลูใส่มันพี่ว่าต้องสวยมากๆเเน่เลย""..ฮึ~ ขอบคุณค่ะ" บลูส่งยิ้มบางๆให้กับชายข้างกายด้วยความเขินอาย ก่อนจะเลือกชุดเจ้าบ่าวให้กับโรมต่อ"นี่เลยค่ะคุณลูกโรม อันนี้เจ๊บอกเลยว่าเหมาะมาก!" เจ๊ราวี่นำเสื้อสูทสีดำสุดหรูมาทาบกับตัวของชายหนุ่มในทันที"ชอบไหม?" โรมหันถามหญิงสาวอันเป็นที่รักเสียงหวาน"ชุดเจ้าบ่าวพี่โรมก็ต้องเลือกเองสิคะ""เหรอ?" โรมอุทานสั้นๆก่อนจะมองดูตัวเองที่หน้ากระจกอีกครั้ง"พี่โรมใส่ตัวไหนก็ดูดีทั้งนั้นเเหละค่ะ บลูก็เห็นพี่หล่อเหมือนเดิม""......" มือหนายกขึ้นมาเกาหัวเเก้เขินก่อนจะสั่งใ

ณ มหาลัย"กรี้ด! ดีใจจนน้ำตาเเม่จะไหล!" น้ำอุทานเสียงดังทันทีที่รู้ข่าวว่าคนเป็นเพื่อนกลับไปคืนดีกับโรมเเล้ว"หึ ดีเเล้วมันจะได้เลิกหงอยสักที" ริทเอ่ยเเซวคนเป็นเพื่อนที่นั่งยิ้มหน้าเเป้น"ไม่คิดเลยนะว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้..""ก็ไม่เห็นต้องคิดเเล้วหนิ ในเมื่อตอนนี้ก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมเเล้ว"".....""เออจริงด้วย! ฉันขออะไรเเกอย่างนึงได้ไหมยัยบลู?""หืม?"บลูขมวดคิ้วใส่คนเป็นเพื่อนด้วยความสงสัย"คือ...ขอฉันลูบซิกเเพคพี่โรมเป็นบุญสักครั้งในชีวิตนี้ได้ไหม?""โห! นี่เเฟนเพื่อนนะ!" ริทที่ได้ยินก็ถึงกับตะโกนออกมาเสียงดัง"ชู่ส์! จะเสียงดังทำไมเนี่ย! ล้อเล่นย่ะ!""หน้าตาจริงจังซะขนาดไหนใครจะไปคิดว่าล้อเล่น?""เผือก!!""ของชอบ!" น้ำง้างกำปั้นใส่ท้องริทอย่างเเรงด้วยความหมั่นไส้"เห้ย!! ใจเย็นยัยน้ำ!" บลูรีบเข้าไปห้ามเพื่อนทั้งสองคนที่เริ่มกัดกัน"ชิส์ เดี๋ยวมีใช้กำลังเหรอ?""ก็ใครสั่งให้เเกมาเผือกยะ!" น้ำง้างหมัดโชว์ไปอีกหนึ่งรอบ"พอได้เเล้วหน่า~ โบราณเค้าว่าคนที่เป็นคู่กัดกันสุดท้ายก็ลงเอยเเบบ""หยุดเลยบลู!" ริทรีบยกมือห้ามให้คนเป็นเพื่อนหยุดพูด"ให้ตายก็ไม่เอาคนบ้ากำลังเเบบนี้มาเป็นเมีย

"หึ ก็ลองดูสิ!! ฟึบ!!! / อื้อ!! ปล่อยนะ!!" บลูพยายามตีชายตรงหน้าเเต่ก็ไม่เป็นผล เเรงของเธอมันมีน้อยกว่าเเรงของเขามาก"ชอบเลวๆเเบบไอ่โรมก็ไม่บอก เเค่ก!!""อื้อ!! ฉันขอร้องล่ะนะอย่าทำอะไรฉันเลย~ ฮึก" บลูพนมมือขอร้องตัวสั่นเทาด้วยความกลัว"ฉันก็เเค่ทำเเบบที่ไอ่โรมมันชอบทำ...บลูไม่ชอบเหรอ..""...กะเเกเป็นใครกันเเน่อึก""มาอยู่กับพี่เถอะนะบลู../อึก!!" ชายฮู้ดดำใช้มือหนาปิดปากของหญิงสาวใต้ร่างเอาไว้ก่อนจะซุกหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นกายของเธออย่างโรคจิต"อึก! หมับ!!" บลูพยายามดิ้นพล่านไปมาด้วยความอึดอัดเเละทรมาน หลังจากที่มือหนาปิดปากเเละจมูกของเธอเอาไว้เเน่น เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้านี้เเล้วบลูมองดวงตาของชายบนร่างด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆรินไหลออกมาอาบเเก้ม...เธอยังอยากเจอหน้าเเม่เจอหน้าพี่สาว...เเล้วก็พี่โรมอยู่นะ"เราจะไปอยู่ด้วยกันที่สวรรค์นะ เราจะได้อยู่ได้กันตลอดไป""ฮึก!" มือเรียวเล็กพยายามขัดขืนจนหมดเรี่ยวเเรงพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆขาดหายไป...เธอคงไม่รอดเเล้วใช่ไหม"ปึก!!! /อ้าก!!" จู่ๆชายฮู้ดดำก็ถูกท่อนไม้ที่หล่นอยู่ข้างๆฟาดเข้าไปที่เเผ่นหลังอย่างจัง"เฮือก!! เเฮ่ก เเฮ

@นิทรรศการศิลปะบลูก้มลงมองบัตรเข้าชมภายในมือทั้งสองใบอย่างไม่ละ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆเเต่ก็ไร้วี่เเววของโรมเเขนเรียวเล็กยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูครั้งเเล้วครั้งเล่า...เขาคงจะไม่มาเเล้วจริงๆฝีเท้าเรียวเล็กเดินเข้าไปภายในงานอย่างช้าๆ สายตาคู่งามกวาดตามองภาพวาดที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้มากมายด้วยความตื่นเต้น"โห~ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆนะ~" บลูจ้องมองภาพวาดของ 'คาร์เดน' ศิลปินคนโปรดของเธอทุกภาพที่คาร์เดนวาดล้วนมีความหมายที่ซับซ้อนยากที่จะเข้าใจ ขนาดเเฟนคลับตัวยงอย่างเธอยังต้องตีความอยู่หลายรอบกว่าจะเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่เขาพยายามจะสื่อออกมา"นี่ก็คาร์เดนอีกเเล้วสินะ~" บลูเดินชมนิทรรศการนั้นด้วยความสุขใจ เเต่เธอก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่าถ้าโรมมาดูด้วยจะมีความสุขกว่านี้ไหมตึก ตึก ตึก~ หญิงสาวในเสื้อโค้ทสีเทายังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย หลังจากชมนิทรรศการเสร็จเธอก็อยากจะเดินเเบบนี้ไปเรื่อยๆ เดินไปเเบบไม่คิดอะไรใดๆครืด~ จู่ๆเสียงข้อความก็สั่นดังออกมาจากโทรศัพท์ก่อนที่มือเรียวเล็กจะหยิบมันออกมาดูข้อความไม่ระบุตัวตน: พี่รักเธอนะ:image (รูปภาพ):image (รูปภาพ):image (รูปภาพ)"....!!" ดว

บรื้น! บรื้น! บรื้น!เเลมโบกินีสีน้ำเงินสุดหรูถูกเหยียบให้เคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงขณะที่มือหนากำพวงมาลัยสีดำเอาไว้เเน่นด้วยความโกรธเอี๊ยด!! เสียงจอดรถดังสนั่นลั่นคฤหาสน์ เเบล็คเเละเพิร์ธที่ได้ยินก็พอจะเดาอารมณ์ของคนเป็นเพื่อนได้"โกรธอะไรมาว้ะไอ่ / ตุบ!!!""เชี้ย!!" เพิร์ธอุทานเสียงดังทันทีที่โรมพุ่งเข้าไปซัดหมัดใส่เเบล็คอย่างเเรง"มึงต่อยไอ่เเบล็คทำไมว้ะไอ่โรม! มึงบ้าไปเเล้วหรือไง!!""หึ กูหรือมันกันเเน่ที่บ้า!""......" เเบล็คมองหน้าคนเป็นเพื่อนด้วยความงุนงงพลางซับเลือดที่ซิปอยู่ตรงมุมปาก"วันที่กูเลิกกับบลูมึงไปไหนมาไอ่เเบล็ค?""......""กูถามว่ามึงไปไหนมา!? ฟึบ!!" โรมพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของเเบล็คอย่างเเรงด้วยความโกรธ"มันเรื่องอะไรกันว้ะ!" เพิร์ธพูดท้วงขึ้นด้วยความงง"มึงไปที่คอนโดของยัยนั่นได้ยังไง?""...ไอ่โรมมันไม่ใช่เเบบที่มึงคิดนะ""หึ เเล้วรูปนี้มันคืออะไรว้ะ ฟึบ!" โรมสะบัดคอเสื้อของคนเป็นเพื่อนทิ้งก่อนจะโชว์รูปในโทรศัพท์ให้ดู"ไอ่เเบล็ค..." เพิร์ธอุทานออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นรูปเเบล็คยืนลูบหัวเเถมยังกอดกับบลูที่หน้าคอนโด"กูก็เเค่...""เเค่อะไร?""......" เเบล็คอย

หลังจบทริปที่สงขลาพุดตานก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนที่เคยตามติดฐากูรทุกย่างก้าวกลายเป็นคนที่พยายามหลบหน้าเขาทุกครั้งที่เจอตอนกินข้าวแค่เห็นเท้าของเขาก้าวเข้ามาในห้องอาหารเธอก็รีบเดินไปเก็บจานในทันทีที่เธอทำแบบนี้เป็นเพราะเธออยากตัดใจจากเขา เเละการไม่เจอหน้าเขาจะทำให้เธอตัดใจจากเขาง่ายมากขึ้น“ไปทำมาใหม่!”ฐากูรสั่งพนักงานเสียงเข้มก่อนจะเช็คเอกสารกองเท่าภูเขาใหม่อีกรอบ สีหน้าและท่าทางที่ดูหงุดหงิดเป็นพิเศษทำอาโปย่นคิ้วสงสัยอาโปไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุไหนเจ้านายถึงได้ฟึดฟัดเเบบนั้น แทนที่ควรจะดีใจเพราะไม่มีคุณพุดตานมายุ่งวุ่นวายเหมือนเเต่ก่อนเเล้ว“อาโปไหนกาแฟ?”“ครับ? นายพึ่งดื่มไปหนิครับ” อาโปขมวดคิ้วจนเข้ม เพราะเจ้านายพึ่งดื่มไปเมื่อครู่นี้“ไปซื้อมาอีกแก้วขอเข้มๆ”“ได้ครับ!”อาโปรีบรับคำสั่งอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะโดนดุเหมือนกับพนักงานคนอื่นๆฐากูรถอนหายใจออกอย่างเบื่อหน่ายขณะที่สายตาจดจ้องไปยังโทรศัพท์ที่เงียบสนิทไม่มีเสียงข้อความใดๆ ดังขึ้นปกติพุดตานต้องแชทมาถามเขาว่าจะเลิกงานกี่โมง ต้องถามเขาว่ากินมื้อเที่ยงหรือยัง แต่พักหลังมานี้เธอไม่ถามแถมยังเงียบหายไปเลยกำลังเรียกร้องความสนใ

พุดตานลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่บวมเป่งจากการร้องไห้ เธอรีบหยิบช้อนที่แช่ในตู้เย็นมาประคบดวงตา แต่มันก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อย“อรุณสวัสดิ์ครับคุณ..พุดตาน..”อาโปย่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพุดตานสวมใส่แว่นตากันแดดสีดำทั้งๆ ที่ภายในโรงแรมไม่มีแดดแยงตาเลยสักนิด สงสัยคงจะเป็นเเฟชั่น…“พี่ฐากูรล่ะ?”“ทุกคนอยู่ในห้องอาหารกันเเล้วครับ”“…วันนี้ฉันจะไปล่องเรือ ไม่ต้องห่วงฉันนะ”เธอจะกลับกรุงเทพในวันพรุ่งนี้จึงอยากไปล่องเรือชมทิวทัศน์อีกสักครั้ง เธอเลือกจองทริปล่องเรือแบบเต็มวันจะได้ไม่ต้องเจอหน้าฐากูร…“ไปคนเดียวเหรอครับ?” อาโปถามอย่างเป็นห่วง“อืมแต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันดูแลตัวเองได้”“เเล้วไม่ทานอาหารเช้าก่อนเหรอครับ?”“…ไม่เเล้วล่ะ เรือจะออกเเล้ว”เธอโบกมือลาอาโปก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากโรงแรม จังหวะที่สาวเท้าเดินท้องน้อยก็ส่งเสียงร้องโครมครามเพราะความหิวแต่เพราะไม่อยากเห็นหน้าฐากูรเธอจึงยอมอดอาหารเช้าแล้วไปกินอาหารบนเรือแทนฐากูรที่นั่งกินมื้อเช้าอยู่ทอดสายตามองหาใครบางคน เขาหลุบตามองนาฬิกาบนข้อมือสักครู่ ป่านนี้แล้วทำไมคนที่เขามองหาถึงยังไม่ปรากฎตัว“กินเยอะๆ นะคะ วันนี้คุยงานบนเรืออากาศร้อนมากๆ

พุดตานเดินกลับห้องพักทั้งน้ำตา เธอพยายามปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสายท่ามกลางความรู้สึกที่หลากหลายเธอทั้งโกรธทั้งน้อยใจที่ฐากูรไม่เคยเข้าข้างเธอเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะทำอะไรเธอก็ดูเป็นคนผิดในสายตาเขามันผิดตั้งแต่เป็นเธอเเล้ว…เธอพยายามหยุดร้องไห้เเต่น้ำตาเจ้ากรรมกลับไหลพรั่งพรูออกมาอย่างต่อเนื่อง นั่นทำเธอรู้สึกสมเพชตัวเองเธอรักเขามากกว่าตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน….“พิมขอโทษนะคะที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย”พิมมาขอโทษเสียงสั่น ใบหน้ากดลงต่ำเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจทว่าฐากูรกลับแสดงสีหน้านิ่งเรียบไม่ได้เห็นอกเห็นใจเธอแต่อย่างใด ฐากูรเลือกที่จะสาวเท้าเดินจากไปนั่นทำเธอแปลกใจอยู่ไม่น้อย” พี่ฐากูร!” พิมมารีบวิ่งไปรั้งแขนของฐากูรเอาไว้แต่เขาก็สะบัดมือเธอออกเเบบอัตโนมัติ“บอกไปแล้วไงว่าไม่ค่อยชอบให้ถึงเนื้อถึงตัว”“พิม..ขอโทษค่ะ”“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก” ฐากูรพูดสั้นๆ นั่นทำพิมมาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจว่าฐากูรกำลังหมายถึงอะไรหรือฐากูรเห็นเธอตบพุดตานงั้นหรือ เป็นไปไม่ได้เพราะหากเขาเห็นจริงเขาจะดุพุดตานเพื่อเธอทำไม“พี่ฐากูรหมายความว่าไงคะ…”“พุดตานไม่ใช่คนที่จะทำร้ายใครก่อน”“…พี่ฐากู

“วันนี้ฉันจะพาพิมมาไปดูงานที่บริษัทxx ฝากดูแลพุดตานด้วย”“รับทราบครับ” อาโปรับคำสั่งในทันที“อยู่นี่ก็อย่าสร้างเรื่อง”ฐากูรหันไปพูดกับพุดตาน เธอพยักหน้ารับพร้อมกับทำท่าโอเคอันที่จริงเธออยากไปดูงานกับเขาเพราะไม่ไว้ใจพิมมาสักเท่าไหร่ แต่สัญญากับเขาไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาในเวลางาน“แถวนี้มีที่ไหนน่าไปบ้าง?”“ผมหามาให้เรียบร้อยแล้วครับ คุณพุดตานเลือกได้เลยครับว่าอยากไปไหน”“เยี่ยม!” พุดตานชูนิ้วโป้งให้กับอาโปที่รู้ใจเธอที่สุดเธอเลือกไปเดินตลาดที่อยู่ใกล้กับโรงเเรม และไปล่องเรือชมบรรยากาศของท้องทะเล น้ำทะเลใสสะอาดบวกกับบรรยากาศที่ไม่ร้อนมากหากได้มานั่งเรือยอร์ชกับฐากูรสองต่อสองคงจะโรเเมนติกอยู่ไม่น้อย…“งานบริหารดูยากมากพิมไม่รู้ว่าตัวเองเหมาะกับงานนี้หรือเปล่า”พิมมาพูดออกมาอย่างตัดพ้อหลังดูงานเสร็จเรียบร้อยเเล้ว“แรกๆ มันอาจจะยากแต่ถ้าเราเข้าใจระบบแล้วมันจะไม่ใช่เรื่องยากเลย”ฐากูรตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะสาวเท้าตรงไปทางรถยนต์ ระหว่างทางกลับโรงแรมพิมมาก็คอยแอบมองฐากูรเป็นจังหวะเธอแอบรักเขามานาน แต่เขากลับให้เธอเป็นแค่น้องสาว น้องสาวเท่านั้น…“พี่ฐากูรชอบพุดตานตรงไหนเหรอคะทำไมถ

การเดินทางใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง เนื่องจากครอบครัวของพิมมาทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกอาหารทะเล ฐากูรจึงเลือกจังหวัดสงขลาเพราะเขามีคนรู้จักทำธุรกิจอยู่ที่นี่“หว่าบรรยากาศดีจัง…”พุดตานกวาดสายตาสำรวจบรรยากาศรอบๆ เเบบเร็วๆ โรงแรมอยู่ใกล้กับเกาะบรรยากาศจึงดีเป็นพิเศษ“รอตานด้วยสิ”เธอรีบกอดแขนคนตัวสูงเอาไว้ เพราะเขาเดินเร็วกว่าเธอมากไม่รู้เป็นเพราะขาของเขายาวเกินไปหรือขาของเธอสั้นเกินไปพิมมาที่เดินอยู่ทางด้านหลังก็มองพุดตานที่เดินแนบบชิดกับฐากูร บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงเอาแต่ใจจอย่างพุดตานได้ยืนเคียงข้างฐากูรได้อย่างไรที่ตรงนั้นมันสมควรเป็นของเธอ…“อ้าวเรานอนแยกห้องกันเหรอคะ?”พุดตานขมวดคิ้วเข้มทันทีที่รู้ว่าต้องนอนแยกกับฐากูร ในเมื่อเธอและเขาเป็นสามีภรรยากันทำไมถึงได้นอนแยกห้อง?“ฉันให้แยกก็คือเเยก”ฐากูรตอบเสียงเรียบก่อนจะยื่นคีย์การ์ดให้กับเธอเพราะเขาเป็นคนสั่งให้อาโปจองเเบบแยกห้องนอน ทว่าเธอกลับส่ายหัวไปมาด้วยความดื้อรั้น“ตานอยากนอนกับพี่”คำพูดของเธอทำคนที่เดินผ่านไปมาถึงกับหันมอง ส่วนราเชน พิมมา อาโป และคนอื่นๆ ในละแวกกนั้นก็ยืนเงียบกริบ“พูดอะไรอายซะบ้าง”“ก็ตานอยาก-”“

“ผมจองตั๋วเครื่องบินกับจองโรงแรมเอาไว้เรียบร้อยแล้วนะครับ สถานที่ทุกอย่างพร้อมเเล้ว”“อืม ทำงานดีมาก”“ขอบคุณครับ” อาโปยิ้มหน้าแป้นเมื่อถูกเจ้านายชม เพราะคำชมนั้นมีผลต่อเงินเดือน..มะรืนนี้ฐากูรต้องบินไปต่างจังหวัดกับพิมมา เพราะต้องไปดูทำเลทำธุรกิจและไปดูงานบริหารของบริษัทที่นั่นอันที่จริงหากคุณ ชัยวิชญ์ พ่อของพิมมาไม่ร้องขอ เขาคงไม่ไป แต่ชัยวิชญ์เป็นคู่ค้าคนสนิทของผู้เป็นพ่อเขาจึงไม่อยากปฏิเสธคำขอ“พี่ฐากูร”เสียงเรียกดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงเคาะประตู ทำเอาเจ้าของห้องขมวดคิ้วเข้มเพราะสงสัยว่าภรรยาของตัวเองมาทำอะไรที่บริษัท“มีธุระอะไร?”“ถ้าไม่มีธุระตานก็มาหาพี่ไม่ได้ใช่ไหม?” พุดตานหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเขาถามเช่นนั้น“มีอะไร?”“ก็เรื่องที่พี่จะบินไปต่างจังหวัด5วัน…”ได้ข่าวมาว่าเขาจะบินไปต่างจังหวัดกับพิมมา เธอก็อดร้อนใจไม่ได้ยังไงก็ไม่มีทางปล่อยให้เขาไปกับพิมมาสองคนแน่“ตานจะไปกับพี่”“ฉันไปทำงานนะไม่ได้ไปเที่ยว”“ตานรู้”“ฉันไม่อนุญาต ถ้าไปก็ไปเป็นภาระซะเปล่า”เขาไปทำงานก็เหนื่อยมากพอเเล้ว หากเธอไปด้วยคงจะเหนื่อยกว่าเดิมหลายเท่าตัว มิหนำซ้ำจะปวดหัวเพราะเธอไปทะเลาะกับพิมมาอีก“แต่ต