Novels by เจลสีเหลือง

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร…”พิมมาอุทานออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นตำรวจยืนอยู่หน้าคอนโด ตำรวจมาทำอะไรที่ห้องของเธอ…“กรุณาเปิดห้องให้เราด้วยนะครับคุณผู้หญิง หากไม่เปิดทางเราคงต้องงัดประตูเข้าไปนะครับ!”พิมมาได้แต่ส่ายศีรษะไปมาก่อนจะรีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะ เธอรีบกดโทรหาผู้เป็นพ่อด้วยความหวาดกลัวขณะที่ตำรวจยังคงเคาะประตูเรียกซ้ำๆ“พ่อช่วยพิมด้วยฮึก..พ่อคะช่วยพิมด้วย”(เกิดอะไรขึ้น!?)“พ่อรีบมาช่วยพิมที่คอนโดด้วยนะคะ”พิมมากำโทรศัพท์เอาไว้แน่นพร้อมกับขอร้องผู้เป็นพ่อทั้งน้ำตา หากเธอถูกจับอนาคตของเธอจบแน่ ทั้งเรื่องงานในวงการบันเทิง ทั้งเรื่องที่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศพุดตานหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยโดยมีฐากูรคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา เขากุมมือของเธอเอาไว้เเน่นด้วยความเป็นห่วง ถึงหมอจะบอกว่าเธอปลอดภัยแล้วแต่ตาเขาก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ …“ทำไมยังไม่ตื่นมาคุยกับฉันอีก..”เขาพูดเสียงเบาก่อนจะกดจูบหลังมือของเธอเบาๆพุดตานที่เริ่มรู้สึกตัวปรือตามองคนที่นั่งกอดแขนของเธอเอาไว้ด้วยความเศร้า“พี่ฐากูร…”“พุดตาน?” ฐากูรย่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียก เขารีบลุกขึ้นเช็คอาการของเธอให้แน่ชัดเมื่อ

วันนี้เป็นวันที่พุดตานรอคอย เพราะเป็นวันมอบรางวัลเเบรนด์เครื่องสำอางที่ยอดขายดีที่สุดเเห่งปี เธอเตรียมตัวตั้งแต่เช้าและเดินทางไปที่งานเปิดตัวด้วยความตื่นเต้น“นั่นไงพุดตานมาพอดี”ดาเลียชี้นิ้วไปทางพุดตานก่อนที่ภูผาจะหันไปมอง พุดตานฉีกยิ้มกว้างและพุ่งเข้ากอดดาเลียด้วยความดีใจ“ตื่นเต้นที่สุดเลย!”“ฉันก็ตื่นเต้น!” ดาเลียกอดพุดตานแน่นพร้อมกับกระโดดด้วยความดีใจ จากเเบรนด์เครื่องสำอางเล็กๆ ตอนนี้กำลังเติบโตอย่างก้าวกระโดด“ยินดีด้วยนะตาน”“ขอบคุณค่ะ”พุดตานรับดอกไม้ช่อใหญ่จากภูผา ก่อนที่ภูผาจะขอถ่ายรูปเก็บความทรงจำนี้เอาไว้“วันนี้ตานสวยมากนะรู้ตัวไหม?” ภูผาพูดขณะดูรูปภาพที่เขาพึ่งถ่ายคู่กับเธอ“แล้วปกติไม่สวยเหรอคะ?”“…สวย”ภูผาพูดติดขัดเมื่อพุดตานส่งยิ้มหวานให้ ดาเลียที่ยืนมองอยู่ก็มองคนสองคนด้วยสายตาจับพิรุธ เห็นได้ชัดว่าภูผามีใจให้พุดตานเเน่ๆ ส่วนพุดตานดาเลียยังไม่เเน่ใจงานประกาศรางวัลเริ่มต้นขึ้น พุดตานและดาเลียขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีท่ามกลางสายตาของสื่อมวลชนและแขกที่มาร่วมงานกล้องนับสิบที่กำลังจับภาพของคนบนเวทีเปลี่ยนไปจับภาพของเเขกผู้มาใหม่ นักข่าวต่างสนใจฐากูรที่เดินเข้ามาภายในงานพ

“หื้ม..อร่อย~”พุดตานตักอาหารเข้าปากไม่หยุด ป้าทิพย์รู้ใจเธอที่สุดเพราะวันนี้มีเเต่อาหารที่เธอชอบทั้งนั้น แต่กินไปได้ไม่กี่คำก็ต้องหยุดชะงักเพราะสมองดันไปนึกถึงหน้าคนใจร้ายวันนี้ป้าทิพย์บอกว่าฐากูรไม่ยอมกินข้าว เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร“ช่างมันสิ!” ต่อให้เขาจะอดข้าวอดน้ำมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องสนใจ เขาจะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็เรื่องของเขาก็อก! ก็อก!พุดตานเหลวมองประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะสองสามครั้ง เธอกลืนอาหารลงคอก่อนจะสาวเท้าเดินไปเปิดประตูให้คนด้านนอกอาจเป็นป้าทิพย์ที่เอาน้ำผลไม้มาให้เธอตามที่เธอขอก่อนหน้านี้แต่เมื่อเปิดประตูออกไปคนที่ยืนตัวสูงเด่นอยู่ตรงหน้ากลับเป็นฐากูร เขายืนถือหมอนหนึ่งใบไม่เพียงเท่านั้นยังส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เธอร้อยวันพันปีจะเห็นฐากูรยิ้มให้เธอสักครั้งนึง…“พี่มีอะไร?”“ฉัน…อยากนอนกับเธอ” เขาพูดออกไปตามตรง ดูจากหมอนที่เขาถือแน่นอนนว่าเขาเตรียมตัวมานอนกับเธอจริงๆ“ไม่ได้!” เธอตอบกลับเสียงเข้มพร้อมกับรีบปิดประตูทว่ามือหนากลับรั้งประตูเอาไว้ไม่ให้เธอปิด พุดตานดึงประตูสุดแรงส่วนเขาก็ยื้อสุดชีวิต“ฉันขอโทษ”“ตานไม่ได้ต้องการคำขอโทษ ปล่อย!”“แล้วฉั

ฐากูรนั่งไขว่ห้างมือข้างหนึ่งยกขึ้นมานวดขมับทั้งสองข้างของตัวเอง เขานั่งคิดมากเรื่องที่พุดตานขอกลับไปอยู่กับพี่ชายสักพักเธอให้เหตุผลว่าคิดถึงครอบครัว แต่เขากลับไม่คิดอย่างงั้น เขากลัวเธอกลับไปแล้วจะไม่กลับมาหาเขาอีก…“คุณฐากูร…คุณฐากูรครับ!”อาโปเรียกชื่อเจ้านายหลายครั้งกว่าคนเป็นนายจะรู้ตัว“ว่าอะไรนะ?”“….” อาโปมองคนเป็นนายด้วยสายตาห่วงใย ตั้งแต่ทะเลาะกับคุณพุดตานเจ้านายก็เหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง เขาไม่เคยเห็นเจ้านายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน…“ผมแจ้งเรื่องตารางงานของสัปดาห์นี้น่ะครับ”“อ่อ…ทวนใหม่อีกรอบได้ไหม”เมื่อครู่นี้เขาเอาแต่คิดเรื่องของพุดตานจึงไม่ได้ฟังสิ่งที่อาโปพูดเลยสักนิดอาโปพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะทวนตารางงานให้เจ้านายฟังอีกครั้ง เมื่อทวนเสร็จฐากูรก็พยักหน้าตอบรับเป็นอันเข้าใจ“ช่วงนี้เครียดเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”“…ก็มีบ้างนิดหน่อย”“นิดหน่อยเหรอครับ…” อาโปพึมพึมเพราะดูจากอาการของเจ้านายมันดูไม่นิดเอาซะเลย“ลูกกับเมียเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม?”ฐากูรถามเสียงเรียบทำเอาอาโปแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆ เจ้านายก็ถามถึงครอบครัว“สบายดีครับ ตอนนี้สายธารกำลังจะเข้าโรงเรียนภรรยาผมเลยวุ่นเป็นพิ

พุดตานนั่งแกว่งแก้วคอกเทลไปมาสายตาจดจ้องไปยังก้อนน้ำแข็งที่ไหลไปตามแรงเเกว่ง เธอนั่งครุ่นคิดเรื่องหย่าทั้งวันแต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้เธออยากหย่าให้เรื่องทั้งหมดมันจบ เเต่อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงธุรกิจของครอบครัวที่พึ่งจะฟื้นตัวได้เมื่อไม่นานมานี้“คุณผู้หญิงครับร้านจะปิดแล้วนะครับ”“ทำไมวันนี้ถึงปิดไวล่ะคะ?” พุดตานเอียงคอถามบาร์เทนเดอร์“วันนี้เป็นวันเกิดเจ้าของบาร์น่ะครับ เจ้าของใจดีให้พนักงานเลิกไวครับ”“อ่า..โอเคค่ะ” พุดตานพยักหน้ารับเป็นอันเข้าใจ ก่อนดื่มคอกเทลเเก้วสุดท้ายให้หมด“คุณว่าหย่าดีไหมคะ?”“ครับ?” บาร์เทนเดอร์งุนงงกับคำถามของพุดตานนิดหน่อย ยืนครุ่นคิดคำตอบอยู่นานจะตอบกลับว่า“ไม่หย่าครับผมรักภรรยา”“….” พุดตานนั่งเงียบไปสักพักใหญ่ก่อนจะส่ายใบหน้าไปมา บาร์เทนเดอร์ที่นี่ตอบไม่ตรงคำถามเอาซะเลย!เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เมื่อก้มหน้ามองก็เห็นชื่อของฐากูรโชว์เด่นอยู่บนหน้าจอ นิ้วเรียวปัดวางสายทันทีแบบไม่ใช้เวลาคิด เธอไม่อยากเห็น ไม่อยากพูด ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา!“ไอ่คนโกหก!!”“อยู่ไหนกันเเน่!”ฐากูรหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิดขณะกดโทรหาพุดตาน ซึ่งถูกเธอกดตัดสายทุกครั้งเขาเ

ฐากูรนั่งเงียบด้วยใบหน้าเย็นชาก่อนจะปิดสมุดเมนูของร้านอาหาร“พิมโกหกพี่เรื่องที่จมน้ำทำไม?”“….”รอยยิ้มบนใบหน้าของพิมมาค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มตื่นตระหนกกับสิ่งที่พึ่งจะได้ยิน ฐากูรรู้ความจริงแล้วอย่างงั้นหรือ…“พี่ฐากูรพูดเรื่องอะไรคะพิมไม่เข้าใจ…”พิมมาฝืนยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้ามีพิรุธของตัวเองพร้อมกับกุมมือที่สั่นเทาของตัวเองเข้าหากันจนแน่น“วันที่พี่จมน้ำพิมไม่ใช่คนที่ช่วยพี่”“พี่ฐากูรเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ถ้าพิมไม่ช่วยพี่แล้วใครจะช่วยคะตรงนั้นมีเเค่พิม”“คนที่ว่ายน้ำไม่เป็นจะช่วยคนจมน้ำได้ยังไง!”ฐากูรพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น เขารู้ความจริงทุกอย่างแล้วว่าคนที่ช่วยเขาในวันนั้นไม่ใช่พิมมา เพราะพิมมาว่ายน้ำไม่เป็นและเป็นโรคกลัวทะเล“รู้ใช่ไหมว่าพี่เกลียดอะไรที่สุด”“ไม่ใช่ ไม่จริง พิมเป็นคนช่วยพี่”พิมมารีบกุมมือของฐากูรอย่างรวดเร็ว เขาเกลียดคนโกหกที่สุดหากรู้ว่าเธอหลอกเขามาตลอดหลายปี เธอคงถูกเขาเกลียด…เธอไม่อยากให้มันจบเเบบนี้ฐากูรส่งสัญญาณให้อาโปเอาหลักฐานทั้งหมดมาให้พิมมาดู พิมมาได้แต่ส่ายใบหน้าไปมาพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลริน“พิมยอมรับก็ได้ว่าพิมโกหก แต่พิมโกหกก

"ฮู้ว!!! / ฮิ้ว!! เเปะเเปะเเปะ!" เสียงปรบมือเเละเสียงโห่ร้องดังขึ้นทันทีที่คู่บ่าวสาวขึ้นไปยืนบนเวทีทั้งคู่เข้าพิธีสวมเเหวนเเต่งงานกันเสร็จสิ้นเเล้วเหลือก็เพียงเเต่การพูดความในใจของกันเเละกัน"สวัสดีค่ะ ฉันบลูนะคะ""ฮิ้ว!! ยัยบลูน้องฉันเองค่า!!" หวาตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความดีใจท่าทางของเธอดึงดูดสายตาของคนในงานอยู่ไม่น้อย"ฉันเป็นเด็กสาวธรรมดาคนนึง ที่โดนเเม่เเล้วก็พี่สาวทิ้งให้อยู่ไทยคนเดียว"".......""ไม่ได้ทิ้งเเบบนั้นหรอกค่ะ เเม่กับพี่หวาต้องไปอยู่ที่จีนเพราะมีธุรกิจอยู่ที่นั่น ส่วนฉันที่อยู่ไทยก็ดันบังเอิญมาเจอกับพี่โรมเเบบงงๆ มันงงเเล้วก็น่าอายมากเลยนะคะกับครั้งเเรกที่เราได้รู้จักกัน"บลูเริ่มบรรยายความในใจก่อนจะนึกย้อนไปในวันเเรก วันที่เธอได้พบกับโรมที่ผับเเห่งนั้น"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดเลยว่าวันนึงฉันจะมาเป็นเจ้าสาวของหนุ่มหล่อดีกรีเทพบุตรของมหาลัยเเบบนี้ ดูภายนอกพี่โรมอาจจะดูเป็นคนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ""หึ ยังไงว่ะนั่นฮ่าฮ่า" เพิร์ธที่นั่งฟังอยู่ข้างๆเเบล็คก็ขำออกมาด้วยความชอบใจ"เเต่จริงๆเเล้วพี่โรมเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากเลยนะคะ ทั้งโรเเมนติก บางครั้งก็พ

3 ปีผ่านไป"เเบบนี้ดีไหมพี่ว่ามันดูสวยดี" ชายหนุ่มชี้นิ้วไปยังเเม่เเบบชุดเจ้าสาวในหนังสือ"เเต่บลูขอชุดที่มันดูเรียบง่ายกว่านี้ได้ไหมคะ?""ได้สิจ๊ะอยากได้เเบบไหนสั่งเจ๊มาค่ะ เจ๊จะตัดให้สุดฝีมือเลย" เจ๊ราวี่กระดิกนิ้วให้พนักงานเข้ามาวัดตัวของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว"สไตล์เเบบคุณน้องบลูต้องเเบบนี้เลยค่ะ!" บลูหันไปมองตามที่เจ๊ราวี่ชี้ไป"เรียบง่ายเเต่ยังดูเเพง ปังมากค่ะ!""หู~ สวยมากๆเลยค่ะ" บลูจ้องมองเเบบจำลองชุดของตัวเองด้วยความตื่นเต้น ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์เเต่ยังคงความหรูหราเอาไว้"ถ้าบลูใส่มันพี่ว่าต้องสวยมากๆเเน่เลย""..ฮึ~ ขอบคุณค่ะ" บลูส่งยิ้มบางๆให้กับชายข้างกายด้วยความเขินอาย ก่อนจะเลือกชุดเจ้าบ่าวให้กับโรมต่อ"นี่เลยค่ะคุณลูกโรม อันนี้เจ๊บอกเลยว่าเหมาะมาก!" เจ๊ราวี่นำเสื้อสูทสีดำสุดหรูมาทาบกับตัวของชายหนุ่มในทันที"ชอบไหม?" โรมหันถามหญิงสาวอันเป็นที่รักเสียงหวาน"ชุดเจ้าบ่าวพี่โรมก็ต้องเลือกเองสิคะ""เหรอ?" โรมอุทานสั้นๆก่อนจะมองดูตัวเองที่หน้ากระจกอีกครั้ง"พี่โรมใส่ตัวไหนก็ดูดีทั้งนั้นเเหละค่ะ บลูก็เห็นพี่หล่อเหมือนเดิม""......" มือหนายกขึ้นมาเกาหัวเเก้เขินก่อนจะสั่งใ

ณ มหาลัย"กรี้ด! ดีใจจนน้ำตาเเม่จะไหล!" น้ำอุทานเสียงดังทันทีที่รู้ข่าวว่าคนเป็นเพื่อนกลับไปคืนดีกับโรมเเล้ว"หึ ดีเเล้วมันจะได้เลิกหงอยสักที" ริทเอ่ยเเซวคนเป็นเพื่อนที่นั่งยิ้มหน้าเเป้น"ไม่คิดเลยนะว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้..""ก็ไม่เห็นต้องคิดเเล้วหนิ ในเมื่อตอนนี้ก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมเเล้ว"".....""เออจริงด้วย! ฉันขออะไรเเกอย่างนึงได้ไหมยัยบลู?""หืม?"บลูขมวดคิ้วใส่คนเป็นเพื่อนด้วยความสงสัย"คือ...ขอฉันลูบซิกเเพคพี่โรมเป็นบุญสักครั้งในชีวิตนี้ได้ไหม?""โห! นี่เเฟนเพื่อนนะ!" ริทที่ได้ยินก็ถึงกับตะโกนออกมาเสียงดัง"ชู่ส์! จะเสียงดังทำไมเนี่ย! ล้อเล่นย่ะ!""หน้าตาจริงจังซะขนาดไหนใครจะไปคิดว่าล้อเล่น?""เผือก!!""ของชอบ!" น้ำง้างกำปั้นใส่ท้องริทอย่างเเรงด้วยความหมั่นไส้"เห้ย!! ใจเย็นยัยน้ำ!" บลูรีบเข้าไปห้ามเพื่อนทั้งสองคนที่เริ่มกัดกัน"ชิส์ เดี๋ยวมีใช้กำลังเหรอ?""ก็ใครสั่งให้เเกมาเผือกยะ!" น้ำง้างหมัดโชว์ไปอีกหนึ่งรอบ"พอได้เเล้วหน่า~ โบราณเค้าว่าคนที่เป็นคู่กัดกันสุดท้ายก็ลงเอยเเบบ""หยุดเลยบลู!" ริทรีบยกมือห้ามให้คนเป็นเพื่อนหยุดพูด"ให้ตายก็ไม่เอาคนบ้ากำลังเเบบนี้มาเป็นเมีย

"หึ ก็ลองดูสิ!! ฟึบ!!! / อื้อ!! ปล่อยนะ!!" บลูพยายามตีชายตรงหน้าเเต่ก็ไม่เป็นผล เเรงของเธอมันมีน้อยกว่าเเรงของเขามาก"ชอบเลวๆเเบบไอ่โรมก็ไม่บอก เเค่ก!!""อื้อ!! ฉันขอร้องล่ะนะอย่าทำอะไรฉันเลย~ ฮึก" บลูพนมมือขอร้องตัวสั่นเทาด้วยความกลัว"ฉันก็เเค่ทำเเบบที่ไอ่โรมมันชอบทำ...บลูไม่ชอบเหรอ..""...กะเเกเป็นใครกันเเน่อึก""มาอยู่กับพี่เถอะนะบลู../อึก!!" ชายฮู้ดดำใช้มือหนาปิดปากของหญิงสาวใต้ร่างเอาไว้ก่อนจะซุกหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นกายของเธออย่างโรคจิต"อึก! หมับ!!" บลูพยายามดิ้นพล่านไปมาด้วยความอึดอัดเเละทรมาน หลังจากที่มือหนาปิดปากเเละจมูกของเธอเอาไว้เเน่น เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้านี้เเล้วบลูมองดวงตาของชายบนร่างด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆรินไหลออกมาอาบเเก้ม...เธอยังอยากเจอหน้าเเม่เจอหน้าพี่สาว...เเล้วก็พี่โรมอยู่นะ"เราจะไปอยู่ด้วยกันที่สวรรค์นะ เราจะได้อยู่ได้กันตลอดไป""ฮึก!" มือเรียวเล็กพยายามขัดขืนจนหมดเรี่ยวเเรงพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆขาดหายไป...เธอคงไม่รอดเเล้วใช่ไหม"ปึก!!! /อ้าก!!" จู่ๆชายฮู้ดดำก็ถูกท่อนไม้ที่หล่นอยู่ข้างๆฟาดเข้าไปที่เเผ่นหลังอย่างจัง"เฮือก!! เเฮ่ก เเฮ

@นิทรรศการศิลปะบลูก้มลงมองบัตรเข้าชมภายในมือทั้งสองใบอย่างไม่ละ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆเเต่ก็ไร้วี่เเววของโรมเเขนเรียวเล็กยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูครั้งเเล้วครั้งเล่า...เขาคงจะไม่มาเเล้วจริงๆฝีเท้าเรียวเล็กเดินเข้าไปภายในงานอย่างช้าๆ สายตาคู่งามกวาดตามองภาพวาดที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้มากมายด้วยความตื่นเต้น"โห~ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆนะ~" บลูจ้องมองภาพวาดของ 'คาร์เดน' ศิลปินคนโปรดของเธอทุกภาพที่คาร์เดนวาดล้วนมีความหมายที่ซับซ้อนยากที่จะเข้าใจ ขนาดเเฟนคลับตัวยงอย่างเธอยังต้องตีความอยู่หลายรอบกว่าจะเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่เขาพยายามจะสื่อออกมา"นี่ก็คาร์เดนอีกเเล้วสินะ~" บลูเดินชมนิทรรศการนั้นด้วยความสุขใจ เเต่เธอก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่าถ้าโรมมาดูด้วยจะมีความสุขกว่านี้ไหมตึก ตึก ตึก~ หญิงสาวในเสื้อโค้ทสีเทายังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย หลังจากชมนิทรรศการเสร็จเธอก็อยากจะเดินเเบบนี้ไปเรื่อยๆ เดินไปเเบบไม่คิดอะไรใดๆครืด~ จู่ๆเสียงข้อความก็สั่นดังออกมาจากโทรศัพท์ก่อนที่มือเรียวเล็กจะหยิบมันออกมาดูข้อความไม่ระบุตัวตน: พี่รักเธอนะ:image (รูปภาพ):image (รูปภาพ):image (รูปภาพ)"....!!" ดว

บรื้น! บรื้น! บรื้น!เเลมโบกินีสีน้ำเงินสุดหรูถูกเหยียบให้เคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงขณะที่มือหนากำพวงมาลัยสีดำเอาไว้เเน่นด้วยความโกรธเอี๊ยด!! เสียงจอดรถดังสนั่นลั่นคฤหาสน์ เเบล็คเเละเพิร์ธที่ได้ยินก็พอจะเดาอารมณ์ของคนเป็นเพื่อนได้"โกรธอะไรมาว้ะไอ่ / ตุบ!!!""เชี้ย!!" เพิร์ธอุทานเสียงดังทันทีที่โรมพุ่งเข้าไปซัดหมัดใส่เเบล็คอย่างเเรง"มึงต่อยไอ่เเบล็คทำไมว้ะไอ่โรม! มึงบ้าไปเเล้วหรือไง!!""หึ กูหรือมันกันเเน่ที่บ้า!""......" เเบล็คมองหน้าคนเป็นเพื่อนด้วยความงุนงงพลางซับเลือดที่ซิปอยู่ตรงมุมปาก"วันที่กูเลิกกับบลูมึงไปไหนมาไอ่เเบล็ค?""......""กูถามว่ามึงไปไหนมา!? ฟึบ!!" โรมพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของเเบล็คอย่างเเรงด้วยความโกรธ"มันเรื่องอะไรกันว้ะ!" เพิร์ธพูดท้วงขึ้นด้วยความงง"มึงไปที่คอนโดของยัยนั่นได้ยังไง?""...ไอ่โรมมันไม่ใช่เเบบที่มึงคิดนะ""หึ เเล้วรูปนี้มันคืออะไรว้ะ ฟึบ!" โรมสะบัดคอเสื้อของคนเป็นเพื่อนทิ้งก่อนจะโชว์รูปในโทรศัพท์ให้ดู"ไอ่เเบล็ค..." เพิร์ธอุทานออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นรูปเเบล็คยืนลูบหัวเเถมยังกอดกับบลูที่หน้าคอนโด"กูก็เเค่...""เเค่อะไร?""......" เเบล็คอย