เบื่อเเล้วบทนางร้าย

“สวัสดีครับคุณฐากูร”อาโป ยิ้มกว้างพร้อมกับพนมมือไหว้ฐากูรในฐานะเลขาคนสนิท แต่ก็ต้องยิ้มเจื่อนเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเจ้านาย“ทุกวันนี้ใครเป็นเจ้านายมึง กูหรือพุดตาน?”ฐากูรกดเสียงต่ำเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก อาโปเม้มปากสั่นๆ ของตัวเองแน่นก่อนจะพนมมือไหว้เจ้านายสวยๆ“คุณพุดตานขู่ว่าถ้าผมไม่ยอมบอกจะเอาเรื่องนี้ไปบอกนายท่าน คุณฐากูรก็รู้หนิครับว่าถ้านายท่านรู้ขึ้นมาว่าคุณฐากูรมีคนอื่น เรื่องจบไม่สวยแน่”“มึงก็เลยบอกพุดตานทุกอย่างว่ากูอยู่ไหนกับใครงั้นเหรอ?”“ที่ผมทำแบบบนั้นก็เพื่อคุณฐากูรนะครับ”“ยังกล้าเถียง!”อาโปก้มหน้าหงุดยกมือไหว้เจ้านายอยู่อย่างนั้น เหตุผลที่เขายอมบอกความจริงกับพุดตานก็เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูนายท่านนายท่านที่ว่าคือวิศรุตผู้เป็นพ่อของฐากูร“เดือนนี้หักเงินเดือนครึ่งนึง”“โถคุณฐากูรครับผมผิดไปเเล้ว เห็นแก่่ลูกน้องที่ทำงานกับคุณฐากูรแบบบจงรักภักดีมาสิบกว่าปีเถอะครับ”“กูบอกว่าจะหัก หรือจะให้กูเปลี่ยนใจไล่ออกดี?”“…หักหักดีกว่าครับ” อาโปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอพร้อมกับก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเองฐากูรถอนหายใจยาวเเละตวัดสายตาคมเข้มมองข่มลูกน

“ฮื่อ~ ฮึก ฮื่อทำไม ทำไมพี่ฐากูรไม่สนใจฉันบ้างฮื่อ~”เสียงร้องไห้ดังไปทั่วห้องโดยสาร ทันทีที่พุดตานขึ้นมานั่งบนรถเธอก็ปล่อยโฮจนอาโปที่กำลังขับรถถึงกับทำตัวไม่ถูก“ทำใจดีๆ ไว้นะครับ คุณฐากูรอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเอง”อาโปพูดปลอบใจพุดตานอย่างทุกครั้ง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาโปเห็นพุดตานร้องไห้เพราะฐากูร“อย่าเอาไปบอกใครเชียวนะเรื่องที่ฉันร้องฮึกไห้ ฮื่อ~”ร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับหยิบทิชชู่มาซับน้ำตา อาโปเองก็พยักหน้ารับเป็นการตอบรับว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครบางครั้งอาโปก็อดสงสารพุดตานไม่ได้ เพราะต่อให้ภายนอกพุดตานจะดูร้ายแต่ลับหลังทุกคนพุดตานก็มักจะร้องไห้เสียใจแบบบนี้อยู่บ่อยๆ“เป็นไรวะเรื่องเมียมึงอีกแล้วเหรอ?”ราเชน ส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่างฐากูรนั่งดื่มเหล้าด้วยสีหน้าที่ดูโกรธจัด ไม่เดาก็รู้ว่าคงเป็นเรื่องเมียมันอีกเเน่“แล้วสรุปจะได้หย่าปีไหน กูเห็นมึงบ่นมาตั้งแต่่ปีที่แล้วจนตอนนี้ก็ยังไม่หย่า”พงษ์เทพเพื่อนสนิทอีกคนของฐากูรพูดขึ้น“มึงคิดว่ากูไม่อยากหย่ารึไง แต่มึงก็รู้พุดตานยอมหย่ากับกูง่ายๆซะที่ไหน?”พุดตานตามติดเขาซะขนาดนั้นมีหรือจะยอมหย่ากับเขาง่ายๆ เขาพยายามทำท

พุดตานตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับฐากูรเธอได้แต่นึกสงสัยว่าบทรักอันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นเพราะกำไลผัวหลงและน้ำมันพรายมหาสเน่ห์ที่เธอสั่งมาหรือเปล่าหากเช้านี้ฐากูรเปลี่ยนไปเป็นคนละคนน้ำมันพรายมหาสเน่ห์คงได้ผล…“พี่ฐา-”“ฉันไม่หิว” ไม่รอให้เธอพูดจบเขาก็พูดตัดบทในทันที“เออ…ตานอุตส่าห์ตั้งใจทำเลยนะ ถึงจะทำออกมาไม่ค่อยน่ากินเเต่ตานตั้งใจทำมากเลยนะ”เธอโชว์ชามข้าวต้มกุ้งให้ฐากูรดูด้วยความภูมิใจ แต่่สุดท้ายก็ถูกเมินอย่างไร้้เยื่อใย“วันนี้ฉันมีนัดไม่อยากกินอาหารเช้าหนักๆ ให้หนักท้อง”พูดจบเขาก็เดินผ่านตัวเธอไปอย่างไม่แยเเส“ชัด…”ชัดเลยว่าไอ่กำไลผัวหลงที่เธอใส่อยู่และน้ำมันพรายมหาสเน่ห์ที่เธอแอบป้ายไว้บนหมอนมันไม่ได้ผลเธอโดนหลอกแล้วเป็นแน่!!“ไม่น่าเลย…”เธอมองกำไลราคาหลักหมื่นด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ก่อนจะกินข้าวต้มฝีมือตัวเองย้อมใจแต่ก็ต้องรีบควานหาถังขยะเมื่อตักข้าวต้มเข้าปากเธอรีบคายข้าวต้มในปากทิ้งเพราะระดับความเค็มของข้าวต้มมันเค็มราวกับใส่เกลือทั้งถุง“ฉันใส่แค่ครึ่งถุงทำไมถึงเค็ม?”เธอมองชามข้าวต้มด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก เป็นบุญนักที่ฐากูรไม่ยอมชิมมิฉะนั้นเ

เพร้งง!แก้วไวน์ตกลงบนพื้นจนพิมมาได้รับบาดเจ็บ เธอค่อยๆ ก้มลงมองข้อเท้าของตัวเองที่โดนเศษแก้วบาดด้วยความกลัว“เป็นอะไรไหม?”“ไม่ค่ะ” พิมมาส่ายใบหน้าเล็กน้อย สองมือจับแขนของฐากูรเอาไว้เเน่นฐากูรหันไปมองพุดตานที่พึ่งเดินออกไปก่อนจะหันกลับมาสนใจพิมมาเมื่อเธอมีท่าทีเจ็บหนัก“พิมเหมือนโดนเเก้วบาดค่ะ พี่ฐากูรช่วยพาพิมไปล้างแผลหน่อยค่ะ”เมื่อเห็นว่าฐากูรไม่สนใจพิมมาจึงแสดงสีหน้าอ้อนวอนให้เขาสงสาร สายตามองเลือดที่ไหลออกมาด้วยความกลัว เพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่าเธอเป็นโรคกลัวเลือด“อาโปพาพิมมาไปล้างแผล”“ได้ครับ”พิมมาหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อฐากูรออกคำสั่งให้อาโปดูเเลเธอเเทนที่จะเป็นเขา“เดี๋ยวพี่ช่วย!”พงษ์เทพรีบลุกขึ้นพยุงตัวพิมมาเอาไว้ส่วนฐากูรก็เดินออกจากห้องอาหารเพื่อไปตามหาพุดตาน เพราะเขาต้องเคลียร์เรื่องเมื่อครู่นี้กับเธอเสียก่อนพุดตานเดินออกมาสูดอากาศนอกงาน เพราะอยู่ในห้องอาหารแล้วสุขภาพจิตไม่ค่อยจะดีนัก เธอยืนมองแขกในงานที่เดินกันพลุกพล่านเป็นที่รู้จักขนาดนี้แต่กลับไม่มีปัญญาหาสามีเอง อยากจะได้สามีชาวบ้าน…“มายืนทำอะไรคนเดียว?”พุดตานหันหลังไปมองเจ้าของเสียงทุ้ม ก่อนจะเบิกตาออกกว้างด้วยค

การเดินทางใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง เนื่องจากครอบครัวของพิมมาทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกอาหารทะเล ฐากูรจึงเลือกจังหวัดสงขลาเพราะเขามีคนรู้จักทำธุรกิจอยู่ที่นี่“หว่าบรรยากาศดีจัง…”พุดตานกวาดสายตาสำรวจบรรยากาศรอบๆ เเบบเร็วๆ โรงแรมอยู่ใกล้กับเกาะบรรยากาศจึงดีเป็นพิเศษ“รอตานด้วยสิ”เธอรีบกอดแขนคนตัวสูงเอาไว้ เพราะเขาเดินเร็วกว่าเธอมากไม่รู้เป็นเพราะขาของเขายาวเกินไปหรือขาของเธอสั้นเกินไปพิมมาที่เดินอยู่ทางด้านหลังก็มองพุดตานที่เดินแนบบชิดกับฐากูร บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงเอาแต่ใจจอย่างพุดตานได้ยืนเคียงข้างฐากูรได้อย่างไรที่ตรงนั้นมันสมควรเป็นของเธอ…“อ้าวเรานอนแยกห้องกันเหรอคะ?”พุดตานขมวดคิ้วเข้มทันทีที่รู้ว่าต้องนอนแยกกับฐากูร ในเมื่อเธอและเขาเป็นสามีภรรยากันทำไมถึงได้นอนแยกห้อง?“ฉันให้แยกก็คือเเยก”ฐากูรตอบเสียงเรียบก่อนจะยื่นคีย์การ์ดให้กับเธอเพราะเขาเป็นคนสั่งให้อาโปจองเเบบแยกห้องนอน ทว่าเธอกลับส่ายหัวไปมาด้วยความดื้อรั้น“ตานอยากนอนกับพี่”คำพูดของเธอทำคนที่เดินผ่านไปมาถึงกับหันมอง ส่วนราเชน พิมมา อาโป และคนอื่นๆ ในละแวกกนั้นก็ยืนเงียบกริบ“พูดอะไรอายซะบ้าง”“ก็ตานอยาก-”“