Novels by นามปากกา ในฝัน

“เชี้ยแล้วไง...... ไอ้สายฟ้ามึงเห็นข่าวในเพจซุบซิบของมหาลัยยังวะ” อยู่ ๆ กายก็ร้องโวยวายเสียงดังในขณะที่พวกเขากำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่โต๊ะประจำหน้าคณะ“ข่าวอะไรของมึงวะ เสียงดังกูตกใจหมด” พายุเอ่ยถามพร้อมกับที่กายยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เพื่อนได้ดูข่าวที่เขาพูดถึง“เห้ย!!!! จริงด้วยมึงเห็นยังไอ้สายฟ้า” “อะไร” พายุยื่นโทรศัพท์ของกายให้สายฟ้าได้ดูแต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาแค่ตอบรับในลำคอ“อืม”“อ้าวเห้ย เรื่องมันเป็นไงวะ แล้วสาวคนนั้นเป็นใครปกติมึงไม่ให้ใครขึ้นรถนี่หว่าเล่ามาดิ พวกกูรอฟังอยู่นะโว้ย”“แฟนกู”“เชี้ย!? มึงว่าไงนะ” เพื่อนทั้งสองของเขาตะโกนออกมาพร้อมกันเสียงดังจนคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองแต่ก็เพียงแค่แว็บเดียวก็เลิกสนใจ“อะไร ยังไง เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยพวกกูโคตรอยากรู้แม่งสาวคนนี้เป็นใครที่สามารถมาสยบผู้ชายแบบมึงได้”“เสือก”“ไอ้ห่

หลังจากออกมาจากห้างสายฟ้าก็ขับรถมุ่งตรงมาที่บ้านของรรินทันที เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้วสายฟ้าทำหน้าที่ยกของที่ซื้อมาทั้งหมดออกจากท้ายรถเข้ามาในบ้าน รรินเดินถือแก้วน้ำมายื่นให้เขาหลังจากที่เขาขนของที่ซื้อมาไว้ภายในบ้านเสร็จแล้วและตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาในบ้านเธอ“น้ำเย็นค่ะ”“อืม”รรินนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสายฟ้าที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะกลับเลยแม้แต่น้อย จนเธอต้องเป็นฝ่ายถามเขาออกมาเอง“เออ... ดึกแล้วพี่สายฟ้าจะกลับเลยไหมคะ พรุ่งนี้รินมีเรียนตอนเช้า”“นอนที่นี่ได้ไหม”“พี่จะนอนได้ไงเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คนอื่นจะคิดยังไงคะ”“งั้นเราก็เป็นแฟนกันเลยสิ”“ห๊ะ!!!” รรินร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจกับคำพูดของเขาที่พูดออกมาแบบไม่เดือดร้อนอะไรเลย“แต่เราเพิ่งรู้จักกันเองนะคะ พี่สายฟ้ารู้จักรินดีแล้วเหรอคะ”"จะช้าหรือเร็วไม่สำคัญ พี่มั่นใจในตัวริน""พี่สายฟ้า"“งั้นเราเป็นแฟนกันแล้วนะ” รรินหน้าเหวอทันทีที่ได้ยินคำพูดของสายฟ้าที่พูดออกมาแบบสบาย ๆ หน้านิ่ง ๆ กดยิ้มมุมปากนิดหน่อย“หรือ

ช่วงเช้าขณะที่รรินกำลังทำอาหารอยู่ในครัวก็ได้ยินเสียงรถยนต์มาจอดที่หน้าบ้านพร้อมกับเสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้น ทำให้เธอต้องวางมือแล้วรีบเดินออกไปดู“อ้าว!!! พี่สายฟ้ามาแต่เช้าเลยนะคะ เข้าบ้านก่อนค่ะ พี่ทานอาหารเช้ามาหรือยัง รินกำลังทำอาหารอยู่พอดี พี่ทานด้วยกันไหมคะ”“อืม”“งั้นนั่งรอรินแป๊บหนึ่งนะคะใกล้เสร็จแล้ว” รรินเดินกลับเข้าไปทำอาหารในครัวต่อส่วนสายฟ้านั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาในโซนรับแขกหน้าทีวีผ่านไปสักพักรรินก็เดินกลับมาพร้อมชามข้าวต้มสองชามที่ส่งกลิ่นหอมชวนหิวก่อนที่เธอจะวางชามข้าวต้มลงที่โต๊ะเล็ก ๆ สำหรับใช้นั่งทานอาหาร“พี่สายฟ้าอาหารเสร็จแล้วค่ะมาทานได้เลย”“...” สายฟ้าไม่ตอบรับแต่เดินมานั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับลงมือทานอาหารทันที“พอทานได้ไหมคะ” รรินยิ้มพร้อมกับถามเขาออกไป เธอกลัวว่าอาหารที่เธอทำจะไม่ถูกปากเขาเอามาก อาหารพื้น ๆ เธอไม่รู้ว่าเขาจะทานได้ไหมเพราะคนรวย ๆ แบบเขาคงจะทานอาหารดีดีเป็นประจำ“อืม” เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จรรินก็รับหน้าที่เก็บกวาดโต๊ะและล้างจาน พอเธอเดินออกมาสายฟ้าก็พูดกับเธอ“ไป”“พี่สายฟ้าจะพารินไปไหนคะ”“ไปลาออกและไปคอนโดพี่”“ไปคอนโดพี่ ไปทำไมคะ”

ผ่านมาหลายวันแล้วที่รรินกับสายฟ้าคุยกันผ่านช่องทางแชทในโทรศัพท์ ซึ่งไม่ได้เจอกันเลยเนื่องจากเขาบอกว่าติดงานรับน้องของคณะเพราะเขาเป็นพวกพี่ว๊าก ซึ่งต้องคอยอยู่ดูแลเรื่องการรับน้องคณะวิศวะขึ้นชื่อความโหดในการรับน้องมากมีการรับน้องทั้งในและนอกสถานที่ ผิดกับคณะแพทย์ของเธอเพราะคณะนี้รับน้องสบาย ๆ และไม่นานมากเพราะเน้นเรื่องเรียนมากกว่าแค่เรียนคณะเธอก็หนักกว่าคณะอื่นแล้วจากวันแรกจนถึงวันนี้รรินที่คุยกันผ่านแชทในโทรศัพท์เขาดูพูดเยอะกว่าตอนเจอกันตัวเป็น ๆ อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบพูดแต่ชอบพิมพ์มากกว่าละมั้งณ ร้านคาเฟ่ข้างมหาลัย XXX ที่รรินทำงานอยู่“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ”เสียงทักทายของพนักงานทุกคนดังขึ้นพร้อมกันเมื่อมีคนเปิดประตูร้านเข้ามา และจะต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาในร้านเพราะเป็นระเบียบที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามของทางร้าน“รับอะไรดีคะ” รรินที่ยืนประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์เอ่ยถามลูกค้าก่อนที่จะเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มไปให้“อเมริกาโน่เย็น” สายฟ้าตอบพร้อมกับกดยิ้มตรงมุมปาก&ld

หลังเลิกเรียนรรินกำลังยืนรอวิวที่เดินแยกไปคุยโทรศัพท์อีกทาง ครืดดดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของรรินดังขึ้น ทำให้เธอต้องหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลกไม่มีชื่อและเบอร์ไม่คุ้น เธอลังเลอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามออกไป“สวัสดีค่ะ”“เลิกเรียนยัง”“ใครคะ??”“อยู่ไหน”“ใครคะ??”“ตอบมา” เสียงตอบกลับจากปลายสายติดจะหงุดหงิดและดุ จนเธอต้องจำใจยอมว่าบอกตัวเองอยู่ที่ไหน ซึ่งรรินเองก็ตอบกลับไปแบบงงงง“เลิกแล้วค่ะ กำลังจะกลับตอนนี้อยู่ที่คณะ”“รออยู่หน้าคณะกำลังจะขับรถไปรับ ห้ามไปไหน”พอเขาพูดจบก็วางสายทันที รรินได้แต่ยืนงงมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่แบบนั้น ใครโทรมาแถมบอกให้เธอรออยู่เพราะเขากำลังมารับ พอดีกับที่วิวเดินมาบอกว่ารรินต้องรีบก่อนเพราะที่บ้านโทรตามให้กลับบ้านด่วนมีธุระสำคัญ“วิวไปก่อนนะริน บาย บาย”“บาย บาย เจอกันพรุ่งนี้นะ”รรินโบกมือลาวิวที่เดินแยกไปอีกทาง พอเธอเดินมาถึงหน้าคณะก็เห็นรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่ พอดีกับที่มีคนเปิดประตูรถออกมาแล้วเดินตรงมาทางที่เธอยืน

สามหนุ่มที่กำลังเดินลงมาจากตึกเรียนหลังจากเลิกคลาส ระหว่างเดินกายพูดบอกเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินนำไปโดยไม่รอฟังคำตอบ“เห้ย วันนี้ไปกินข้าวที่คณะแพทย์กัน”“ทำไมต้องไปที่นั่นด้วยวะ” พายุเอ่ยถามด้วยความสงสัยคณะตัวเองก็มีโรงอาหารทำไมต้องไปถึงคณะอื่นด้วยแต่ก็เดินตามกายไปอีกคน“กูจะไปส่องสาว ได้ยินมาว่าปีนี้คณะแพทย์ มีแต่สาวสวย ๆ เด็ด ๆ ทั้งนั้นเลย”“แล้วมึงจะไปไหมไอ้สายฟ้า”“อืม”“สัส พูดเยอะ ๆ ก็ได้ คนห่าอะไรประหยัดคำพูดฉิบหายกูละอยากจะรู้จริง ๆ จะมีใครทำให้มึงพูดเยอะ ๆ ได้บ้างวะ”“.....” สายฟ้ามองหน้ากายพร้อมยกยิ้มมุมปาก โดยไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากเขาเหมือนเคยเมื่อกลุ่มของสายฟ้าเดินเข้ามาที่โรงอาหารก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าด และเสียงพูดคุยของสาว ๆ ในโรงอาหารดังขึ้นสายฟ้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ผิดกับเพื่อนทั้งสองคนของเขาที่ส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ไปทั่วจนสาว ๆ ต่างพากันกรี๊ดเสียงดังไปทั้งโรงอาหาร“แก ๆ ๆ พวกพี่สายฟ้าคณะวิศวะมา กรี๊ดดด กรีดดด”“กรี๊ดดดดด แกฉันอยากได้แฟนแบบนี้”“สามีใน