Novels by สุกัญญากา นามปากกา

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดวงดาวน้อยใหญ่ ช่างเป็นภาพงดงามจับตา พญาครุฑหนุ่มและนาคสาวเดินเคียงกันริมลำธารใสสะท้อนแสงจันทร์ พื้นน้ำคล้ายแสงเงินแสงทองจากดวงดาวปลายฟากฟ้า“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของข้าจะเปลี่ยนไปเช่นนี้...ตั้งแต่วันแรกที่พบเจ้า ทุกสิ่งที่ข้าเคยเชื่อมันกลับไม่เป็นเช่นนั้น” พญาครุฑหนุ่มหยุดเดิน มองเงาดวงจันทร์สะท้อนในน้ำ“ข้าเองก็ไม่เคยคิดว่าหัวใจจะเต้นแรงผิดจังหวะได้เช่นนี้” พญานาคสาวยิ้มบางๆ หันมามองเขาสองหนุ่มสาวสบตากันเป็นเวลานาน ความรู้สึกสองหัวใจที่เก็บซ่อนความรู้สึกไว้เริ่มเผยออกมา“ข้าไม่อาจละสายตาจากเจ้าได้ ตั้งแต่วันที่เจ้าช่วยรักษาบาดแผลของข้า ข้าเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัวเจ้าดึงดูดหัวใจข้า...บางอย่างทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่น”พญาครุฑหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้นาคสาว เขาเอื้อมมือไปแตะมือของเธออย่างอ่อนโยน“ข้าก็เช่นกัน...ข้าไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อเจ้าได้ แม้เราสองจะมาจากเผ่าพันธุ์ต่างกัน แต่ข้ารู้สึกว่าความรู้สึกนี้ มันเป็นเป็นอะไรไม่อาจรู้ได้ แต่ข้ารู้ว่า มันคือสิ่งที่ข้ารอมานานแสนนาน”นางมองดูมือของเขา สองมือจับกันไว้“ข้าก็รู้สึกไม่ต่างจากเจ้าเช่นกัน แก้วกัลยา” ค

ป่าหิมพานต์เวลากลางคืนมีความลึกลับ ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดวงดาวระยิบระยับเปล่งแสงลงมายังผืนป่า เต็มไปด้วยพืชพันธุ์สัตว์ป่าหลากหลายสายพันธุ์“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” นางมองใบหน้าซีดเผือดจากการเสียเลือดจากบาดแผลของชายหนุ่มแปลกหน้า“ข้ามิเป็นไร” ชายหนุ่มตอบเสียงแผ่วเบาแสงจันทร์ส่องผ่านต้นไม้สูงใหญ่ ทำให้เกิดเงา เคลื่อนไหวตามสายลมบางเบา“คืนนี้อากาศช่างหนาวเย็นนัก” นางหาเรื่องคุย บาดแผลตามลำตัวของครุฑหนุ่มเริ่มทุเลาเบาลงแล้ว“เจ้ารู้สึกหนาวใช่หรือไม่” เขามองหญิงสาวกอดอกเนื้อตัวสั่นน้อยๆเสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังเป็นจังหวะที่นุ่มนวล ผสมกับเสียงน้ำไหลจากลำธาร มันส่องประกายระยิบระยับตามแสงจันทร์“ข้าไม่เป็นไร พวกเรานอนพักกันเถอะ พวกมันคงไปตามหาเราที่อื่นแล้ว” เขามองเข้าในป่า หลบสายตาหวานของหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่าบานเฉพาะยามค่ำคืนโชยมา กลิ่นนี้ชวนให้รู้สึกสงบและผ่อนคลาย“เจ้านอนพักเถิด ข้ายังไม่ง่วง” นางลุกขึ้นยืนมองบรรยากาศรอบๆ ที่เต็มไปด้วยความลึกลับและความงดงาม“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าแล้วกัน”ครุฑหนุ่มนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ หายใจอ่อนแรงเพราะความเหนื่อยล้า บาดแผลยังคงมีเลือดไหลซึมออกมา“ข้าจะอยู่ย

ณ ดินแดนอันไกลโพ้น แสงสีส้มจับขอบฟ้า ความเงียบสงบปกคลุมทุกแห่งหน พญาครุฑหนุ่มบาดเจ็บจากการถูกโจมตี เลือดไหลออกมาตามลำตัว“วายุภัทร พวกข้าต้องจับเจ้าให้ได้” เสียงสั่งการดังก้องฟ้า“ต่อให้มันมีปีกกว้าง หรือมีพลังอำนาจขนาดไหน ก็ไม่อาจต้านทานพวกเราได้หรอก”เปรี้ยง!อสุนีฟาดใส่พญาครุฑหนุ่มสายใหญ่ พาความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วทั้งร่าง“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุด เจ้าหนีไม่พ้นเงื้อมมือข้าไปได้หรอก เจ้าวายุภัทร”“ข้า…ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าจะทำกับข้าเยี่ยงนี้” ครุฑหนุ่มตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด เสียงราวกัมปนาทดังลั่นท้องฟ้าทันใดนั้น ท้องฟ้าพลันมืดดำ สายลมกรรโชกแรงราวครึ่งนาที ทุกอย่างจึงค่อยกลับมาเป็นปกติ ทว่าบริเวณที่เคยมีร่างครุฑหนุ่มกลับว่างเปล่า ทุกสายตามองหาพญาครุฑที่บาดเจ็บ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะอาศัยช่วงฟ้ามืดเร้นกายหายไปจากตรงนั้นแล้ว“ผู้ใดบังอาจมาช่วยมัน”“มันหายตัวได้อย่างไร” เสียงหนึ่งตะโกนอย่างไม่พอใจขณะนี้พญาครุฑหนุ่มหมดแรงและสิ้นหวัง เขาเหาะผ่านป่าหิมพานต์ บาดแผลทางกายทำให้รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง เขากระพือปีก เลือดไหลซึมจากบาดแผลที่ถูกโจมตี เขารู้ว่าหากไม่หลบซ่อนที่ใดสักแห่งในตอนนี้ เขาอาจไม่รอด