Novels by ปัดยิ้มหน่อย

ชญาดาชะงักไปเล็กน้อยในตอนที่พ่อของเธอเอ่ยชื่อของอรรถกรณ์ขึ้นมา เธอหลุบตาลงต่ำทำทีเป็นคีบหมูเข้าปากกลัวว่าพ่อจะจับได้ว่าเธอกำลังนึกถึงคนที่พ่อเอ่ยชื่อออกมาเมื่อครู่ แต่เขาก็ยังนั่งจ้องเธออยู่แบบนั้นไม่วางตาทำเอาเธอกลืนอะไรแทบไม่ลงจนต้องยอมตอบคำถามเขาไป“เขากะ.. ก็ดูเป็นคนดีนะคะ” เธอตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก“แค่นั้นเองเหรอ” ชโลธรหรี่ตามองลูกสาวของตัวเองอย่างจับผิด“แค่นั้นสิคะ พ่อคิดว่ายังจะมีอะไรอีกล่ะคะ”“เปล่านี่.. พ่อก็แค่คิดเล่นๆ ว่าถ้ามีลูกเขยเป็นประธานบริษัทจะเป็นยังไงนะ” ชโลธรพูดไปก็กลั้นขำไปแอบเห็นใบหน้าหวานของลูกสาวขึ้นสีระเรื่อในตอนที่เขาพูดคำว่า ‘ลูกเขย’“เฌอว่าพ่อเมาหมูกระทะแล้วเนี่ยพูดอะไรก็ไม่รู้”“แต่พ่อว่าเฌอรู้นะว่าพ่อพูดเรื่องอะไร ใช่ไหม” ชญาดาที่เห็นสายตาของพ่อที่หรี่มองเธอพร้อมกับคำถามแบบนั้นก็ได้แต่อมตะเกียบที่เพิ่งคีบหมูเข้าปากไปค้างไว้แบบนั้นก่อนจะเอามันออกมาวางลงบนโต๊ะเงียบๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนเป็นพ่อที่ยังคงนั่งจ้องเธออยู่แบบนั้น“เฌอไม่รู้เหมือนกันค่ะพ่อว่าความรู้สึกแบบนี้มันจะเรียกว่าชอบได้ไหม แต่เฌอรู้แค่ว่าเฌอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน” ตอบเหมือนกั

หลังจากที่ชญาดาช่วยพ่อของเธอล้างของและเก็บกวาดร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว พ่อของเธอก็เสนอเมนูเย็นนี้ว่าจะทำหมูกระทะฉลองในโอกาสที่เธอเรียนจบทั้งคู่เลยแวะซื้อของที่ตลาดสดหน้าปากซอยทางเข้าบ้านแบ่งกันไปซื้อ ชโลธรเป็นคนไปเดินเลือกซื้อผักและชญาดาไปซื้อพวกหมูสามชั้นกับของทะเลนิดๆ หน่อยไม่อยากซื้อไปเยอะมากเพราะกินกันแค่สองคนพ่อลูก และนัดว่าให้ไปเจอกันที่รถ“ไหนดูสิคนสวยของพ่อได้อะไรมาบ้าง มาๆ เดี๋ยวพ่อช่วยถือแขนแดงหมดแล้ว” ชโลธรพูดขึ้นทันทีที่เห็นลูกสาวของตนเดินมาถึงรถและรีบเข้าไปรับของที่เธอมาช่วยถือไว้กลัวว่าแขนเล็กๆ นั่นจะหักเอาเสียก่อนดูสิแค่นี้ผิวขาวๆ ของเธอก็ขึ้นรอยแดงเต็มไปหมด“โอ๊ยพ่อ.. เวอร์ไปไหมเนี่ยเฌอแค่ถือของนะคะไม่ได้แบกเสาเข็ม ไปเปิดท้ายเลยค่ะเฌอจะได้เอาของใส่รถเห็นตัวแค่นี้แต่เฌอแข็งแรงมากเลยนะขอบอก” เธอกลอกตาไปมาเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของผู้เป็นพ่อที่ดูจะเป็นห่วงเธอเอามากๆ ทั้งๆ ที่วันนี้ทั้งวันเธอทำอะไรที่มันหนักหนากว่านี้ตั้งหลายเท่า“ครับๆ ลูกผมมันเก่งอยู่แล้วครับ” ชโลธรจีบปากจีบคอพูดใส่ลูกสาวของตนด้วยความมันเขี้ยว“เก่งได้พ่อแหละ ฮ่าๆ” เฌอหัวเราะชอบใจพร้อมกับวางของในมือลงที่ท

“ทานให้อร่อยนะครับ” เขายิ้มตอบให้เฮียชลก่อนจะก้มมองอาหารจานโปรดของตนชนิดที่ว่าเอาปูอลาสก้าตัวล่ะหมื่นห้ามาแลกก็ไม่ยอม แต่ไหงวันนี้สีสันของมันถึงได้ดูจัดจ้านเป็นพิเศษสงสัยเฮียชลคงปรับสูตรกระมัง“แค่กๆ!” ทันทีที่ข้าวคำแรกเข้าปากอรรถกรณ์ก็แทบจะคายออกในทันทีถ้าไม่ติดว่าเฮียชลมองเขาอยู่เลยทำได้แค่ฝืนกลืนมันลงไป ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยแต่มันเผ็ด! เผ็ดมากขนาดที่ข้าวคำเดียวเขาต้องดื่มน้ำตามเป็นขวดไม่รู้เฮียชลทำพริกคว่ำลงไปในกระทะหรืออย่างไรมันถึงได้เผ็ดขนาดนี้ แล้วอีกอย่างที่ไม่เหมือนทุกทีก็คือวันนี้ไม่มีน้ำซุปที่ปกติจะเสิร์ฟคู่กันกับข้าวตลอด“ไม่อร่อยเหรอครับคุณอัฐ” ชโลธรถามเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของอรรถกรณ์ ใบหน้าของเขาแดงก่ำพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายออกมาตามกรอบหน้าจนชุ่มไปหมด“อะ.. อร่อยครับ แต่ผมขอน้ำเปล่าเพิ่มอีกขวดละกันครับ” ฝ่ามือหนาปาดเหงื่อตามใบหน้าแล้วรีบตักข้าวเข้าปากไวๆ หลังจากที่เฮียชลเดินหันหลังไปหยิบน้ำเปล่าที่ตู้เขาหวังว่าถ้ากินไวความเผ็ดมันก็คงจะไม่มากเท่าไหร่แต่มันไม่ใช่แบบที่คิดเพราะยิ่งกินมันก็ยิ่งเผ็ดขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องสูดปากยกใหญ่แล้วนี่ทำไมเฮียชลถึงไปหยิบน้ำน

ในเช้าวันทำงานวันแรกของสัปดาห์แบบนี้ผู้คนต่างขวักไขว่ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อรีบเตรียมตัวไปเข้างานให้ทันเวลาตามที่บริษัทของแต่ละคนกำหนดเหตุผลก็อาจจะเป็นเพราะไม่อยากเข้างานสายตั้งแต่วันแรกของสัปดาห์เช่นเดียวกับ ‘ชญาดา’ ที่วันนี้เธอจะเข้าไปช่วยพ่อที่ร้านอาหารตามสั่งในศูนย์อาหารของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างบริษัท ATK เป็นวันแรกหลังจากที่เรียนจบ ปวส. จากวิทยาลัยแถวบ้านมาตัวเธอเองก็ลองพยายามหาสมัครงานตามที่ต่างๆ แต่ไม่ว่าเข้าไปที่ไหนทุกๆ ที่ก็จะพูดประโยคเดียวกันกับเธอ ‘ไว้จะติดต่อกลับไปอีกทีนะคะ’ แล้วก็เป็นไปตามสูตรไม่มีที่ไหนติดต่อเธอกลับมาเลยแม้แต่ที่เดียว ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกยิ่งช่วงเศรษฐกิจตกต่ำแบบนี้การที่เธอจะหางานยากแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเมื่อหางานไม่ได้เธอเลยตัดสินใจปรึกษากับคุณ ‘ชโลธร’ บิดาบังเกิดเกล้าเพียงคนเดียวของเธอเขาก็เลยยื่นข้อเสนอให้เธอเข้าไปช่วยที่ร้านอาหารตามสั่งของเขาชั่วคราวก่อนหางานได้เมื่อไหร่ค่อยว่ากัน เธอเลยต้องพาตัวเองนั่งรถจากบ้านนอกเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวงเป็นครั้งแรกเกิดมา 21 ปีคำว่า ‘เมืองศิวิไล’ มันก็เพิ่งประจักต่อสายตาชญาดาวันนี้นี่เองทั้งแสง สี เส