Novels by Fahnamkang Fah Fah

“เจี๊ยบไม่ต้องกลัวหรอกว่าพี่จะเอาลูกไปไหน นาฬิกาของลูกมี GPS ไม่ใช่เหรอ นอกจากเจี๊ยบจะติดตามได้ เจี๊ยบก็ยังโทรถามครูที่โรงเรียนได้นี่ว่าลูกถึงโรงเรียนแล้วรึเปล่า”“…”“ถ้าเกิดพี่ไม่พาลูกไปถึงโรงเรียนภายในหนึ่งชั่วโมง เจี๊ยบไปแจ้งความ เอาผิดพี่ได้เลย เจี๊ยบเป็นแม่ เจี๊ยบมีสิทธิ์อยู่แล้ว” หนึ่งชั่วโมง เผื่อเหลือสำหรับรถติดในตอนเช้านิดหน่อยชญานิศลดสายตามองเจ้าตัวอวบเกินวัยที่อ้อนเธอตาแป๋ว มือน้อยๆ มือหนึ่งจับมือเธอ อีกมือเอื้อมไปจับมือพ่อไว้มั่น “ก็ได้” เจ้าตัวเล็กร้องด้วยความดีใจ ชูสองแขนที่จับมือแม่กับพ่อทันที “แต่แม่ไม่ได้ไปด้วยนะ น้องเคนไปกับเขาได้ใช่ไหม”เธอเลี่ยงใช้คำว่าพ่อ เพราะใจยังไม่ยอมรับเขาในสถานะนี้“ง่า ทำไมแม่ไม่ไปด้วยกันอ่า” เจ้าตัวเล็กทำปากยื่น เป็นเชิงน้อยใจแม่“ก็…แม่ต้องไปทำงาน ถ้าน้องเคนไปกับพ่อ แม่ก็จะไปทำงานเลย แล้วเดี๋ยวตอนเย็น…”“พี่ไปรับเอง แล้วพี่จะพาไปส่งที่ร้านด้วย” ปพนธีร์ก้มลงไปอุ้มลูกชาย เจ้าตัวเล็กไม่ได้ขัดขืน รีบปล่อยมือแม่แล้วโอบกอดพ่อไว้ ปล่อยให้เขาพาขึ้นรถและจัดการคาดเข็มขัดให้ ไม่งอแงแล้วทั้งยังยิ้มร่า ตอนเห็นหมอนสไปเดอร์แมนกับตุ๊กตาอีกมากมายบนเ

“พ่อคร้าบ เดี๋ยวน้องเคนมาน้า ต้องรีบไปหม่ำข้าวก่อน” เด็กชายตะโกนบอกพ่อ หวังว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเขาจากในบ้าน เหมือนดวงจิตพ่อลูกผูกพันกัน ไม่ทันไรพ่อที่มองไปพื้นที่รกร้างท้ายซอยก็ทันหันมาเห็นหน้าลูกที่โบกไม้โบกมือให้ สองพ่อลูกยิ้มให้กันชญานิศไม่รู้จะสังเวชลูกหรือตัวเองดีถ้าลูกไม่ต้องการเขา เธอไม่ปล่อยให้ปพนธีร์มายืนเกาะหน้ารั้ว ขวางหูขวางตาเธอแบบนี้หรอกแต่นี่ลูกทั้งเรียกร้องและอยากอยู่ด้วย จะให้เธอทำอย่างไรได้เมื่อสองแม่ลูกกินข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อย เจ้าตัวเล็กก็เว้าวอนเธอเพื่อออกไปเจอพ่อ แต่ชญานิศขอล้างจานเสร็จก่อน ถึงจะเปิดประตูให้เด็กน้อยอดทนรอ กระทั่งแม่เปิดประตูให้ ขาเล็กๆ ก็วิ่งออกไปแล้วคุยจ้อกับพ่อทันทีพอชญานิศเปิดประตูรั้ว ปพนธีร์ก็เปิดประตูรถของเขาเพื่อให้ลูกขึ้นไปนั่ง“ลูกต้องไปกับฉัน” หญิงสาวพูดดัก จับมือลูกชายไว้มั่น“ได้สิ ไปรถของเจี๊ยบก็ได้” ปพนธีร์ฉีกยิ้มยินดี แววตาเป็นประกาย“ฉันไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณไปด้วย” สีหน้าคนฟังจ๋อย เขาก้มหน้าแล้วสบตาลูกชาย“หม่ามี้…ให้พ่อไปด้วยนะ” เด็กชายรู้งาน กระตุกมือแม่ “แต่หม่ามี้ไม่ให้ใครที่ไม่สนิทด้วยนั่งรถของเรา”คนไม่สนิทยิ้มเจ

พอเข็มสั้นนาฬิกาชี้ไปที่เลขสาม ชญานิศลุกมาทำงานดังเช่นทุกเช้ามืด เธอเขียนนิยายและทำบัญชีร้าน กว่าจะเสร็จเวลาก็ล่วงเข้าตีห้าหญิงสาวเก็บของบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ คิดในใจว่าเธอจะแอบพาลูกไปโรงเรียนเร็วขึ้น ปพนธีร์จะได้ไม่ต้องมาทำหน้าที่แทน แต่ไม่ทันไรเธอได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน ไม่นานเครื่องยนต์ก็ดับลง ชญานิศลุกจากเก้าอี้ แง้มผ้าม่านตรงหน้าต่างบานกระจก เธอเห็นรถคันหรูคันเดียวกับเมื่อวานจอดอยู่ ปพนธีร์มาถึงแล้ว ถึงกระนั้นเธอไม่คิดจะออกไปเปิดประตูให้เธอจัดการทำความสะอาดบ้าน และไม่กี่นาทีต่อมา เธอกลับไปแง้มผ้าม่านแอบดูอีกฝ่ายอีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นร่างสูงเดินเตร็ดเตร่หน้าบ้าน ก่อนสายตาของเขาจะมองเข้ามา และสบตาเธอชญานิศปล่อยม่านลงราวกับของร้อน เธอกลับไปเข้าในครัวด้วยความตื่นตระหนกเขาเห็นว่าเธอตื่นแล้ว ในบ้านเปิดไฟอยู่ แต่เขาไม่กดกริ่งเรียก เลือกจะไม่รบกวนถึงอย่างนั้นช่างเถอะ ปล่อยให้รอไปนั่นแหละหญิงสาวเบะปากให้คนที่รออยู่ข้างนอก ก่อนเข้าไปเตรียมอาหารให้ลูกน้อยในห้องครัว พอหกโมงเช้าเธอเดินไปปลุกลูกชาย ช่วยเขาอาบน้ำแต่งตัวส่วนใหญ่เธอเน้นให้ลูกทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เธอแค่ช่วยเหลือเล็กๆ น้อย

ภายในรถคันหรู ไม่มีใครพูดอะไรจนพาลให้บรรยากาศอึดอัด แม้แต่สาวขาเม้าส์อย่างสรรัตน์ยังไม่คิดเปิดปากปพนธีร์เหลือบมองกระจกมองหลัง เขาเห็นสองสาวกำลังมองออกไปนอกกระจกเพื่อหลีกหนีความกระอักกระอ่วน “ที่ผ่านมาพี่ขอบคุณเราสองคนมากนะครับที่คอยดูแลเจี๊ยบ” ปพนธีร์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน“ขอบคุณในฐานะอะไรคะ” สรรัตน์ยอกย้อนแทนเพื่อนด้วยความแค้น อารีรัตน์ที่รู้สึกว่าแรงไปจึงใช้ศอกกระทุ้งเตือน แต่เพื่อนสาวประเภทสองไม่แคร์“อย่างน้อยตอนนี้ก็ในฐานะพ่อของลูก”สองสาวมองตากันในความมืดด้วยความทึ่ง“พี่รู้ว่าพี่ผิด เป็นต้นเรื่องเลวและบัดซบทั้งหมด แต่พี่อยากแก้ไข แม้มันจะสายไปแล้วก็ตาม”ฟังแค่นี้ก็รู้ว่าปพนธีร์มีเจตนาที่มากกว่าจะกลับมารับผิดชอบเรื่องลูกอย่างเดียว“พี่รู้ไหมว่าพี่ทำลายชีวิตเจี๊ยบมันไปตั้งเท่าไร พี่ยังคิดจะกลับมาหามันอีกเหรอ” สรรัตน์โพล่งออกมาทันที “ตั้งแต่พี่กลับมันแยกทางกัน มันก็ไม่เหลือใคร อ้อ แล้วเงินที่พี่หรือเงินที่แม่มันให้มาน่ะ มันไม่เคยแตะต้องให้เสียศักดิ์ศรีหรอกนะ เว้นแต่เอามาเปิดร้านกาแฟ เพราะอยากมีอะไรที่มันจับต้องได้ ช่วยให้การเงินงอกเงยขึ้นมาบ้างนี่แหละ”คนฟังสะอึก แต่ยังคงน้อมรับ

หลังเวลาล่วงเลยไป รับประทานอาหารเย็นด้วยกันเสร็จเรียบร้อย ถึงเวลาที่เพื่อนๆ ของชญานิศต้องขอตัวกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมทีแรกชญานิศเสนอให้พวกเธอพักที่นี่ แต่เพื่อนๆ ปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวนเพื่อนสาว เช่นเดียวกับปพนธีร์ที่ไม่หน้าด้านอยู่ต่อเพียงลำพัง แค่นี้เจ้าของบ้านก็ชังน้ำหน้าเขามากพอแล้ว“ให้พี่ไปส่งไหม” ปพนธีร์เสนอสองสาวหลังทราบว่าพวกหล่อนพักที่ใด และนั่นใกล้กับโรงแรมที่เขาพัก“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราเรียกรถมารับเองได้ ไม่อยากรบกวนพี่พลับหรอกค่ะ” สรรัตน์เชิดหน้าขึ้น ก่อนหน้านี้ชญานิศอาสาไปส่งแล้ว แต่พวกหล่อนปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวนเธอกับลูกน้อย ทั้งยังไม่ยอมให้เพื่อนกับหลานไปส่งที่โรงแรม “ขึ้นมาเถอะครับ ที่นั่นเป็นทางผ่านไปที่พักพี่ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก อีกอย่างที่นี่มีรถสาธารณะไม่มากนะ น่าจะรอนานกว่าจะมาถึง” ปพนธีร์ยังไม่ออกรถเป็นเชิงกดดันอารีรัตน์กับสรรัตน์ที่กำลังหารถมารับขณะที่ชญานิศกำลังยืนรออยู่ไม่ได้ออกความเห็น เพราะเคารพการตัดสินใจของพวกเธอ แต่กระนั้นก็แอบหวั่นใจว่าเพื่อนจะปันใจไปเข้าข้างอีกฝ่ายเหมือนลูกเธอรึเปล่าทว่าเมื่อสรรัตน์กับอารีรัตน์หันไปมองชญานิศ เธอที่เห็นแก่ความปลอดภัย

หากแต่ความคิดของเธอเปลี่ยนไป เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้เล่นกับลูกธรรมดาเหมือนเมื่อครู่ แต่เขายืนขึ้น แล้วเริ่มโยนเจ้าตัวเล็กขึ้นสูง“หยุดนะ​​!” ทันทีที่ได้ยินเสียงของเธอ ปพนธีร์ก็รีบวางลูกลงบนพื้น “คุณทำแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวลูกก็ขย้อนกันพอดี เขาเพิ่งจะกินไปเองนะ!”ลำพังปพนธีร์จะอ๊วก จะอาเจียน จะเป็นยังไงก็ช่าง เธอไม่คิดสนใจหรอก แต่เธอจะไม่ให้ลูกทุกข์ทรมานเพราะเขาเป็นอันขาด!ปพนธีร์หน้าซีดทันตา ส่วนเด็กน้อยที่เพิ่งหวีดร้องด้วยความตื่นเต้นและดีใจก็หน้าเหวอ เพราะไม่เคยเห็นแม่โกรธขนาดนี้มาก่อน เขาจึงรีบเกาะขาของพ่อแน่น สองตามองเธอด้วยท่าทีหวาดกลัว“เจี๊ยบ แกพูดดีๆ ก็ได้ น้องเคนตกใจหมดแล้ว” สรรัตน์สะกิดเพื่อน คนสติหลุดจึงมองลูก ใจของเธอหายวาบ หญิงสาวย่อตัวลง เขยิบเข้าไปใกล้ๆ ลูกชาย แน่นอนว่ามันทำให้เธอต้องพลอยใกล้คนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังลูบศีรษะเด็กชายไปด้วย“น้องเคนแม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ดุน้องเคนนะ”“แม่ดุพ่อ” เด็กน้อยย้อนเสียงเบา กอดพ่อแน่นกว่าเดิม ทำเอาหัวใจของเธอบีบรัด “พ่อทำผิด พ่อก็เลยต้องถูกดุ ส่วนน้องเคนไม่ได้ทำอะไรผิด น้องเคนจะกลัวแม่ทำไม”​“แต่เคนเล่นกับพ่อ…เคนไม่อยากให้พ่อโดนดุ”หน