elora_chinxx의 작품

Yuhei’s POVAng unang pumasok sa isip ko nang bumukas ang pinto ng sasakyan ay hindi takot.Kawalan.Kawalan ng kulay. Kawalan ng ingay. Kawalan ng pag-asa.Dinala nila ako sa isang pribadong gusali sa gilid ng Batangas City. Walang karatula. Walang kahit anong palatandaan kung ano ang lugar. Mataas ang bakod, may mga guwardiya sa bawat kanto, at ang mga mata nila ay malamig—sanay sa mga taong ikinukulong nang walang tanong.Isang selda na mukhang kwarto. Malinis. Tahimik. May kama. May banyo. Pero kahit gaano ito kaayos, isa pa rin itong kulungan.Isinara nila ang pinto sa likod ko.Ang tunog ng pagsara nito ay parang tuluyang pagputol sa lahat ng natitirang koneksyon ko sa mundo.Doon na ako tuluyang umiyak.Hindi yung impit. Hindi yung tahimik lang na luha. Kundi yung iyak na galing sa kaibuturan ng dibdib. Yung iyak ng isang taong wala nang mahawakan kahit isang patak ng pag-asa.“Hindi ko

Yuhei’s POVHindi ako nakatulog nang gabing iyon.Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga salitang sinabi ni Elijah—“Kapag napatunayang kasangkot ka, hindi kita poprotektahan.” Parang kutsilyong paulit-ulit na sumusugat sa dibdib ko. Hindi dahil sa sakit ng sugat, kundi dahil sa katotohanang totoo iyon. Wala akong kakampi sa mundong ito. Kahit ang lalaking kinakapitan ko para mabuhay, handa akong bitawan sa oras na maging sagabal ako.Kinabukasan, maaga akong bumangon. Mabigat ang mga mata ko, pero kailangan kong kumilos na parang wala lang. Kailangan kong magpakatatag kahit pakiramdam ko, isang malakas na ihip na lang ng hangin ay babagsak na ako.Paglabas ko ng kwarto, sinalubong agad ako ng dalawang tauhan ni Elijah. Pareho silang seryoso ang mukha.“May pinapapunta si Sir sa opisina,” sabi ng isa.Nanlamig ang kamay ko. “B-bakit po?”“May kelangan lang linawin.”Hindi na ako nagtanong pa. Alam ko na kung

Yuhei’s POVAkala ko nasanay na ako sa lamig ng mansyon. Sa tahimik na pasilyo. Sa mga matang nakamasid kahit wala namang nagsasalita. Pero nagkamali ako. Hindi ka pala kailanman masasanay sa isang lugar na hindi ka naman tinatanggap.Kinabukasan matapos ang gala, pakiramdam ko mas mabigat ang hangin. Parang mas marami ang matang nakatingin sa akin. Parang mas marami ang gustong makakita sa pagbagsak ko.Habang bumababa ako ng hagdan papuntang dining hall, napansin kong kakaiba ang mga tingin ng mga kasambahay. Hindi na lang awa. Parang may halo nang takot. O babala.Pagpasok ko sa dining hall, nandoon na si Elijah. Katulad ng dati, tahimik, malamig, abala sa kaniyang tablet.“Good morning po,” mahina kong bati.Hindi siya sumagot agad. Ilang segundo muna ang lumipas bago siya nagtaas ng tingin. “Kumain ka. May pupuntahan tayo mamaya.”“N-nasaan po?”“Sa opisina ko sa Batangas City. May dadating na importante.”

Yuhei’s POVHindi ko alam kung anong oras na pero dilat pa rin ang mga mata ko. Naka-side lang ako sa kama, yakap ang unan na parang iyon na lang ang tanging sandalan ko sa loob ng napakalaking kwartong ‘to. Tahimik ang buong mansyon, pero pakiramdam ko may mga matang nakabantay sa bawat galaw ko. Parang kahit ang katahimikan ay pagmamay-ari na rin niya.Bigla kong narinig ang pagbukas ng pinto.Hindi ko kailangang lumingon para malaman kung sino ang pumasok. Ramdam ko agad ang bigat ng presensya niya. Iba ang hangin kapag si Elijah ang nasa paligid. Parang humihigpit ang paghinga ko.“Bakit gising ka pa?” tanong niya, malamig ang boses.Dahan-dahan akong umupo sa kama. “Hindi po ako makatulog.”Lumapit siya, dahan-dahan, parang isang mandaragit na hindi nagmamadali. Tumigil siya sa harap ko. Nakatingala ako sa kanya, pilit tinatagong nanginginig ang mga kamay ko.“Maninibago ka talaga,” sabi niya. “Ito na ang buhay mo n

Yuhei’s POVHindi ako nakatulog buong gabi.Kahit gaano kalambot ang kama, kahit gaano kamahal ang mga unan at kumot, hindi pa rin nito kayang takpan ang bigat sa dibdib ko. Parang bawat hinga ko ay may kalakip na takot na baka paggising ko, mas malala pa ang mundong haharap sa akin.Hindi ko na alam kung ano ang tawag sa lugar na ‘to. Bahay ba ‘to? Kulungan? O sementeryo ng mga pangarap?Dahan-dahan akong bumangon nang kumatok ang pinto. Tatlong sunod-sunod na katok. Diretso. Malamig.“Miss Yuhei,” tawag ng isang babae sa labas. “Hinahanap na po kayo ni Mr. Blackwood.”Kinabahan agad ang sikmura ko sa pagbanggit ng pangalan niya. Parang may kutsilyong dumadaan sa tiyan ko sa bawat pantig ng apelyido niya.“O-opo,” mahina kong sagot.Binuksan ko ang pinto at agad na sinalubong ng mga matang walang emosyon ng dalawang kasambahay. May dala silang damit—isang eleganteng bestida na hindi ko kailanman maisusuot kung

YUHEI'S POV: Hindi ko alam kung anong klaseng langit ang meron sa ibabaw ng chandelier. Pero kung meron man, sigurado akong hindi ako kabilang doon. Dahil sa gabing ‘yon, binebenta ang buhay ko sa presyong hindi ko kailanman pinili. Tahimik ang buong hall. Masyadong tahimik para sa isang lugar na puno ng mga taong may galit sa mundo. Ang sahig ay marmol, malamig sa talampakan. Ang ilaw ay ginto, masyadong maliwanag para sa isang gabi na puno ng kasalanan. At ako? Nakatayo sa gitna ng lahat, suot ang puting bestidang hindi naman talaga para sa kasal—kundi para sa bentahan. “Yuhei,” mahinang tawag ni Mama, nanginginig ang boses. Hindi siya makatingin sa akin ng diretso. Nakayuko lang siya, parang siya ang inaakusahan ng buong mundo. Alam ko na ang mangyayari bago pa man ako pumasok sa silid na ‘to. Alam ko na rin na wala na akong laban. Ang tanong na lang ay kung gaano kasakit ang kapalit. Sa harap namin ay an

RHEA’S POVTahimik ang penthouse sa gabi. Masyadong tahimik para sa isang lugar na dapat ay ligtas.Nakatayo ako sa harap ng salamin, nakatitig sa sariling repleksyon. Mukha akong buo sa labas—maayos ang buhok, maayos ang tindig. Pero sa loob ko, parang may humihila sa dalawang magkaibang direksyon.Si Lucas.Ang katotohanan.Ang alok ni Vice Chairwoman Serrano.Paulit-ulit sa isip ko ang mga salitang binitiwan niya sa private call kanina:“You don’t have to die a hero, Rhea. You can live… if you choose wisely.”Naramdaman ko ang bigat ng presensya sa likod ko.“Hindi ka pa rin natutulog,” sabi ni Lucas.Lumingon ako. Nandoon siya sa may pinto, nakasandal, hawak ang isang baso ng tubig. Kita ko ang pagod sa mata niya, pero mas malinaw ang pag-aalala.“Hindi ako makatulog,” sagot ko. “Parang may kulang sa hangin dito.”Lumapit siya. Dahan-dahan. Parang takot na baka umatras ako.

RHEA’S POVHindi ako pinatulog ng alok niya.Hindi dahil sa takot lang—kundi dahil sa paraan ng pagkakasabi niya.Him… or the truth.Parang isang pagpiling hindi dapat pag-isipan. Parang ang dali. Pero alam kong ang gagawin kong sagot ay may kapalit na buhay, dangal, at pag-ibig.Nasa isang bagong safe unit na kami. Mas maliit. Mas tahimik. Mas… nakakakulong. Isang condo sa gitna ng city, pero sarado ang mga kurtina, naka-jammer ang signal, at may dalawang armadong guwardiya sa labas ng pinto.Nakaupo ako sa gilid ng kama, nakatitig sa bintana na hindi ko makita ang labas.Biglang bumukas ang pinto.Si Lucas.Tahimik siyang lumapit. Hindi siya nagsalita agad. Umupo lang siya sa harap ko, mabagal, parang ayaw akong gulatin.“Hindi ka pa rin natutulog,” sabi niya.Umiling ako. “Ikaw rin.”Tumango siya. Ilang segundo kaming parehong tahimik.Hanggang sa siya an

LUCAS’ POVHindi sapat ang galit para manalo ng digmaan.Kailangan ng galaw.Alas-tres pa lang ng umaga, gising na ako sa safe house. Naka-on ang mga laptop sa harap ko, tatlong magkakaibang network ang sabay kong sinusubaybayan—stock movements, political donations, at shell companies na konektado sa pangalan ng tiya ko.“This is it,” bulong ko sa sarili ko.Ang unang tatamaan: Serrano Biotech, ang pinaka-mahinang link sa imperyo niya. Doon dumadaan ang majority ng off-book funds para sa illegal research.Lumabas si Jake mula sa kabilang kwarto, may dalang kape. “You haven’t slept.”“Hindi pa puwedeng matulog,” sagot ko. “Not today.”Ipinasok ko ang command. Sa loob ng ilang segundo, nagsimulang magsi-collapse ang stock price ng Serrano Biotech sa international market—sunod-sunod na sell-off mula sa mga dummy accounts na matagal ko nang inihanda.“Market crash in three… two—” sabi ko.Tumunog a

RHEA’S POVTahimik ang biyahe papunta sa safe house.Hindi ‘yung klase ng tahimik na nakakarelax—kundi ‘yung klase na punô ng mga tanong na walang gustong mauna sa pagsagot.Nasa backseat ako ng SUV, katabi si Lucas. Sa unahan, si Jake ang nagmamaneho. Walang escort. Walang sirena. Parang mga ordinaryong tao lang kaming umuuwi galing sa mahabang araw. Pero alam naming lahat—wala nang ordinary sa buhay namin simula kagabi.“Where exactly are we going?” mahina kong tanong.“Old Serrano property sa labas ng city,” sagot ni Jake. “Decommissioned. Off the grid. Walang signal leaks.”Ironiya. Property pa rin ng pamilya nila ang magtatago sa amin mula sa mismong pamilya niya.Hinawakan ni Lucas ang kamay ko. Mahigpit. Parang may nais siyang ipasa sa akin na tapang sa pamamagitan ng balat.“Pagdating natin doon,” sabi niya, “may kailangan akong ipakita sa’yo.”Hindi ko na tinanong kung ano. Pakiramdam ko, anuma

RHEA’S POV Parang walang tunog ang mundo pagdilat ko ng mata. Puting kisame. Amoy ng disinfectant. Tunog ng makina na paulit-ulit lang ang ritmo. Ilang segundo muna ang lumipas bago ko tuluyang naintindihan— nasa ospital ako. “Lucas…” Mahina lang ang boses ko pero parang may sumagot agad. “He’s fine.” Boses ni Jake. Dahan-dahan akong lumingon. Nakatayo siya sa tabi ng kama, may pasa sa gilid ng noo at may benda sa braso. Mukha siyang puyat—hindi lang sa kulang sa tulog, kundi sa bigat ng mga iniisip. “Nasaan siya?” ulit ko. “Sa kabilang kwarto. Minor head trauma lang. Conscious siya kanina.” Napapikit ako. Biglang bumuhos ang lahat—ang takbuhan sa tunnel, ang putukan, ang chopper, ang mga matang nakatutok sa amin mula sa ibaba. Biglang nanginginig ang katawan ko. Hindi ko napigilan. Umiyak ako.

RHEA’S POVHindi ko alam kung gaano na kami katagal na tumatakbo sa makitid na maintenance tunnel sa ilalim ng old corporate wing. Basang-basa ang damit ko sa pawis, humahabol ang hininga ko, at pakiramdam ko anumang oras ay babagsak na ang tuhod ko.“Rhea, huwag kang titigil,” pilit na mahinahon ang boses ni Lucas sa likod ko kahit ramdam kong pagod na rin siya. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit, parang doon niya binubuhos lahat ng tapang na wala na sa katawan ko.Sa unahan namin si Jake—nakatingin sa likod paminsan-minsan, baril sa isang kamay, flashlight sa kabila. Ang anyo niya ngayon, malayo sa lalaking unang nakilala ko noon. Mas seryoso. Mas mabigat ang dala.“Extraction point in two minutes,” sabi niya sa earpiece niya, mababa ang boses. “Please tell me andito pa ang team.”Static lang ang sagot.Kinabahan ako. “Jake… wala bang backup?”Saglit siyang tumingin sa akin. Sa mata niya, may kung anong hindi ko mabasa—